Vanavond is het dan zover, na enkele dagen te hebben nagedacht komt ze vanavond, samen met haar moeder, wat spulletjes halen. Dit om een weekje, hooguit twee even op rust te komen, zoals dat zo mooi klinkt.
Waarom? Wist ik het maar. Oke, bij het begin beginnen dan maar?
We zijn nu ongeveer een 6 jaar samen. En natuurlijk in de eerste jaren, roze geur en manneschijn! Sinds 1,5 jaar hebben we nu ons eigen stekkie. Een leuk huisje met tuintje, leuk ingericht, de ideale ingredienten om samen een leuke toekomst te kunnen opbouwen.
We zijn echter, zo voelt het, met een valse start begonnen. Gedurende de bouw en zeker ook tijdens en daarna, heb ik mij verplicht gevoeld om een groot aantal zaken te regelen. Hypotheek, contacten met de aannemer (kies nooit een woning binnen een projectbouw, lees stress verzekerd!) betalingen met de bank, a fijn alle gangbare dingen die een nieuwbouw met zich meebrengt. Mijn vriendin vond het allang goed, ze keek al helemaal uit naar de inrichting.
Dit gecombineerd met een drukke baan, zonder enige waardering en weinig contact met directe personen (veelal telefonisch verkeer) en dan ook nog eens een moeizame relatie met mijn broer, hebben mij aan het begin van ons avontuur om te gaan samenwonen genekt!
Ik was overspannen, kon niks meer hebben, kon niks meer aan, was gewoon helemaal leeg. De periode die aanbrak was er een van vallen en opstaan. Ik had nergens zin in, reageerde mij af op alles en iedereen. Goede adviezen werden door mij niet eens opgevolgd, sterker nog wilde of kon het gewoon niet horen. Nix drong meer tot mij door. Een situatie waarin mijn vriendin dus niet veel raad mee wist. Ongeacht werd zij door mij meegezogen in de ellende. Terug aan het werk en alweer bijna de vakantie voor de boeg, zou het roer om moeten en weer naar de toekomst gekeken kunnen worden, was het idee. Mis, de vakantie boeide mij niet, daar waar ik altijd veelvuldig mee deed met het animatieteam, had ik hier nu niet de energie voor. Tot overmaat van ramp werd ik de laatste dag ook nog ziek. Een K**-vakantie, zoals mijn vriendin het omschreef.
Ik bleef aanmodderen, de sociale contacten welke ik had (een grote vriendengroep hebben wij beide niet, enkele hele goede vrienden daarentegen dan weer wel)kwamen op een laag pitje te staan. Ontspanning kwam er ook niet van, ik zocht mijn heil in huis. Klussen, jawel poetsen, wassen, strijken, tuinieren en alle huishoudelijke zaken. Praten deden we niet meer, alleen de dag doornemen en kijken wat er op de tv komt, eten slapen en werken.
De gevoelens en vervolgens de irritaties, omdat zij alleen maar klaagde over het feit dat zij elke zaterdag de badkamer deed poetsen (hoera ze doet eindelijk ook eens iets in huis, naast MSN-en, computeren en verder....ja eigenlijk niets!) bleven binnen mijn inmiddels al aardig opgemetselde muur die ik in de tussentijd om mij heen had gezet.
Praten verliep dus moeizaam, maar bij tijd en wijlen voelde ik mij beter, het ging naar haar eigen zeggen goed, ze zag af en toe de ware ik weer terug, op wie ze nu in zijn totaliteit bijna 6 jaar lief en leed heeft gedeeld.
Het bleek echter van korte duur. Haar contacten op het werk trokken haar er letterlijk en figuurlijk door heen. Ze was steeds vaker weg, stappen, eten, drinken, dansen en ik, tja .... het huishouden dan maar.
Ik kon het moeilijk aan, zeker omdat ik niet de fut had ook juist nu leuke dingen met haar te ondernemen. Zij is van het type, entertain me, of te wel je moet haar niet vragen wat te gaan doen, nee je moet in de auto stappen en spontaan leuke dingen gaan doen. Ik kon dat op het moment niet.

