Hallo allemaal,

Voor de derde maal maak ik het mee. Liefdesverdriet, en het doet nog steeds pijn. Zelfs meer dan in het verleden. Misschien omdat ik het ditmaal niet zag aankomen. Drie jaar waren wij samen, drie fijne jaren hoewel de laatste zes maanden iets moeilijker waren. Op vier dagen tijd was voor haar de zaak rond, bestelwagen huren, haar spullen meenemen en naar de ouderlijke woning terug keren. Wat ging er dan mis? Volgens haar voelde zij zich bekrompen, gevangen in onze relatie. Ze was haarzelf verloren, de dingen die ze voor onze relatie graag deed. Ze wil nadenken over haar toekomst, hoe het verder moet, of het leven niet meer te bieden heeft. Volgens haar passen wij niet samen, zijn onze interesse niet gelijk. Hier geloof ik niet in! In een relatie moet je water bij de wijn doen en het laten passen, of niet? Ook zij heeft voor mij twee lange relaties gehad, de laatste duurde zes jaar tot haar vriend er met haar beste vriendin vandoor ging.

Begrijp het niet! Nooit heb ik haar enige vrijheid afgenomen, alles mocht en kon. Het verwijd dat we nooit dingen deden die zij fijn vond klopt niet. Het was steeds ik die voorstellen deed om te ondernemen tijdens onze vrije tijd of in het weekend. Voorstellen die zij fijn moest vinden omdat ze die dingen ook graag deed volgens haar. Zelden nam zij initiatief om iets te doen wat zij plezant vond, en dan krijg je de reactie dat ze zichzelf niet kon zijn binnen onze relatie. Gek? Wij verschillen zeven jaar.

Na tien dagen is de pijn nog verschrikkelijk. Mijn veronderstelling was dat ze een tijdje bij haar ouders ging wonen om na te denken en dan zien we wel. Maar ze doet afstandelijk en kil tov. mij. Het lijkt of onze relatie definitief ten einde is. Wij hebben nog één ding gemeen en dat zijn onze honden die hier bij mij verblijven. Die honden zijn haar leven en volgens mij doet dat voor haar het meeste pijn. Het gemis van de viervoeters. Ze heeft mij gevraagt of ze de diertjes nog mag zien en of we nog steeds de trainingen volgen. Ik heb hierin toegestemd.

Ik mis haar aanwezigheid heel erg, haar lach en traan en weet niet of ik haar moet laten gaan of moet vechten voor onze relatie nog een tweede kans te geven. Ik geloof in een tweede kans. Op de vraag of ze mij nog graag ziet krijg ik geen antwoord, niet ja of nee.

Ze heeft mij een mail verzonden met hieronder een deel van de tekst:
"De bedoeling van heel dit is eenvoudig. Als we voor elkaar gemaakt zijn, vinden we elkaar sowieso terug, ik bedoel daarmee, ik wil wat tijd voor mezelf nemen, en we zullen vanzelf , ieder voor zich , voelen wat we het best vinden. We mogen niks forceren. Het is mijn gevoelswereld die overhoop ligt. Daar zijn gewoon geen op maat gemaakte oplossingen voor. Dat moet een mens zelf doen. Als we zouden kiezen om voor 100% en geen procent minder ervoor te gaan, hebben we het zeker voor over om de hele boel nog eens te verhuizen. Dus staar je niet blind op het feit dat alles meegenomen is. Het is om je niet nog meer pijn te doen als het niet goed zou komen".

Ik wil haar niet kwijt maar weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken.

Spoeki.