Afgelopen kerstvakantie heb ik met me vriendin besloten terug apart te gaan wonen en sinds 5 Januari woonden we weer daadwerkelijk apart. De vakantie wel nog geviert. Daarvoor 1,5 jaar samengewoont in een studentenhuis waar we toevallig naast elkaar woonde. We hebben het toen redelijk snel "praktisch" ingericht en ik noemde het trots semi-samenwonen. Echter ging het steeds slechter (zie andere blogs).

De woensdag na de "gezellige vakantie" is ze langsgeweest en begon midden in de nacht aan te geven dat ze nog altijd twijfelt over haar gevoel voor me.

We hebben elkaar vervolgens een week niet gezien, wel kort gesproken iedere dag: ze zij dat ze tijd voor haar zelf nodig had. Vanavond een gesprek gehad met er.. ze twijfelde nog altijd, maar wilde me toch ook niet kwijt. Ze zei dat alles nu een stuk beter ging, haar opleiding (dansen) ging weer beter, ze had het gevoel meer energie te hebben. Bijna voelde het alsof ik een verwijt kreeg dat toen ze met me samenwoonde daardoor die energie kwijt was! En hoe kun je dit nou weten, het is pas 1 week na de vakantie waarin er geen stress en druk was.. bovendien heeft ze deze week veel meer rust gehad. Net of ze dit niet inziet en haar gevoel/gedachte niet kan begrijpen.

Het is net of ze me niet kwijt wil en eigenlijk dolgraag bij me wil zijn, maar dit niet kan omdat ze het zo "druk" heeft met haar studie. Zodra er iets tegenzit en het wordt dan zwaarder ziet zij dat het komt door de relatie: ze ziet ons meteen als een blok aan haar been (schuldgevoel)

Echter vraag ik me af of dit niet een vluchtweg is.. bezig zijn met je passie of focussen op 1 ding om andere gevoelens te onderdrukken ofzo. Ach ik ben opgehouden me dit af te vragen en alle laatjes van de kast te openen om het te laten werken. Wellicht is ze gewoon te jong geweest om al samen te wonen. Aan andere kant ging het super goed als ZIJ zich goed voelde...

En heb dit dan ook vanavond in het gesprek aangegeven: Ik wil je echt niet kwijt en wil je de tijd gunnen, maar als je echt niet veel meer erom geeft en niet de behoefte meer hebt leuke dingen te doen of bij me te zijn dan is het beter dat het over is, je houdt immers op onze leeftijd (25 en 22) zo geen leuke relatie meer over dan! En daar zijn we beide nog veel te jong voor. Echter zegt iedereen altijd maar: Daar moet je doorheen prikken en positief blijven doen, want zoals je al verteld heeft ze het zwaar/moeilijk/depressie? Ze zegt zelf ook geen keuze te durven maken omdat ze haar gevoel nu niet vertrouwd. Maja in de vakantie was alles nog koek en ei? Hoop dat haar gedachtes haar gevoelens hier even overheen tillen.. zodat ze straks weer kan voelen.. wie weet gebeurd dit ook niet en dan houd ze me aan het lijntje?

Ik hoop dat het op afstand wonen ons meer rust gaat geven, alleen bang dat ze zich nog meer op haar werk gaat focusen en dus geen tijd voor ons wil vrijmaken. Heeft iemand met een depressie dan WEL energie om zich te focussen op 1 ding?? Dan moet die persoon door verloop van tijd ook daar ongelukkig in worden?

Of geeft ze gewoon mij (het makkelijkst.. de zondebok) de schuld dat ze zich zo voelde?? Als dat zo is dan wordt het voor mij heel moeilijk deze relatie nog staande te houden, omdat ik het dan simpelweg niet wil.
Ze zal me immers in de toekomst altijd gaan zien als de last.

Ze zij altijd dat ze geen behoefte had aan op stap te gaan en andere jongens te ontmoeten en ging dan ook amper uit, ze wilde altijd met me samen zijn.. dit klikte super.. praten over samen iets kopen.. werk zoeken terwijl haar geboorteplaats hier ver weg van is en haar familie mist.. maar nu geeft ze weer aan dit niet zeker te weten.. nergens geen zekerheid meer over.. en keuzes maar uitstellen. Bijna geen persoonlijkheid meer.. alleen iemand die aan het dansen is.. Heel lastig dit.. morgen maar eens met de huisarts praten, want wil dit losser kunnen laten.

Wil me leven weer oppakken en kunnen lachen en niet alles van haar af laten hangen.. jezus wat deed ik graag dingen samen met haar.. 150% voor gegaan.. 100 was meer dan genoeg geweest..
Hoewel het dan al veel eerder over was gegaan wellicht en had ik ook weer mooie tijden moeten missen.
Ze doet dit jojo-spel immers al sinds dat ik haar ken en weet diep van binnen dat ze van me houdt.

Vanavond weer een gesprek gehad, ze wil me toch niet kwijt en ze is blij dat ik er nog altijd een kans geef erachter te komen wat ze wel voelt.. Ach tijd zal het leren, de tijd zal mij het zeker leren.
Haar is de vraag.. ze vergeet immers het verleden nogal snel blijkt.. Want in de kerstvakantie werd ik nog doodgeknuffelt!

Gevoel en gedachte blijven 2 aparte dingen.