Ik lees af en toe berichten van mensen hier die na jaren nog met ldvd kampen. Ik kan me voorstellen dat het sommige mensen kan afschrikken. Wil mijn visie hieromtrent met jullie delen.
De les die ik iig de afgelopen jaren geleerd heb is dat je zelfs met groot verdriet en gemis nog steeds kunt werken naar kwaliteit van leven.
Mijn partner & grote liefde overleed 3 jaar geleden. Zelfs diep, diep in die put had ik korte momenten dat ik uit mijn tenen kon lachen. En omdat die momenten kostbaar waren genoot ik daar 150% van. Het maakte de beleving zeer intens. Die ervaring heeft bij mij een groter waardering gekweekt voor de mooie momenten van het leven, de dingen die er toe doen, zelfs gewoon een 'goede dag hebben' waarin je je heel even wat beter voelt.
Nu is sinds 4 maanden de relatie met mijn ex uit en ik denk dat het lang zal duren voor hij mijn systeem uit is.
Maar ik weet inmiddels wel een aantal dingen:
Je hebt meerdere hoekjes in je hart en kunt écht van meerdere personen houden. Ik zal áltijd mijn overleden partner liefhebben. Maar ik hield evenzo veel (op een andere manier) van mijn ex. Het ene stond het andere niet in de weg.
Ook met ldvd en verdriet kun je kwaliteit van leven hebben. Iemand zei het zo mooi tegen mij een paar jaar geleden: 'Verdriet en geluk kunnen in hetzelfde huis wonen'.
Ik durf zelfs te beweren dat je samen met het verdriet in je hart uiteindelijk weer tevreden en zelfs gelukkig kunt worden, al blijft het een moeizame trap met een paar stappen vooruit en weer eentje achteruit. En er zullen dagen of zelfs weken/maanden zijn dat je het allemaal even niet meer zo ziet, maar dan breekt er altijd weer een nieuw seizoen aan waarin het tij keert.
Misschien is dit juist de uitdaging van het leven. Leren gelukkig te zijn met al het verdriet, gemis, loslaten en liefdesverdriet wat het ons te bieden heeft. Leren je kruis te dragen en door jouw ervaringen anderen te helpen hun kruis te kunnen dragen. Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, ik weet het vaak niet meer, maar ik denk dat er ooit een dag komt (waarschijnlijk op mijn sterfbed of als ik in het bejaardentehuis zit ) dat ik terug zal kijken en oprecht zal zeggen: 'Het was goed zo, alles was goed zo'.