Gisterenavond begint hij ineens te sms-en. of ik eens rond de tafel wilde zitten. Dit had ik al eerder geprobeerd vorige week maar kon toen het huis uitvluchten om klappen te ontlopen. Ik heb eerst terug gestuurd waar er dan over gepraat ging worden. (Hoor de laatste dagen niets en wordt maar in onzekerheid gelaten. Iedereen zegt dat ik beter af ben zonder hem maar daarnaast vinden ze het ook raar dat hij voor allerlei simpele dingen gaat sms-en, en misschien voelt hij toch wel wat voor je.) Ik had dat dus niet moeten vragen want ik had het weer gedaan. tientallen sms berichten over en weer. En ik me gevoel uitleggen en alleen verwijten terug krijgen. Uiteindelijk zet hij dan de telefoon uit en lig ik me te verbijten in bed. Vandaag ineens het bericht of er vanavond gepraat kon worden. Ik heb alleen maar ja gezegd. Zal het vanavond wel horen. Zullen de plannen wel komen over hoe het geregeld moet gaan worden denk ik. Ik kan dit soort dingen niet aan. Kan ik gaan wachten dat de boel verkocht is en dan weer opnieuw gaan zoeken naar iets voor mezelf. Ik wil overal vanaf, het liefst morgen al. Weet dat dat niet kan maar voor mijn gevoel blijft hij de touwtjes in handen houden. Soms denk ik bekijk het maar en ik ga niet afwachten. Dan wil ik naar de bank en gaan overleggen hoe het moet. Naar een advocaat en de eerste stap maken zodat ik hem voor ben. Maarja, dan ga ik weer denken dat hij misschien toch nog iets wil en dat ik dan te snel ben geweest. Weet het allemaal niet hoor. Hoe kan het toch dat je je zo een paar uur goed voelt en dan bijna instort omdat het zo onzeker is allemaal?