Ik weet vanaf het moment dat ik dingen kan herinneren, dat ik in een verkeerd lichaam geboren ben: een man in een vrouwen lichaam. Nooit hiermee naar voren gekomen omdat het in mijn "omgeving" een taboe is. Hier en daar wat "geheime" relaties gehad. Op mijn 16e 'de ware' ontmoet. Liefde op het eerste gezicht. Probeerde haar aan iemand te koppelen, hopende dat mijn gevoelens weg zouden gaan als ik der met een ander zou zien. Lukte niet, want ze geloofde in de ware.. en tot die tijd wilde ze geen vriendje nemen totdat ze toe was aan een serieuze relatie.. Appart gevalletje.
Uiteindelijk weg gegaan uit deze stad, met een ander meisje (even H noemen) die super veel van me hield, wetende dat ik van een ander hield. Even geprobeerd, maar het was te oneerlijk voor H, dus een punt achter gezet. "Ik hoop dat je het ooit zult ervaren, houden van iemand maar dat die je niet meer wilt.. ik hoop dat je zult voelen wat ik nu voel..." aldus H toen..
Weer hier en daar wat losse relaties gehad. Enorm veel pijn gehad omdat ik een ander gebruikt heb om ... te vergeten. Ik dacht dat ik geleerd had om ermee te leven en door te gaan. Paar jaar later weer terug gekomen naar "the town". Eerste persoon die ik tegenkom.. puntje puntje puntje.. Helemaal van slag weer, alle gevoelens die ik had geprobeerd weg te stoppen, probeerde van alle kanten van de gesloten doos springen. Puntje puntje was tot die dag iemand die ik af en toe hier en daar wel eens sprak, msn, mail, bij vrienden enz. Maar nooit iemand waar ik een close 'vriendschap' mee had. Na die dag begonnen we elkaar vaker te spreken. Ooit een keer verteld over mijn situatie.. het was eigenlijk de bedoeling om over mijn gevoelens tegenover haar te praten, maar ze schrok er zo van van het feit dat ik niet hetgeen ben dat ze ziet.. dat ik het niet kon maken.. lukte niet.
Maar goed, begon allemaal bij mij te komen, skipte school vaak om bij mij te zijn.. Ik was altijd een gesloten doos, had een muur om mijn hart heen, praatte nooit over mijn problemen en/of gevoelens met anderen.. zij doorbrak mijn muur.. Met haar kon ik praten, ze leerde de ware "ik" kennen, ze leerde MIJ kennen. Ik leerde haar kennen.. hoe meer ik haar leerde kennen, hoe meer ik van der ging houden.. elke keer dat ze wegging.. leek mijn wereld in te storten.. En begon weer te leven als ze der weer was. Ik kroelde veel met der, kon dat niet laten.. vroeg soms met wat voor bedoeling ik dat deed, zei ik "gewoon vriendschappelijk, ik ben gewoon zo".. Was bang voor haar reactie.. Ging ook een keer goed mis.. Daarna voorgenomen om zelf geen stappen meer te nemen.. totdat ik misschien iets van haar zou zien. Waren een keer aan het praten met een familielid van haar, ze vertelde iets over mij, en zij steeds per ongeluk "hij" over mij, en corrigeerde ze zich steeds. Toen we het daar een keer over hadden, zij ze dat ze vreemd genoeg mij niet meer als een meid zag, maar als een leuke man, nadat ze me beter had leren kennen. Ik dacht steeds meer dingen te herkennen waar ik uit kon halen dat ze me leuk vond.. maar durfde niet.. wilde haar niet kwijt.
Op een dag, helemaal onverwachts.. een beetje elkaar pesten, leidde tot een heftige zoenpartij, zij zette de stap..
naderhand, helemaal van slag, ze snapte het zelf niet, dat ze op me kon vallen, haar eerste kus.. met mij.. die dag.. was het valentijnsdag. Ze wenste me een fijne valentijn.. dat ik haar eerste valentijn was.. maar dat het niks zou worden.. dat we geen toekomst zouden hebben. Met veel en verdriet is ze weggegaan.. "we moeten geen contact meer hebben.." zei ze.. en ging ze weg..
Niet gelukt dus.. ik ging kapot! Wat ik mijn hele leven al wilde, dat ze mijn liefde zou beantwoorden, was gebeurd.. maar mentaal gezien is zij zo sterk.. ze kan haar hart heel goed negeren.. Word je liefde beantwoord, maar die raak je net zo snel weer kwijt. Achteraf gezien was het beter voor me geweest dat ik met die onbeantwoorde liefde verder was gaan leven.
Binnen een paar dagen hadden we weer contact, konden niet weg blijven van elkaar.. ze had het er in het begin heel moeilijk mee. Zij, het meisje waar iedereen ooit verliefd op is geweest, die niemand een kans gaf.. wordt verliefd op iemand waar ze geen toekomst mee kan hebben.
Uiteindelijk heeft het 4 jaar geduurd.. met vele ups and downs.. Ze heeft het vaak geprobeerd om het uit te maken, maar kon niet bij me wegblijven.. hoe langer we met elkaar hadden, hoe meer we inzagen dat we echt elkaars ware waren. En dit maakte het steeds moeilijker voor ons. Ze begon op een gegeven moment te letten op mijn stappen, probeerde een misstap te vinden, flirten met een ander, vreemdgaan.. Maar dat deed ik niet.. ik hield enorm veel van haar, en zag gewoon geen andere vrouw staan. Ze probeerde om alles ruzie met me te maken. En achteraf weer opgeven, en mij smeken om der nooit los te laten..

