Je schrijft dat er zoveel kapot is. En dat is ook logisch, waar je al niet achter bent gekomen. Heftig hoor!
Waarom jezelf dit dan nog aan doen?
Die eerste Kerstdag was ongemakkelijk en dat gaf jou alarmbellen.
Misschien daar iets mee doen?
Kijken, wat wil ik, hoe kan ik leven zonder die stressgedachten elke keer weer.
Hoe zou jij je voelen zonder zonder al die gedachten.
Gelukkig? Vrijer?
Blije gedachten zijn veel fijner.

Hoop dat je eruit komt wat te doen.

Héél veel sterkte!

Vruchtbaar stukje zelfinzicht wat je hier deelt. Herken ik ook van mezelf. Pas nadat er een fysieke verwijdering of afstand is gekomen, dient het werkelijke gevoel zich aan je aan. Is misschien ook wel logisch: fysiek zijn er geen afleidingen meer die voorheen steeds (welkom) als excuus, pleister of afleider hebben gewerkt om werkelijk zuiver te ervaren wat je nu precies voelt.

Ook het boos-zijn op jezelf is begrijpelijk. Ik las je ergens schrijven dat je eigenlijk jarenlang niet hebt willen luisteren naar de geluiden in jezelf. In plaats van daar gehoor aan te geven en op te anticiperen, besloot je jezelf dan maar te gaan beschermen door je emotioneel van hem (‘de bron van’ je verdriet - en wellicht zelf ook de katalysator van oudere pijnen) af te gaan sluiten. Een universeel beschermingsmechanisme. Al vanaf de kennis over zijn 1e affaire. Ik weet niet hoelang dat geleden is, maar dat is een lange tijd emotioneel in een isolement.

Wanneer je eindelijk op het punt beland dat je kwesties en gebeurtenissen aan jezelf durft te erkennen, zul je ook tegen de vragen aan gaan lopen hoe het komt dat je het, tegen willen en wetens in, zolang dus hebt getolereerd. Vragen als: waarom ben je niet eerder voor jezelf opgekomen? Waarom heb je jezelf zolang laten lijden? Waarom heb je jezelf op zoveel gebieden feitelijk tekort gedaan? Waarom heb je het, notabene tégen je eigen gevoel in, allemaal gedoogd?

Boosheid erover is logisch en begrijpelijk en verdient ook een plaats in het geheel. Maar schenk jezelf in de erkenning ervan ook vergiffenis en barmhartigheid. In het tolereren en lijdzaam maar dogen van een situatie waarvan je vermoedelijk heel diep van binnen ook ergens wel ‘voelde’ dat het niet gezond voor jezelf is, liggen heel veel mechanismen, behoeften, triggers en patronen verborgen. Waar je eerst bewust van behoort te worden, wil je ze in het vervolg beter kunnen bewaken.

Ook al lijkt het erop dat je een situatie die emotioneel pijn doet ‘bewust’ accepteert, de werkelijke drijfveren van acceptatie liggen verscholen in innerlijke gebieden waar je je vaak nog niet bewust van bent. Of (nog) niet goed weet bij te komen. Daar mag je dus best mild tegenover jezelf zijn....

Het is als een weeftouw van diverse emoties en behoeften, waar je in verstrikt raakt. Gebeurtenissen en het gedrag van die ander die zich als draden door jouw gedrag heen, weer over jouw emoties heen weven. Als je het op die manier kunt gaan zien, kun je wellicht meer gratie toepassen waar het gaat over je boosheid naar jezelf toe.

Kan zijn dat het inmiddels zo’n ingeslepen patroon is geworden om jezelf (jouw gevoel) door middel van excuses en redenen te sussen. Omdat je daarmee wellicht voorheen een schijnbare veiligheid of op het eerste gezicht ‘okay’ situatie in stand wist te houden. Heel menselijk.

Misschien bevind jij je momenteel wel op dat kruispunt, waar je jezelf ziet worstelen met dát wat je zolang gewend bent te doen, maar tegelijkertijd ook begint te realiseren dat als je ‘het sussen’ besluit een halt toe te roepen, je dus voor keuzes zult gaan staan die om daadkracht zullen gaan vragen.

En die kan heel eng zijn. Het veilige van sussen is namelijk dat je ‘er niet aan hoeft’. Daarmee dus in zekere zin ook controle uitoefent, maar dan vooral om kwesties van jezelf af te houden.

Het is dus niet heel vreemd of raar dat je jezelf nog steeds terug ziet grijpen naar het opgooien van redenen van, bijvoorbeeld, zijn vreemdgaan. Dat is wat je al zoveel jaren hebt gedaan. Mogelijk ook door de wijze waarop hij jou de info heeft aangeboden (‘het is alleen maar seks’, ‘met jou wil ik oud worden’, etc).