We hebben laatste gesprek gehad, het kwam (eindelijk) bij mij aan: je bent verder gegaan het is uit.
Ergens had ik nog een kleine sprankel hoop, ergens diep weggestopt maar het brandde toch hard genoeg om te wachten op jou.

Het kleine beetje hoop was een pleister op mijn bloedende hart, het deed allemaal een beetje minder pijn.
Maar nu is de hoop weg, en man wat voelt dit onwerkelijk...het is over. Wij horen bij elkaar, dit kan niet.
Ene moment voel ik me verdoofd, het andere moment het gemis het verdriet en dan het ongeloof.
Overal voel ik zijn aanwezigheid. En samen met dat gevoel komen de herinneringen keihard en ongewenst aankloppen.
Ik analyseer alles van begin tot eind om het een plekje te geven.
Zo probeer voor mezelf tot zijn conclusie te komen: we werkten niet.
Maar ik wilde zo graag dat het wel werkte, en dit wil ik zo graag NIET VOELEN.

Verder gaan zonder jou, ik weet niet hoe ik het ga doen.
Alles wat ik doe herinnert me aan jou, al mijn hobby's, de dagelijkse dingen.
Nu moet ik het weer voor mezelf doen, en ik heb geen zin.
Ik voel me verdoofd en doe wat ik moet doen, ik zet de ene voet voor de ander en loop door.
Maar met elke stap laat ik jou een stapje achter mij en dat vind ik zo moeilijk.
Daarom loop ik zo langzaam mogelijk want ik wil ergens nog niet vooruit.
En toch loop ik langzaam door, er is toch geen weg terug.

Ik wil het verdriet achter me laten, de pijn, de stress ik wil deze periode achter me laten.
Dit is echt zo moeilijk!
Maar bij alles wat ik doe voel ik het gemis en daardoor elke keer weer de realisatie dat wij uit elkaar zijn.

Tot de verlossende dag dat ik het niet meer voel en ik verder ben gegaan, en dan ben je ook weg uit mijn hart

...ik mis je zo erg!