Nu bijna 2 maanden geleden werd ik verrast door een sms bericht welke zij zaterdag 's avonds in bed ontving. Ze had haar telefoon op het nachtkastje liggen, de hele kamer lichte op! Op de vraag wie het was deed ze heel geheimzinnig, maar kwam het hoge woord eruit, het was Martijn!
Martijn, verrek dat was die jongen die ze haast dagelijks tegen kwam op haar werk. Op de vraag wie dat was kreeg ik op niet te misstane manier te horen of ik mij nu ging bemoeien met de mensen waarmee zij omgaat!
Hier heb ik echter nooit een probleem van gemaakt, ze was binnen onze relatie zo vrij als ze maar kon zijn, misschien heb ik haar wel te vrij gelaten?

Wat volgde was een periode van wikken en wegen. Naar mate de tijd vorderde kwam ik er achter dat ze eigenlijk wel erg veel contact had met Martijn. Helaas, maar in een situatie als deze kun je de verleiding moeilijk weerstaan om in de spaarzame momenten dat de haar GSM liet slingeren, een blik te werpen op haar ontvangen berichten. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, wat was dit!

We zijn onlangs nog op vakantie geweest en daags voor de vakantie had ze al met hem afgesproken. Gedurende de vakantie, zo bleek heeft ze iedere dag onafgebroken met hem ge-sms-ed. Ik kon een sms onderscheppen en het gelezen wat hij verzonden had. Na de vakantie zouden ze elkaar treffen en hij stak niet onder stoelen of banken dat hij blij was zijn gevoelens aan haar te kunnen uitten. Ik werd opnieuw gek!

De hele tijd spoken er allerlei dingen door mijn kop. Zelf geeft ze nog altijd aan dat ik ervoor moet zorgen weer mijn kop leeg te krijgen en te veranderen in de persoon die ik ooit was. De eerste stappen in die richting heb ik inmiddels genomen. Ben spontaan lid geworden van een sportcentrum, heb oude contacten weer aangehaald heb zelfs gesprekken gepland met een psycholoog. Ik hoopte haar er mee te kunnen overtuigen dat ik juist nu er voor wilde gaan. Iemand die in depressieve stemming verkeerd blijft, zo heb ik begrepen, juist hangen in een cirkel, alwaar je eenmaal erin, moeilijk eruit komt.
Het deerd haar echter op dit moment niet. Op de vraag of ze voor onze relatie wil knocken zegt ze ja, als ik vraag of ze mij wil helpen bij de weg terug naar boven, is het nee.

Zondag kwam het hoge woord eruit, haar gevoelens voor mij bleken weg te zijn. Ze wist en weet niet wat ze moet doen. Ik verdenk haar ervan meer gevoelens te hebben voor deze Martijn. Zelf zegt ze dat hij nooit de reden zal zijn om wel of niet met mij door te willen...??

Gisteren kwam ze uiteindelijk terug om een goed gesprek dat we zondag gevoerd hebben. Ik had al aangedragen voorlopig thuis te willen zitten, dit wilde zij echter niet! Dan was het beter dat zij voor een aantal dagen naar huis zou gaan....
Ik heb haar gevraagd hierover na te denken, ik was en ben er geen voorstander van.

Vanmiddag kreeg ik dan het "verlossende" sms bericht, bellen is ze waarschijnlijk verleerd!? Ze heeft vanavond samen met haar moeder wat spulletjes gehaald en is voor onbepaalde tijd naar huis!

En ik, tja, zelf heb ik ook gevoelens. Pas op ik begrijp dat we naar een jaar aanmodderen niet net moeten doen alsof er nix gebeurd is en vrolijk door gaan. Van de andere kant, ik wil er juist nu voor knocken en haar laten zien dat ik wil veranderen en de stappen hiervoor heb genomen. Zij is degene die nu weg is en wil graag even rust nemen. Ik ben echter bang dat mijn gevoel voor haar hierdoor alleen maar zal afnemen....

Morgenavond zal ze mij bellen en zullen we afspraken maken hoe we de komende tijd met elkaar om zullen gaan....
Ik weet het niet meer, moet ik haar bellen als ik dit wil of behoefte aan heb, of moet ik haar juist het initiatief laten nemen....

Wie ziet hier zichzelf in terug, hoe zouden jullie te werk zijn gegaan...??

(mooi he, ben ik net een uurtje of wat actief, hebben jullie al meteen een aardige kluif voor de boeg!)

Groeten een in tranen Intears