Weer bijna een week voorbij..een week waarin ik veel gepraat heb, nagedacht heb, een beslissing heb genomen waar ik qua verstand totaal achtersta maar qua gevoel totaal niet..
Ik weet dat het goed is geweest dat ik het uit heb gemaakt met mijn ex, dat weet ik!
Hij is een man met geheimen en is niet te vertrouwen..en daarbij wijt hij totaal niets aan zichzelf maar aan zijn verleden, omgeving etc..
Ik denk nu dat hij over meer dingen heeft gelogen en ik kan hardop zeggen dat ik achter mijn beslissing sta,
maar aan de andere kant is het zo moeilijk...
Een ander deel in mij houdt nog ontzettend veel van deze man, mist hem en wil hem spreken..Maar ik denk dat de man die ik ken niet de man is die hij daadwerkelijk is..
Ik zal hem nooit meer kunnen vertrouwen..maar god wat mis ik hem!!
Op bepaalde momenten, als ik naar huis ga verwacht ik dat hij daar is, en is t keer op keer een teleurstelling dat dit niet zo is!
In mijn hoofd ben ik bij hem en heb ik in mijn gedachten nog een relatie met hem..is dat raar?
Als ik iets heb meegemaakt wil ik t hem vertellen, maar dan moet ik mezelf weer vertellen dat hij er niet meer is, niet voor mij in ieder geval....
Heeft iemand tips hoe hiermee om te kunnen gaan??
liefs, daniëlle
vechten tegen mijn gevoelens
ik heb een gelijkaardig probleem ik wacht ook op de tips die gaan binnenlopen.
normaal
Ik heb een dergelijke ervaring met mijn ex en je reactie hierop is normaal denk ik. tenminste, voor mij is deze heel erg herkenbaar. Je weet dat je hem nooit meer kunt vertrouwen want door het liegen van hem is dit vertrouwen voorgoed geschonden en kapot. Ik zit met hetzelfde probleem. Ik ging met een notoire leugenaarster die werkelijk alles aan elkaar loog, die me gebruikte en bedroog op werkelijk alle vlakken maar ze was ook weer zo geweldig in andere dingen. Ik blijf er mentaal ook aan hangen al is dat al een stuk minder dan eerst want het beheerste werkelijk mijn leven. Toch heb ik na veel piekeren uiteindelijk wel mezelf kunnen inprenten dat hier geen toekomst in zit. Dat het gedoemd is om te mislukken indien ik met haar ooit weer iets zou beginnen omdat je nu eenmaal niet kunt leven met zo iemand als je zelf niet zo bent. In de eerste instantie zei mijn verstand dit continue tegen me maar ik kon het me niet echt inprenten omdat mijn gevoel voor haar overheerste. Nu is dat anders en het gaat de goede kant op omdat ik al even geen contact meer met haar heb, dingen met anderen doe en de tijd gewoon zijn werk doet. het kost gewoon tijd, een aantal maanden en voor sommigen misschien langer maar je raakt er echt los van. Realiseer je dat de pijn en verdriet er gewoon bij hoort net als dat geluk bij de liefde hoort. Deze 2 dingen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tijd echter zal de pijn doen laten verdwijnen en je zult zien dat je naar je verstand gaat luisteren en je zal je later wel eens afvragen waarom je zo aan die persoon kon blijven hangen terwijl hij niet goed voor je was en je zal blij zijn dat jij, en niet hij, er destijds een punt achter heeft gezet. Maar dat komt later pas nu is die situatie nog even anders maar geef het de tijd en je zult zien dat ik echt gelijk ga krijgen.