Wat blijft het toch ontzettend pijnlijk. Het ene moment is er nog sprake van 'ons': je woont samen, geniet van vakanties samen, van weekeindjes weg en andere uitjes, je voelt je gesteund en geliefd, je twijfelt geen moment aan 'ons', je geeft je hele hart en hebt alles voor de ander over...

En het volgende moment ligt je hart in puin. 'Ons' bestaat het niet meer, is dood en het lijkt het allemaal een illusie. Op dat moment blijkt dat de ander al langer niet meer geloofde in 'ons', al wist dat er in 'ons' geen toekomst zat, maar wilde dit nog niet met jou delen. Je bent getest en niet goed genoeg bevonden, terwijl je geen mogelijkheid hebt gehad iets te veranderen. Je hart wordt gebroken en vertrapt. Waar jij in geloofde lijkt niet te hebben bestaan. Terwijl jij druk bezig bent met het oprapen van de scherven van je hart, is de ander al klaar voor een nieuw leven, waar jij geen deel van uit maakt. Je wordt niet gemist, want de ander heeft al lang en breed afscheid van je genomen, kunnen wennen aan het idee van een leven zonder jou. Klaar om door te gaan en nooit meer achterom te kijken, niet bewust van het feit dat er in jou iets heel belangrijks stuk is gemaakt. En jij bent eerst een tijd verdoofd door de klap, vervolgens ontzettend verdrietig en vraagt je alleen maar af: was ik voor jou dan echt zo weinig waard? Van de één op andere dag lijkt je hele relatie een leugen.