Hallo Nikki,
Wat een moeilijke situatie is dit!Zoveel van elkaar houden,maar toch niet met,maar ook niet zonder elkaar kunnen leven.En hoe machteloos als het de ander is die deze beslissing heeft genomen!
Ik weet hoe je je voelt.Omdat ik wel bepaalde dingen herken in je verhaal!
Afstand nemen van iemand van wie je zoveel houd is ontzettend moeilijk.Zeker als je eigenlijk ook steeds weer hoop put uit de momenten dat jullie wel samen zijn!Aan de ene kant is het een afscheid,want hij wil uiteindelijk de scheiding doorzetten.Aan de andere kant is het een nieuw begin,maar op een andere manier.
En soms is verandering niet altijd slecht!Misschien heeft hij idd de ruimte nodig om de dingen op zijn manier op te lossen.Bij irritaties zijn eigen weg even te zoeken.En daarnaast ook weer een deels eigen leven op te bouwen.En geeft het hem lucht,waardoor hij uiteindelijk gelukkiger zal worden in jullie relatie.Maar het kan ook zo zijn dat hij misbruik gaat maken van de situatie.En wat is dan waarheid??
Maar dat zijn wel dingen waar jij mee moet leren leven.Jij bent degene die zich moet aanpassen naar zijn wensen.Want doe je dat niet,dan ben je hem dus duidelijk kwijt.Maar dat is voor jou denk ik wel heel erg moeilijk.Want dit is niet wat jij wil!Kan jij leven met de keuzes die hij voor jullie heeft gemaakt?Je geef nu al aan dat je het al heel erg moeilijk ervaart en inmiddels door alle ellende 10 kilo bent afgevallen.Is dat het je allemaal waard?
Ik weet dat het heel moeilijk is,maar ik denk dat het idd wel een goed idee is om even afstand te nemen.Om het vooral voor jezelf op een rijtje te krijgen.Is dit wat je wil?Is dit een manier van leven waar jij uiteindelijk gelukkig mee word?En dat is heel zwaar!Heel erg zwaar......
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte toe!
Liefs Hope

Hoi Nikkie,

Ik zal er geen doekjes om winden...ik vind zijn gedrag vreemd en jij ziet door die roze bril volgens mij niet in hoe grijs de lucht eigenlijk geworden is. Over zijn gevoel voor jou haal ik dit uit jouw verhaal: Ik ben zo stapelverliefd op je dus ik wil van je scheiden en ik wil je ook minder zien! Klinkt mij (belangrijk...het gaat om hoe ik het hier zie...)niet heel logisch in de oren...Ik krijg het idee dat hij stukje bij beetje een pleister aan het afrukken is omdat hij niet gelijk in een keer die pijn wil voelen. Dus eerst maar scheiden, dan apart wonen en dan uit elkaar gaan? Ook zijn vluchtgedrag vind ik hierin nogal tekenend. Wanneer het moeilijk wordt is hij vertrokken. Hij komt op mij over als een conflitmijder en dat is vervelend voor jou. Jij bent kennelijk nog heel erg gek op hem, je bent volgens mij bang om hem kwijt te raken, maar word je hier gelukkig van Nikkie? Dit zal vast een hoop onrust en angst geven. Je geeft steeds meer toe aan zijn wensen en verliest daardoor steeds meer dingen van jezelf. Dit speelt nu al maanden zeg je...hoe lang laat jij het doorgaan? Nikkie, jouw geluk is toch niet van hem afhankelijk? Je hebt nu de beslissing genomen om afstand te nemen, dat vind ik erg dapper en goed van je. Ik snap dat het gemis groot is en dat het veel moeite en discipline kost om hem niet te bellen/smsen/mailen, maar probeer stand te houden. Gebruik deze tijd om erachter te komen wat jij wilt met jouw leven, ga sporten, zoek afleiding buiten de gebaande paden...zie dit echt als een kans voor jezelf. Tot slot...zolang jij alles blijft accepteren zal hij nooit veranderen. Hij kan kennelijk doen en laten wat hij wil (scheiden, eigen huis zoeken) en jij laat het toe. Jij bent vanzelfsprekend geworden voor hem. Misschien moet je hem eens laten voelen hoe het is als die vanzelfsprekendheid er niet meer is en jij jouw eigen plan gaat trekken.

succes

wie naar het verleden kijkt staat met zijn rug naar de toekomst...

Hoi Nikkie,

ik hoop dat je wat hebt aan alle adviezen die je hier hebt gekregen van andere mensen. Zie je hoe andere mensen er tegen aan kijken. Maar adviezen of niet: je verdriet gaat er niet van over. En ook die wanhoop en die twijfel of het nou het beste is om elkaar wel of niet te zien.