Ze had wat mensen in haar msn lijst, waarvan ik wist dat die haar gewoon echt leuk vonden/verliefd op der waren. En wilde eigenlijk niet dat ze daarmee steeds zat te praten. Vooral een jongen. In mijn situatie.. je staat sowieso 0-1 achter tegenover een jongen. Ben best zelfverzekerd.. maar dit was anders. ik voelde het gewoon.. wilde het niet. Maar zij is iemand, die laat een ander echt niet oordelen wat zij wel en niet mag heb er mee geleerd te leven.

Uiteindelijk, vorig jaar, heeft ze me een smsje gestuurd, met hoe ze der eigen voelde. Haar geweten. Dat ze het haar ouders niet aan kon doen. Dat het gewoon niet ging.. daar kwam het op neer. En ze had gelijk. Zij had dromen.. ze had het recht op een mooie trouwdag, op een goed huwelijk. Alleen al dat je niemand over je LIEFDE kunt vertellen.. is heel zwaar mensen.. heel zwaar. En zij maakte alles voor het eerst mee met iemand, maar kon niks over diegene vertellen aan andere. Kon niemand zeggen dat ik der een ringetje had gekocht.. niks niet.
Ik heb haar keuze gerespecteerd.. want ik was die 4 jaar lang te zwak om er een punt achter te zetten. We wisten namelijk van het begin af aan dat het tijdelijk moest zijn.. we schrokken elke valentijnsdag.. dat er weer een jaar voorbij was.. alles ging zo snel.
Dus heb ik haar via sms dan ook beloofd dat ik het haar niet moeilijk zou maken, dat ik geen moeite zou doen om haar terug te winnen voor me zelf. Toen zij het net uitmaakte.. zat ik al in een put, gestopt met studie, dakloos geworden, familie kwijt.. en woonde tijdelijk bij haar dus kwam elke dag thuis bij haar, sliep op de bank, vermijdde haar. Ze keek me ook heel verdrietig, maar vastberaden aan. Op een gegeven moment klapte ik in, mijn beste maat had me ook al in de steek gelaten. Dat was het moment dat ze snapte dat ik haar nodig had. Ze zei zelf ook, dat ze oneerlijk tegen me is geweest, door ineens ook zo een afstand tussen ons in te zetten, puur omdat ze bang was om dan helemaaaal geen afstand te kunnen houden en weer terug bij af zouden zijn. Ze wist dat ze niet alleen maar mijn partner, maar echt letterlijk mijn alles was.
Wij hadden tijdens onze relatie vaak gesprekken over hoe en die bewuste dag zou komen.. en dat het over zou zijn. We hadden elkaar beloofd, om uit respect voor onze liefde, dat we niet gelijk een ander zouden vinden. dit was meer naar mij toe gericht omdat dit mijn manier van verwerken is. Ik wilde alles behalve haar pijn doen.

