4 weken geleden heeft mijn vriendin het uitgemaakt, na een relatie van 3 jaar. Al langer speelde bij haar een kinderwens, voor mij zat hier nog een stuk twijfel. Helaas hebben wij er nooit echt goed over kunnen praten. Al snel stelde ze mij dan voor de keus "ja, nee of ik ga bij je weg". Dit zorgde er dan bij mij voor dat ik op slot schoot en bang werd om mijn ware gevoel te tonen.

Ze bleek voor zichzelf een ultimatum te hebben gesteld, zonder dat dit ter sprake is gekomen. Ik wist wel dat dit voor haar een erg belangrijk onderwerp is, maar iedere keer dat ze mij zei dat ze anders weg zou gaan zorgde ervoor dat ik niet de ruimte voelde om er echt goed over na te denken.
Uiteindelijk sprak ze bij een vriend van mij uit dat ze op het punt stond om bij mij weg te gaan, toen we hier echter een gesprek over zouden hebben bleek het al te laat...
Ik vertelde haar hoe ik tegen het krijgen van kinderen aankeek en welke twijfels en angsten er in mij speelde.
Het bleef erg stil, waarop ik haar vroeg om op zijn minst iets te zeggen.
Na veel gepeins kwam er uit dat ze niet wist of ze wel verder wilde met mij...
Wat moet je dan nog zeggen...
Mijn voorstel was om er een relatietherapeut bij te halen, ze was hier erg sceptisch over maar gaf wel aan er alles aan gedaan te willen hebben.

We besloten om het weekend even afstand te nemen.
Op de zondag zag ik haar weer, de sfeer was erg gespannen.
Ze zei zich verslagen te voelen en niet te weten hoe nu verder. Wel gaf ze aan nog naar de relatietherapeut te willen gaan.
Voor de donderdag erna een afspraak kunnen regelen gelukkig.

Die week erop was erg emotioneel, het ene moment voelde ik de liefde weer volop opborrelen tussen ons en werden onze gesprekken ook diepgaander, het volgende moment hing er een enorme spanning en sloot zij zich helemaal voor mij af.
Er over praten wilde ze dan niet...

Dat weekend wilde ze naar haar ouders toe, natuurlijk heb ik haar hier de ruimte in gegeven, maar een afspraak over hoe nu verder kwam er niet.
Het was nogal een dubio voor mij, aan de ene kant wilde ik haar de ruimte geven en aan de andere kant wil je ook graag een stukje duidelijkheid.
Zelf was ik gaan nadenken wat bij mij de twijfel veroorzaakte omtrent de kinderwens, een slecht voorbeeld van mijn vaders kant weegt hier zwaar in mee.
Ik stelde haar voor om te praten, wilde haar dit laten weten.

Uiteindelijk heb ik haar de woensdagavond een dag voor de therapiesessie gesproken. Haar reactie was erg afwijzend, ik kan hier niets meer mee... Dit was een harde klap in mijn gezicht!
Ook wilde ze niet meer naar de therapeut, wat ik als laatste strohalm zag... Heb besloten om zelf wel te gaan.
De therapeut heeft mij mooie handvatten meegegeven en aangeraden een brief te schrijven. Helaas bleef ook maar enige reactie van haar kant uit...

De dinsdag erna kwam ze het uitmaken.
Nadat ze tegen vrienden van mij had gezegd eindelijk een goed gesprek met mij te zullen hebben...

Mijn wereld storte letterlijk in elkaar, geen mogelijkheid meer om te praten, geen echte uitleg, helemaal niets!

De week erop heeft ze haar spullen opgehaald, was te emotioneel voor mij om er bij aanwezig te zijn. Besloot daarom een briefje achter te laten om haar te bedanken voor de mooie tijd samen en dat ik haar heel erg zal missen.
Ook hier geen reactie op gekregen... Het voelde net alsof die 3 jaren niets voor haar hebben betekend. Ik heb me daar intens verdrietig onder gevoeld!

Afgelopen zaterdag kreeg ik ineens een bericht van haar, ze vertelde mij weer samen te zijn met haar ex partner... Dit zou pas spelen sinds het uit is. Vol ongeloof las ik dit bericht, nog een klap in mijn gezicht... Hoe oneerlijk om dit er nog eens achteraan te gooien.

Vooral omdat ze mij nooit heeft gezegd wat de relatiebreuk met haar heeft gedaan. Alsof ze zomaar haar leven weer oppakt en doorgaat...