Hallo Allemaal,

Ik heb 2 jaar geleden een heel lief meisje leren kennen, maar op een of andere manier kon ik er lange tijd niet helemaal goed voor open stellen. Ik heb daar altijd wel moeite mee gehad, gaat bij mij langzaam.

Het was veel afstoten en aantrekken en dit was voor haar ook heel moeilijk. Ze was hartstikke verliefd op mij maar doordat ze ook telkens zo op haar tenen moest lopen waren er voor haar ook vaak verdriet. Na opnieuw een afstand in de zomer van 2017 ben ik haar zo gaan missen dat ik echt het gevoel kreeg dat ik voor kon gaan. Ze geloofde mij eerst niet meer, maar heb toen zo hard mijn best gedaan dat ze uiteindelijk toch nog een kans wilde geven. Ze was toen inmiddels met iemand anders aan het daten en dat heeft ze gestopt omdat ze gewoon niet het gevoel had wat ze altijd bij mij had en daardoor ook toch voor mij wilde gaan. Ze zei dat samen met mij zijn haar een bepaald gevoel geeft wat ze gewoon niet zo voelt bij andere mannen en dat de sex dan wel lekker was, maar bij mij als vuurwerk voelde omdat het zo gepaard ging met liefde.

We hebben toen tegen elkaar uitgesproken dat we een relatie hadden en ik kon het ook voor het eerst echt voelen dat iedereen het mocht weten. We waren echt super verliefd toen. Toch na een paar maanden ontstonden er pieken en dalen. Dit komt vooral door mij omdat ik op een of andere manier soms onredelijk kan reageren in normale situaties. Vooral tegen mensen waar ik van houd vreemd genoeg. Ik kom ook uit een gezin waar ruzies tussen mijn ouders altijd gepaard gingen met heftig schelden en je emotionele gevoelens op een juiste manier tonen niet echt is aangeleerd. Bij mij is het meer dat als ik wat chagrijniger ben ik om kleine dingen heel kort en fel kan snauwen naar haar. Ik ben mij er gelukkig wel van bewust dat het niet goed is en wil heel graag veranderen. Dit is mij tijdens de relatie helaas niet goed genoeg gelukt. Zij trekt dit heel slecht en ondanks dat het vaak 1 opmerking of zin is en ik snel sorry zeg heeft zij daar last van voor lange tijd. Ze mist op die manier de gelijkheid in de relatie en moet op haar hoede zijn en dat voelt niet fijn. Nu dit meerdere malen is voorgekomen, is bij een nieuw voorval 7 januari 2018 haar emmertje overgelopen. Ze is bij mij met al haar spullen weg gegaan en wil geen contact meer. Terwijl ze 2 dagen voor het uit ging nog zegt hoe fijn de dagen rond nieuwjaar samen waren en ze zegt dat ze van mij houdt, merk ik dat ze nu heel snel haar dagelijkse leventje op pakt terwijl ik mij echt depressief voel. Ik denk dat het laatste incident op 7 januari haar ook kracht heeft gegeven om ermee te stoppen. Het geeft haar rust. Ze wil nu helemaal geen contact meer en heeft alles geblokt. (strava, facebook, whatsapp, telefoon)

De laatste weken heb ik heel veel nagedacht en ik zou echt heel graag met mezelf aan de slag willen gaan om mij op dit punt een beter mens te maken. Mindfullness, boeken lezen, gesprekken met psycholoog. Ik heb er ook al heel veel over gelezen de laatste 3 weken. Als ik namelijk niet die uitvallen zou hebben, dan zouden we samen zo een fijne relatie kunnen hebben. We hebben een sterke aantrekkingskracht en kunnen zo genieten van dingen samen doen, eigenlijk is het gewoon perfect verder.

Ik heb haar dit gisteren ook met een mail verteld, maar ze reageert nu dat het niet meer gaat veranderen tussen ons en we allebei onze eigen wegen moeten inslaan. Dat ze ook geen mailtjes meer wilt.

Ik moet dit respecteren en zal haar ook met rust laten, maar ik vind het zo moeilijk dat die intense liefde die we vaak voelde bij haar nu is veranderd in een kille reactie en totaal niet meer open staat voor te vechten voor onze relatie. Ik neem het haar niet kwalijk, want het heeft haar al veel energie gekost, maar ik voel echt oprecht dat we er samen uit zouden kunnen komen.

Ik zoek nu naar houvast om er niet aan onderdoor te gaan. Ik lig doelloos in bed tot laat, kan mijn huis niet meer schoonmaken, slaap slecht, kan mij niet meer concentreren. Echt een beetje een depressie gevoel wat nu al drie weken aanhoudt. Ik heb ook zo een schuldgevoel naar mezelf. Iemand die zo lief is voor je en zoveel om je geeft en die dan toch meerdere malen teleur te stellen. En ook het besef dat ik voor mezelf dit soort dingen weet te verpesten met mijn gedrag. Terwijl ik eigenlijk gewoon een goed mens ben en er echt altijd voor haar zou zijn. Ik heb dat ene gewoon niet goed onder controle en dat verpest het mooiste in mijn leven. Daardoor haat ik mezelf nu.

Ik probeer nog hoop te halen dat ze nu een soort van zelfverdedigingsmechanisme heeft en ze zich gesteund voelt door de mensen om haar heen en de rust voor haar nu echt fijn aanvoelt, maar dat er misschien over een half jaar wat verlichting is en ze weer meer kan denken aan alle mooie dingen die we hadden en wil open staan voor alle dingen die ik heb gedaan om te veranderen op punten waarin ik heel graag wil veranderen. Dat ze bij andere mannen gemerkt heeft dat ze het net niet zo voelt als dat ze dat bij mij heeft gevoeld. Is dat realistisch denken jullie of herkennen jullie jezelf in 1 van ons?

Gr. Walter