He MaanElfje, I have been there, in het begin was ik totaal wanhopig, heb haar gesmeekt, verontschuldigingen gedaan, mezelf de schuld gegeven, alleen om haar maar terug te krijgen, mezelf totaal weggecijferd, haar vreemdgaan zelfs geaccepteerd! Als ik nu terugkijk, naar mezelf als in een film, dan vind ik mezelf toen erg dom, naïef, mezelf totaal weggecijferd aan iemand die op dat moment niet meer verdiende. Ik leunde teveel op het verleden, zoals je nu ook doet. De bekende fasen waarin iemand na een breuk doorheen moet:
Ontkenning, woede, hoop, verdriet en berusting. Of alles door elkaar, soms een stapje verder, vaak weer terugval. Ik zat net als jij nu in het begin van ontkenning, woede, hoop. Ik heb nu geen hoop meer, ben realistischer geworden. Wel verdriet en berusting, soms wel een beetje woede. Klinkt allemaal klinisch, is slechts een beetje houvast in deze voor jouw enorme turbulente tijden, ik heb er in ieder geval iets aan gehad.
Mijn vrouw deed in het begin heel erg afstandelijk, kil, toen ik wanhopig vroeg naar een beetje begrip, ze zei continu dat ze dat niet kon opbrengen. Enige wat ze kon doen is mij tijd geven, ik zei minimaal een half jaar om mijn freelance zaak op de rails te zetten, alles op een rijtje te zetten. Ben achteraf toch blij met deze deal, maar ze begint mij wel te pushen, zo hard en zakelijk kan ze nu zijn.
Wat ik wil zeggen, kies voor jezelf en je kinderen! Jouw (ex)-man zal dat in zijn toestand niet doen. Ik wilde ook mijn vrouw te vriend houden, maar ga er zelf kapot aan, ik kan het nog niet opbrengen. Ik heb denk ik nog veel tijd nodig, voordat ik een vriendschappelijke relatie met haar aankan. Voorlopig wil ik afstand houden, het loslaten gaat daardoor veel gemakkelijker. Ik denk dat jij dat ook moet doen. Hem te vaak blijven zien vertraagt jouw verwerking alleen maar, geeft teveel valse hoop. Daar had ik namelijk erg last van. Maar nu ik meer afstand hou, zij is sowieso weinig thuis, heb ik steeds meer mezelf herontdekt, ik ben nu samen met de kids ook gelukkig, zonder haar aanwezigheid, we maken gewoon er het beste van.
Jij moet de regie nemen, je hebt jezelf al teveel weggecijferd (hoor mij nou, ik deed hetzelfde), en niet bang zijn of schuldig voelen. Uiteindelijk zal jouw kind begrip voor jou hebben, echt waar.
Ik zou niet weten hoe je nu met hem zou moeten omgaan, nu hij beetje is geflipt. Maar 1 ding weet ik zeker, je zou jezelf tijd moeten gunnen, om alles te verwerken, voordat je hem zo vaak gaat zien. Misschien dat hij dan alleen jullie dochter gaat zien, zonder jou erbij, voorlopig. Maar vertrouw je hem nog wel? Je bent blijkbaar nu bang voor hem, maar je staat in je recht, je hoeft echt nergens bang voor te zijn, we leven in een rechtstaat. Laat je niet door hem intimideren, en als je hem echt niet vertrouwt, bijvoorbeeld dat hij heel misschien jouw kinderen mee naar het buitenland kan ontvoeren of zoiets, dan kun je altijd hulp van een of andere instantie inschakelen. We leven in een rechtstaat, dus verman je, bescherm jezelf en je kinderen, laat hem afkoelen en kijk of het bespreekbaar is, dat je hem effe niet wil zien, dat je tijd nodig hebt. Begrip zul je niet krijgen, echt niet, je mag gvd niet eens huilen van hem, zo egoïstisch als hij nu is, zo is mijn vrouw ook, wil mijn pijn, verdriet niet eens horen, ze noemt het "shit bij haar dumpen". Hoezo, zij heeft die shit veroorzaakt, ze geeft mij nog de schuld. Ik heb dat talloze malen heel bescheiden geprobeerd, ietsjepietsie begrip, maar nul op het rekest.
Maar volgens mij is jouw situatie nog vele malen erger, hij doet niet eens de moeite om respect voor jou te tonen! En hij heeft zelfs gedreigd, jouw bang gemaakt. Mijn vrouw heeft mij slecht behandeld, maar ging hoogstens mij manipuleren, zichzelf in de slachtofferrol drukken, zielig doen als ik een keertje eisen ging stellen.
Maar het komt goed, uiteindelijk zullen jouw ogen meer openen, zijn ware karakter meer zien, nu hou je nog teveel van hem, je praat teveel goed van zijn slechte eigenschappen. Je zult realistischer worden, zoals ik nu een stap verder ben gekomen.
Enige wat je nodig hebt om los te kunnen laten, is tijd, tijd om te helen, tijd voor jezelf om jouw verdriet te verwerken, om hem zo min mogelijk te zien. Daarna kunnen jullie elkaar pas normaal zien. Ik zou hem nu zoveel mogelijk mijden, je zou dan met een bezoekregeling goed moeten afspreken met hem, jouw eisen op tafel leggen.
En doorbijten hè, laat je niet kleinkrijgen, elke dag veel vallen en opstaan, en blijven opstaan, net zoals ik koppig blijf opstaan, vecht voor jezelf en jouw meisje. Probeer ook jezelf terug te vinden, wie je bent, wat je wensen zijn, gelukkig worden zonder hem, hoe ondenkbaar het nu ook is, het kan echt. Dan komt het geluk vanzelf naar je toe.

Veel sterkte en kracht!

Liefs,

Mr Bean