5 jaar geleden ontmoette ik een geweldig leuk meisje.
Wij waren verschrikkelijk verliefd,konden niet van elkaar afblijven en deden echt alles samen. Ik was precies op de dag dat we elkaar ontmoetten 21 geworden en zij was bijna 17. Samen hebben we een geweldige tijd gehad en het klikte dan ook zo goed dat we samen wilden gaan wonen na 4 jaar verkering te hebben gehad. Onze relatie was als een voorbeeld voor de buitenwereld en werd ook als zodanig gezien door vrienden en vriendinnen.

Vorig jaar heb ik dus een huisje gekocht, het behoefde veel werk, maar ik ben timmerman en samen zouden we er wel een paleisje van maken! We waren allebei hardstikke trots maar hadden wel steeds vaker ruzie. Steeds meer begon ze met haar eigen vrienden om te gaan en verweet mij dat ik dat niet van haar kon hebben, terwijl dat helemaal geen waar was. De verbouwing viel vies tegen en het huis bleek zo slecht dat ik er nu nog bezig ben. Door verschillende tegenslagen en een stijgende onderlinge strijd besloot zij na een heftige ruzie dat het beter was even uit elkaar te gaan. Ik was hier helemaal kapot van maar wilde haar zeker niet helemaal kwijt!

Een week later zijn we weer bij elkaar gekomen en hebben gepraat. Ik ben letterlijk op mijn knieen gegaan! Zij was immers het mooiste en beste dat mij overkomen was. Ze koos er toen voor bij me te blijven, maar zij dat ik haar veel pijn had gedaan. Zij had geen lichtjes meer in haar ogen als ze naar me keek.

Ik heb zo hard geprobeert om haar weer van me te laten houden! Maar nooit heeft ze me nog aangekeken met die lichtjes in haar ogen. 4 lange maanden lang heb ik achter haar aangelopen terwijl ik geen liefde of aandacht van haar terugkreeg. Ze sliep nog wel bij me in het weekend maar ze wilde alleen nog een beetje kroelen want ze had nog te veel pijn in haar hart. In deze periode ben ik volledig gesloopt, fysiek en mentaal. Ze heeft me werkelijk volldedig de grond in geboord.

Ik heb me een jaar kapot gewerkt in het huisje alles moest 's-avonds en in het weekend, en de ultieme beloning die ik van haar kreeg was dat ze me dumpte. Het was tijd dat ze eindelijk rust kreeg zei ze.

Dit is nu vier maanden geleden en ik dacht dat het wel weer een beetje ging met mij. Ik ben echt door een hel gegaan. Maar nu kwam ik haar afgelopen weekend weer tegen(we wonen allebei in zeeland dus zie haar wel meer) en kwam haar nieuwe vriend vertellen dat ze een relatie hadden. Haar nieuwe vriend ken ik al jaren en hij zit in een rolstoel. Ik zei tegen hem dat ik blij voor ze was en hoopte dat ze gelukkig werden.... Toen zag ik ze kussen...

Het leek wel of er een kernbom ontplofte, precies bij mijn hart. Mijn god dat deed pijn, het valt me zo tegen dat ik nu nog verdriet heb over een meisje dat me al meer dan een half jaar pijn aan het doen is. Verdorie ik houd van haar, maar ik houd mezelf alleen maar voor de gek....
Deze pijn moet nu toch echt stoppen ik ben het beu