Het is gek, zo snel gaat alles voorbij... Nog geen 6 maanden geleden leerde ik een meisje kennen op een verjaardag van een vriend.. Toevalliger wijs brachten we dr naar huis toe, ik had haar toen nog weinig gesproken maar toch vond ik haar apart. Er was iets speciaals. Heel spontaan en toch.. De volgende dag vroeg ik aan mijn vriend haar msn en zodoende kreeg ik haar te spreken. Ik leerde haar beter kennen en vroeg quasie-nonchalant wat ze van me vriend vond, waarvan ik wist dat hij haar wel leuk vond. Het was gelijk duidelijk dat ze hem niet leuk vond, en mij duidelijk ook niet.Ik zag ook (nog) niets in haar dus liet het daarbij. Nadat ze op vakantie was geweest in Spanje had ze opeens een mooi bruin huidje en een stuk aardiger.. We spraken naar mijn mening heel onschuldig af en van het een kwam het ander.. Ze was zo mooi, echt perfect. Het was nog niet je van het. Maar naar mate de tijd verstreek ging het steeds beter. We kregen al vroeg "iets" zeg maar. Achteraf gezien te vroeg denk ik, maar beide waren we zo zeker dat we "HET"koppel waren. Alles verliep dan ook perfect, ik zag haar bijna elke dag en zij mij ook dus:P Ik had eindelijk weer iemand gevonden waarmee ik iets kon opbouwen.. Ik had dit eerder, maar dat was dan wel op de basisschool. Maar toch, met haar voelde ik me weer zoals toen, beter zelfs. De vakantie kwam steeds dichterbij en onze relatie was nog steeds onbreekbaar.. Een belofte van jaren geleden deed ons de wegen scheiden. Ik ging samen met een vriend van mij naar Amerika. Ik wilde liever niet gaan, maar een beste vriend verraad je niet. Zeker niet als je naar Amerika gaat. Nog 1x kwam ze langs voordat ik vertrok, en na een emotineel vliegtuig moment afscheid.. (hand tegen de glazen, weg laten glijden naar beneden en zo met een hart vol pijn weglopen en nog 1x omkijke)daar ging ik dan 4 weken zonder haar. Kon het nog pijnlijker? De eerste week daar miste ik haar heel erg, elke avond belde ik haar voor tientallen euro's en vertelde haar hoe leuk het was en hoe erg ik haar miste. Ze zei dat ze me ook miste, dit stelde me gerust gek genoeg.. Want ik wilde wel dat ze me miste, maar ook weer niet. S avonds zat ik in bed te dromen over haar, zette me i-pod aan en luisterde liedjes als "I miss you" van Simple Plan en "She" van di-rect.. Elke nacht weer kwamen de tranen en ik telde de dagen af om terug te keren.. Na 2 weken was ik eraan gewend en ging het wel beter, maar toen de dag kwam dat we weer naar huis kwamen droomde ik ervan dat ze me kwam ophalen. Na 11 uur gevlogen te hebben was ik eindelijk thuis. Nog nooit vond ik de nederlandse gras en akkerlanden zo mooi als toen. Snel had ik mijn koffers gepakt en rende naar de uitgang. Al wie er was, zij niet.. Ik belde er op, en vroeg waar ze was. Ze vertelde me dat ze op sail was op een boot en vond het jammer dat ze me niet kon komen ophalen..Ik vond dit nogal raar, had ze me dan toch niet gemist? De volgende dag kwam ik haar ophalen van de trein, en zag al helemaal voor me hoe ze naar me toe kwam rennen, net zoals in die films.. Maar niks van dat, zelfs geen kus! Ik had toen nog niet het gevoel dat er iets aan de hand was. We rotzooide wat aan, maar meer plichtmatig leek het.. Achteraf gezien dan. (gek dat je dat soort dingen altijd pas ziet als het uit is) Dagen en nachten verstreken en me hoofd ging er niet beter naar staan. Ze liet niets van zich horen, dat was ik helemaal niet gewend. Dus ondernam ik de stap om wat af te spreken.. Het plaatje leek weer perfect te gaan worden, alles liep weer en ze zei weer echt wat ze dacht, we hadden hele gesprekken en ik was weer totaal:) tot op een zeker dinsdag ik naar haar toe ging, haar moeder ging weg en ik zag mijn kans. We hadden het er immers vaker over gehad of ik een keer bij haar mocht slapen en dergelijke dus had het gevoel dat zij het nu ook wilde voorstellen. Ik was helemaal gelukkig. Echt! Daar lag in dan, op haar schoot, op haar bed, met haar spullen, haar kussen. Ik dacht dat ik droomde. Maar het volgende moment keek ze me heel diep aan, met een blik die ik niet kende. Ik reikte naar haar lippen en zei zacht, "wat ben je toch mooi". Ik gaf haar toen de laatste kus, met de diepste woorden die ik kon zeggen.. Bij de tweede keer trok ze haar hoofd weg en zei dat het zo niet langer ging, er komt veel meer van jouw kant dan van mijn kant.. Dus je maakt het uit?? Zomaar ineens? Mijn wereld bleef nog even in balans, maar bij haar volgende woorden was het teveel: "Ik hou gewoon niet meer zoveel van je als ik deed". Met een trillende stem vroeg ik nog aan haar, dus je maakt het uit? Een diepe stilte viel en ik wist dat het voorbij was.. Het volgende moment begon ze te huilen, ik begreep dit niet. Waarom huilde zij? ze maakt het toch uit? Het enige wat ik kon doen is haar troosten. Misschien als ik laat zien dat ik nog om haar geef komt het nog goed dacht ik, maar het was valse hoop. Ik verliet het huis met een gebroken hart.. Ze vroeg nog of ik komende zaterdag met haar uit ging, als vrienden. Dat trok ik niet. Ik fietste naar huis en alles werd me nu pas duidelijk. Het was voorbij.. Tranen stroomde langs me wangen, ik kon niet meer denken. De volgende dagen die ik doormaakte maakte het er niet beter op. Daar zat ik dan, thuis zielig te zijn. 7 dagen verstreken en hoopte iets van haar te horen. Te horen dat ze me terug wilde, maar het was te laat. Allemaal dingen vroeg ik me af, hoe heb ik het zover kunnen laten komen. Na die tijd is niks meer hetzelfde... Ik belde een ex van me op en maakte nieuwe vriendinnen, ik wist niet meer wat ik deed en ging helemaal loss bij mensen die mij wel wilden. Blijkbaar. Misbruik maakte ik van hen, of zij van mij. Maar mijn gevoel werd er alleen maar slechter door. En nu nog, ik wil haar terug. Niemand is zoals zij... Veel te kort, maar toch te lang om haar te vergeten. Maar ik kan haar onmogelijk terug krijgen:s dus hoe kan ik haar vergeten?...