2 weken, niet eens.. 11 dagen nadat het uit was.. smste ze weer.. was onderweg naar werk.. was net bij der weg. "Ik wil dat je het als eerste weet: ik spreek iemand"...
Ik wist het gelijk, ik zij zijn naam, ik wist om wie het ging.. die jongen waarvan ik vanaf het begin af aan wist dat hij al jaren verliefd op haar was, die ze al voor mij al geen kans had gegeven.
Veel ruzies gehad, ik begreep het niet.. hoe kon ze me dit aandoen? 4 jaar relatie, vele tegenslagen gehad, tegenslagen die normale relaties niet kennen, die anderen nooit zullen begrijpen, alsnog voor elkaar gevecht, zoveel van elkaar gehouden, nadat het uit was nog tegen me gezegd dat ik de ware ben, maar dat ze niet bij me KAN blijven, dat ze verder moet... WHYYYY??
veel ruzie over gehad.. ik vatte het echt niet. En dat mens is zo gesloten als ik weet niet wat!
Tot op een dag we besloten te praten. Ik heb het der altijd gezegd.. ik gun het haar om gelukkig te worden. maar dat ze te snel is gegaan, vooral dat ze iemand een kans geeft waarvan ik tijdens de relatie altijd zei dat ik het niet leuk vond dat ze daarmee sprak.. Kon het echt niet verdragen.
"Je bent mijn ware.. als alles niet zo was als hoe het is.. waren we nu getrouwd.. ik wilde kinderen van je.. Ik heb hem een kans gegeven, want.. ik kan mijzelf niet onder controle houden.. ik vind het moeilijk om bij je weg te blijven, om mijn gevoelens te negeren terwijl ik je wil omhelzen, je wil aanspreken met mijn ogen (we communiceerden veel met ogen, veel/lang aankijken.. vertelde zoveel meer als "ik hou van je" zeggen) wil dat je mijn mannetje blijft.. En dit is mijn afleiding.."
Het ergste van alles is.. ze doet echt dom tegen mij, probeert bitchie te doen, gedraagd der eigen als een harteloze/ gevoelloze persoon tegenover mij. Zodat ik haar ga haten, en verder ga. Het ergste is.. dat we elkaar veel te goed kennen. Het ergste is, dat ik weet dat ze van me houdt, maar toch met een ander wil proberen. Ze hebben nu uiteindelijk net een maandje ofzo.
Hij lijkt veel op mij, is heel zorgzaam, een "goede jongen", zal er alles aan doen om haar gelukkig te maken.
EEN keer dat ze zwak was en WEL over haar gevoelens praatte, dat de ware puntje puntje weer van de bitch had gewonnen.. vertelde ze me dat dat de reden was waarom ze hem een kans gaf.. omdat hij zoveel op mij lijkt.. qua karakter.. Na een stilte moment.. stilletjes.. "..maar zal nooit jij zijn.."
Gewoon van die momenten om dood te gaan. Elke dag voelt alsof ik net aan het dood gaan ben.. maar niet dood kan gaan. We hebben vaak gezegd dat we uit elkaars leven moeten blijven. Dat ik het niet kan verdragen om haar met een ander te zien (hij woont paar honderd km verder, maar komt elke week om haar te zien).. kan het gewoon niet verdragen.. Zij probeert het te accepteren om bij mij weg te blijven.. maar kan/wil mij niet uit der leven zetten. En haar steeds weer zien.. maakt mij weer heel zwak.

Heb der nu overal van verwijderd, nummer verandert enz. Niks helpt. Ze heeft me nieuwe nummer, en laatste ruzie was omdat ik der van een bepaalde site had verwijderd.. Dat ik mag oprotten als ik dat zo graag wil. en dat ze het zat is etc etc etc.. Ben net voor het laatst bij der geweest, heel even in haar kamer geweest, iets gepakt en weggegaan. Ze vroeg wat ik wilde, waarom ik was gekomen en waarom ik gelijk wegging. "Ik moest wat hebben" zei ik. omdat ze niet zag dat ik iets had gepakt, vroeg ze waarom ik dan wegging zonder het te 'pakken'. Zo bitchie proberen te doen nog..
Ik zei dat ik hetgeen al had gepakt wat ik kwam halen en gign ik weg.. Ze bleef bij de deur staan totdat ik de hoek om was..

Hetgeen wat ik gepakt had, was de ring die ik voor haar had gehaald. Ze verdient het niet meer om die ring in der bezit te hebben. Ik ga het zo de zee in gooien.. Hopen dat dat helpt om er voor me zelf ook echt een punt achter te zetten.
Is het de "vloek" van 'H'? Voor het geval je dit ooit zult lezen.. Ik voel het H.. ik voel hetzelfde als wat ik je heb aangedaan..

Ik weet dat het een enorme verhaal is geworden.. maar in mijn situatie.. kan het met niemand, maar ook met niemand bespreken. Ik kwam ook op deze site, door een zoek opdracht op google met "liefde is maar een gevoel kun je opzij zetten".. ik zoek manieren om verder te gaan. Ik ben gewoon kapot. Niet dat ik mezelf iets zal aandoen, maar.. heb gewoon echt geen zin meer in het leven.

Bedankt voor de mogelijkheid om mijn hart te luchten..