Hallo allemaal,

Weer terug van weggeweest op dit forum.
Ik (23) heb veel moeite gehad om over een jongen heen te komen, een jongen die me slecht behandelde. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kwam er een nieuwe liefde op mijn pad. Eindelijk een goede, lieve jongen die veel moeite voor me deed, altijd naar me luisterde, en helemaal gek op me was. Iemand waarbij ik alles kwijt kon en met wie ik heel veel lol had. We besloten een relatie aan te gaan (uiteindelijk 7 maanden geduurd). Eigenlijk ging dit erg goed, we hadden veel lol en wisten alles van elkaar. Over zijn gevoelens praatte hij wel minder makkelijk, een echte binnenvetter.

In september begon hij met een (mentaal) zware stage in de verslavingszorg, hiernaast had hij ook nog school en moest werken om zijn studie te bekostigen. We zagen elkaar daardoor iets minder, maar dit vond ik niet erg omdat ik ook graag mijn eigen dingen doe en met vriendinnen afspreek. Vooralsnog waren we erg blij met elkaar.

Een paar weken geleden begon ineens hij afstandelijker te doen, uit zichzelf gaf hij me geen zoen meer en het afspreken kwam vanuit mijn kant.ik merkte ik dat hij wel extreem vermoeid was als ik hem zag, hij had moeite wakker te blijven en kwam moeilijk uit zijn woorden. Hij zei ook zelf dat hij aan het begin van de week al zo moe was dat hij het amper trok, en de week nog moest beginnen. Die afstandelijkheid zal daar wel aan liggen dan, dacht ik.

Afgelopen vrijdag zat het me toch niet lekker en gaf ik aan dat ik vond dat alles vanuit mijn kant kwam laatste tijd en hij zei dat ik gelijk had, maar hij het niet door heeft gehad. Goed ik dat het aangaf zei hij. Ik zei dat we er maar een keer over moesten praten. Ik dacht dat het wel goed zou komen.

Nou komt het..
Deze week was hij hier en hij zei ineens dat hij ook wilde praten. Hij vertelde dat zijn gevoel voor me plotseling weg was en hij me meer als een gewone vriendin zag. Hij snapte niet hoe het kwam, het lag er niet aan dat hij me niet leuk genoeg vond, maar hij snapte er zelf ook weinig van. Hij vertelde ook dat zijn opa , die hij veel zag, gister was overleden aan een hartstilstand. Hij zag er erg moe en uit en hij leek wel verdoofd, emotieloos. ik vroeg of het niet zou kunnen komen vanwege de stress en de drukte, hij zei dat dit zou kunnen. Maar hij wilde het niet nog een kans geven. Hij gaf daarna nog een paar keer aan dat zijn hoofd vol zat en het allemaal niet meer wist.

Ik was nogal overdonderd, omdat hij nooit iets heeft aangegeven en zat met erg veel vragen maar in deze staat kon hij weinig uitbrengen. Ik heb pas nog via een berichtje hem sterkte gewenst met zijn opa en kreeg daar een lieve reactie op terug.

Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik heb sterk het idee dat het een impuslieve beslissing was en het hem zoveel werd (stress vanwege werk, verlies opa en druk vd relatie) dat hij alles heeft opgekropt en dat hij zijn gevoel heeft afgesloten. Ik weet dat ik beter verder kan gaan en iemand vinden die wel helemaal voor me gaat en het niet zomaar opgeeft. Maar ik vind het zo zonde om dit bij de eerste tegenslag op te geven. Ik ben iemand die iets probeert te maken als iets stukgaat, en niet meteen weggooit. Maarja, het moet wel vanuit 2 kanten komen. Ik hoop nu ook dat hij zelf contact opneemt als zn hoofd wat rustiger is. Dat we erover kunnen praten en het een kans kunnen geven..

Wat zouden jullie in deze situatie doen?

Bedankt!