Haa Zwaantje, het komt. Ik dacht dat ik wel zo zien aan mijn mail of ik een reactie kreeg. Nu pas zie ik dat iemand het wel wil lezen. Nou, ik dacht dat ik na tien (!) maanden (dat het uit is na een relatie met onderbreking,,,,,,, van slechts zeven maanden totaal) wel klaar zou zijn met mijn ldvd, maar nee hoor. En dat ligt niet aan mijn jonge jaren. Misschien juist wel doordat ik al twee keer ernstig teleurgesteld ben, een half leven aan de liefde verspild. Nou logenstraf ik mijn eigen raad: houd je zelf niet van de liefde af door een ander die je afstoot. Ik kan nu even niet het sterke verhaal ophangen. Erg, maar waar.
Maar het komt. Ik heb het opgeschreven en zal het jullie ook toe typen. Pure therapie deze site.
Geert, zo heet hij, blijkt een leuke lieve meid te hebben. Jawel. Een leuke lieve meid. Ik moet nokken met die gast. Het is te erg voor woorden. Ben baan kwijt nu. En er worden me nog kansen geboden. Maar het lijkt wel of ik gewoon niet meer wil. WEIGERACHTIG is mijn ziel. Ikwil niets. Ik wil niet alleen zijn. Ik wil gezellig samen. Het leek er op dat ik dat met hem ging beleven, maar nee, wééér desillusies. Het lijkt wel of ik op raak. Kan iemand mij nu even sterken? Ik geloof gewoon niet meer dat ik nog een sterke, liefdevolle relatie ooit zal aangaan. Ik ben al zo lang alleen. En ik wil al zo lang lekker gezellig samen.
Het was zo heftig. Hij was zo dubbelzinnig. Ik las iemand die mailde hier op deze site dat "hij" haar zei dat zij hem had leren voelen. Nou, zo'n type is die Geert ook. Hij zocht een intensiteit. Daar kon ik niet tegen op. Alles waar ik naar verlangd had, alle hunkering. Hij huilde tranen met tuiten, vertelde zijn levensverhaal, we vreëen, het was een grote orgie van gevoelens. En zo diep direct. Hij bleef me smsen en bellen op alle momenten en ik stond voortdurend helemaal voor hem open. Voor hem kwam het echter veel te nabij en toen had ik het gedaan. Ik claimde hem. Zei hij. En ik maakte het uit, hij wilde niet bij me slapen. En ik had al zo lang alleen geslapen. Wat heb je aan zo'n vent. Zo teleurgesteld. En uitgeput van alles, nergens meer zin in. Ik had me er aan ontworsteld dacht ik, maar het komt weer allemaal terug. Nu vooral de teleurstelling en de uitputting die daar bij hoort. Heel erg. Ikwil niets meer. Ikweiger nog me in te zetten, niet bewust, maar ik kan gewoon niet anders. Ongemotiveerd. Terwijl ik donders goed weet dat ik mijn hele bestaanszekerheid op het spel zet. Erg. Erg. Erg. Ik ben boos op de hele bende. En dan is er de andere Désirée, die gezellige afspraken maakt en die heel gezond lijkt. Maar een arts zei "het is een gemaskeerde depressie". Soms gilt de stilte me tegemoet. En ik zeg tegen mezelf: hij is niet goed voor je. Zo veel mensen zeggen tegen me: hij is een foute man voor je, hij is een lamlul hij is bot. Hij is bang voor waar hij naar verlangt. De schizofreen. Maar ik hou wel van hem en hem afwijzen in mijn hart is als een stuk van mezelf afwijzen. Daar moet ik echt van af. Die innerlijke strijd, die put uit. Goede raad, s.v.p. Goede raad gevraagd! Hoe doorsta ik het momentele gebeuren van zo veel alleen te zijn? Vrijdag ga ik naar boer zoekt vrouw feest. Zaterdag naar het boekenbal. En ALLES doe ik gvd alleen. Alleen. Alleen. Ik onderhoud mijn huis alleen, ik verdien mijn hypotheek alleen, ik co-ouder alleen. Ik organiseer alle leuke dingen alleen, ik stook de haard alleen. Zo op het oog maak ik er echt wat van, van mijn leven. Ook nu het outplacement. Ik maak er wel wat van. Ik solliciteer zeer kansrijk, zodat ik ja WAT????@@@!!! Ik wil niet meer. Ik wil liefde, ik wil met iemand de haard. Ik wil van iemand houden, ik wil niet alleen van mezelf houden, de goeroes zeggen het allemaal hoor. Jahahahahajaja. Ik hou zo veel van mezelf. Ik kan mezelf wel opvreten. En waar is nu die lief dan die mij graag vasthoudt, die me koestert op de bank, met wie ik kan lachen, die broodjes haalt op zaterdagochtend bij de bakker, met wie ik automatisch lekker wandel, lief vrij, kwebbel, op reis ga, het huis onderhoud, al die fijne dingen doe. Wat is er aan in godsnaam. Alles alleen alleen alleen te doen. Ik wil niet meer. Ik ben het zat. Soms ben ik echt woedend. Jezus, het is anoniem, ik zou dit niet aan vrienden kunnen uiten, ze zouden meteen politiek correct gaan preken. Zelfgenoegzaam vanuit een heerlijke relatie. Sjonge, wat een boosheid en een onwil zit er in deze 1.64. Eén bonk verzet.

(Teruglezend, zie ik mijn onderwerpregel: even geduld, is zeker aan mezelf bedoeld? Ironie!)