Even in het kort over mij:
Ik ben al 23 jaar (!) samen met mijn vrouw. Zij is een deel van mij geworden; of ik nou wil of niet. Het ging altijd met ups and downs. De laatste jaren zijn we echt uit elkaar gegroeid. Ik wist dat ik van haar hield, maar het kon gewoon niet meer goed gaan. Ik nam steeds meer afstand van haar en zij van mij. Vorig jaar augustus hakte zij de knoop door: we gaan scheiden. Ik huurde een flat voor doordeweeks en kwam in het weekend thuis. Ik was natuurlijk ongelooflijk down. En na een nacht lang janken kwam pas het besef, dat ik nooit zonder haar zou kunnen! Zij is mijn grote liefde voor altijd. Dit heb ik haar natuurlijk meteen gezegd. Eerst wilde ze er niets van horen, het is heel verwarrend allemaal (voor haar en mij). Maar de afgelopen maanden zijn we naar elkaar toe gegroeid; ook door veel praten. Zij zegt nu, dat ze ook veel van mij houd. Ik ga vanaf 1 maart weer thuiswonen, maar de meeste tijd zit ik nog in mijn flat. Het liefst zou ze een soort LAT relatie willen houden. Ze vindt het nu leuk als ik er ben, maar ook heel leuk als ik weer weg ben doordeweeks.

Als ik jouw verhaal lees, dan lijkt het erop, dat jouw man hetzelfde wil als mijn vrouw. Wel leuk samen op vakantie en in het weekend, maar niet doordeweeks. Maar ik vraag mij dan af: wat is liefde? Is dat genoeg voor mij (en jou)? Je bent samen, maar toch ook niet. Is dat een huwelijk?

Ik ben in het laatste half jaar erachter gekomen, dat ik niet zonder haar kan leven, in wat voor vorm dan ook. Ik kies dus voor haar, hoe kort of lang dat ook kan duren. Maar geldt dat ook voor jou? Kan je zonder hem leven, denk je?

En zijn liefde: hoe diep gaat die? Als hij iemand anders tegenkomt, wat is er dan nog over van jullie (LAT-)relatie?

Ik heb geen echte adviezen voor jou, helaas. Ik heb zelf een keuze gemaakt op mijn gevoel van nu, maar of dat een verstandige is?!? Mijn enige advies is, om de vragen, die ik mijzelf stel en die hier staan ook aan jezelf te stellen en aan hem! Misschien beseft hij niet, dat hij wel heel veel van je houdt. Maar kan hij er gewoon niet mee omgaan. Ik denk dat jij een gevoelsmens bent. Dan moet je deze vragen aan hem kunnen voorleggen. Als dat niet gaat, zegt dat genoeg!

Maar toch: de keuze is aan jou. Ga je op je gevoel af? Of probeer je de "verstandige" weg?

Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en wijsheid...

groetjes, Gebroken Hart

Lieve Nikkie, ik herken enorm veel in jouw verhaal, het zou bijna mijn eigen verhaal kunnen zijn! Mijn vriend en ik zijn anderhalve maand geleden gescheiden na een relatie van 10 jaar, twee kinderen. Vanaf het begin was hij net zo afstandelijk als jouw vriend, wilde hij ruimte voor zichzelf, reageerde niet als ik over emotionele zaken wilde praten.

Toen ik hem pas kende had ik net het tegenovergestelde achter de rug, een exvriend die altijd heel jaloers was geweest en alles samen wilde doen, dus het was wel een aardige verandering voor me. Maar na een tijdje merk je toch dat een relatie met zoveel afstand op den duur heel slopend is. Mijn vriend had altijd iets van "hmm ik weet niet of ik wel m´n hele leven met jou verder wil". Niet omdat hij niet van me hield, maar omdat hij zich gewoon niet emotioneel wilde binden.

Na een aantal jaar merkte ik dat ik degene was die de relatie (en het gezin) draaiende hield; hij slaagde erin zo ver te komen in zijn "relatie met ruimte" dat hij een eigen slaapkamer had, minstens een weekend per maand alleen de stad uit ging, hij is zelfs een paar keer alleen op vakantie gegaan! Niet dat ik dat goed vond, het was gewoon veel te moeilijk om er tegen in te gaan. Hij maakte allemaal plannen waar ik (en de kinderen) niet echt in pasten.
Op gegeven moment vroeg ik me af hoe het zo ver was gekomen, en kon het me allemaal niet meer schelen als we uit elkaar gingen. Ik begon naar een hechte relatie te snakken, iemand die er echt voor me zou zijn. Maar ik dacht dat ik toch maar vol moest houden om de kinderen en omdat ik hem geen pijn wilde doen, enz. Het leek altijd wel of hij van me hield.
Nou, en van de een op de andere dag vertelde hij me dat hij van me wilde scheiden. Hij had geen ander maar hij was niet meer verliefd op me en wilde opnieuw beginnen. Alsof er nooit een band met mij had bestaan (die voelde ik ondanks alles wel heel sterk), gooide hij alles in de prullenbak!
Hij heeft het ook even over een Lat-relatie gehad, maar dat wilde ik absoluut niet, omdat ik weet dat ik er dan helemaal nooit meer overheen zal komen.

Nu hij weg is komt hij nog wel bijna elke dag langs om de kinderen te zien, en dat ik voor mij heel pijnlijk. Ik merk elke dag weer dat ik helemaal niets voor hem beteken. Of dat dat wat ik voor liefde aanzag, voor hem iets heel anders was. Ik heb de hele tijd zin om tegen hem te schreeuwen "waarom kan je niet gewoon van me houden??!!!" maar doe het niet, omdat het toch geen zin heeft.