Het begon allemaal zo'n 4,5 jaar geleden toen ik 16 jaar was. Ik zat 's avonds een keertje achter msn en ik werd aangemeld door een jongen. Hij bleek mijn buurjongen te zijn, we hadden namelijk nieuwe buren gekregen 2 jaar daarvoor maar gek genoeg had ik mijn buurjongen eigenlijk nog nooit gezien. Enfin, we begonnen dus met elkaar te praten, en dat werd steeds meer en meer. Ik vond hem een leuke knappe jongen met een leuk en druk leven, zo speelde hij in een band, organiseerde veel dingen, ging vaak op backpackvakanties en dergelijke, dat is allemaal heel interessant als je zelf een 16 jarig meisje bent waarvan het leven eigenlijk alleen maar bestaat uit vrienden, hockey en school. Ik zat na een tijd echt constant achter msn naar grote ergernis van mijn ouders. Ik zat dat jaar op 4 vwo en verslonsde daardoor mijn studie. Een keertje vertelde hij dat hij een avondje uitging waar ik toen ook uitging dus konden we elkaar in het echt ontmoeten. Ik vond hem er altijd al knap uitzien op zijn foto's maar toen hij zich omdraaide in het cafe was ik echt helemaal verkocht, hij was echt de knapste jongen die ik ooit heb gezien. Dus een hele tijd ging voorbij met msnen en elkaar weleens tegenkomen totdat we een beetje gingen daten en dus na een half jaar kregen we verkering. Ik was helemaal in de 7e hemel en niets kon meer stuk, mijn ouders waarschuwden me echter dat het weleens vervelend zou kunnen zijn dat hij mijn buurjongen is aangezien dat erg vervelend kan zijn als het uit ging. Uiteraard sloeg ik al die waarschuwingen met mijn verliefde kop in de wind, ik was namelijk verliefd, en het ging niet uit, hij was de ware. Daarna volgde een leuke geweldige tijd waarin we elkaar elke dag zagen, soms gingen we ook zelfs weleens stiekem uit bed en klom ik over het hekje om bij hem snachts onder de veranda te zitten. Ik merkte wel dat hij een jongen was die veel aan zichzelf dacht en soms heel erg kwetsend over kon komen wat hij dus zelf helemaal niet in de gaten had, het ging altijd over hem, zijn vrienden en zijn band, hij had het druk en gezeur kon hij er niet bij hebben, en ik quote, want hij wil eigenlijk alleen wat het beste is voor hemzelf. Als we bijv samen weggingen en ik kwam naar zijn huis, zei hij vaak dat ik mijn haar beter moest doen, of mijn make-up. Op een gegeven moment hoefde hij dat al niet eens meer te zeggen maar gooide hij gewoon een fohn naar me toe. Hierdoor werd ik steeds maar weer onzekerder, dit hadden mijn ouders ook in de gaten. Maar ik was nog steeds tot over mijn oren verliefd dus liet het maar over me heengaan.
Toen we een paar maanden iets hadden ging ik met zijn ouders een weekje op vakantie in Frankrijk. De eerste paar dagen waren leuk maar ik merkte toch wel iets van afstandelijkheid van zijn kant. Toen vroeg hij opeens of we even gingen wandelen en toen zei hij dat hij het niet meer wist, of hij nog wel gevoelens voor me had. Ik was kapot ervan, hoe kon hij dit nou zeggen terwijl ik met hem en zijn ouders vast zat in Frankrijk verdomme! Hij vond dat hij het juiste had gedaan, eerlijkheid boven alles. Van mij had het wel wat later mogen zijn..
In ieder geval, het was dus uit en ik was helemaal kapot en compleet de weg kwijt. Ik zat constant te huilen, kon alleen maar aan hem denken, alleen al als ik naar zijn huis keek moest ik al huilen. Ik had eigenlijk bijna alles wat ik maar kon wensen, leuke kleren, leuke vrienden, lieve ouders. Maar het enige wat ik écht wilde was op dat moment volledig onbereikbaar, en dat grote gevoel van onmacht is toch wel het ergste gevoel wat je kunt hebben.
Na een maand of 2 kwam mijn buurjongen weer tevoorschijn met mailtjes, hij vroeg of we misschien een keer iets konden drinken, en uiteindelijk begonnen we weer te msnen, smsen etc. Natuurlijk is het heel dom om dat te doen als je intens veel liefdesverdriet hebt maar ik kon niet anders, ik moest bij hem zij, dit was misschien een kans om het weer goed te maken. Ik was weer even helemaal vrolijk, en het enige waar ik aan kon denken was mijn planning om hem weer terug te krijgen. Dus voor de date had ik me extra uitgesloofd om er goed uit te zien en het werkte, na een tijdje kregen we weer iets alleen ging dat weer na een maand uit vanwege weer dezelfde reden. Ik deed net alsof ik het er compleet mee eens was en dat het me niet veel kon schelen maar van binnen was dat anders, de intense pijn van het gemis begon weer van voren af aan. Hoe kon ik nou zo stom zijn geweest? Het erge is dat ik nu nog steeds bezig met hem ben, zoveel tijd later. Niet dat ik nog iets met hem heb gekregen maar hij wilde het steeds wel weer proberen alleen dan wilde hij liever niet dat iemand het kwam te weten, dat ging dan weer een maand goed maar elke keer als ik dan weer begon over dat ik toch wel iets vast wilde ging het weer mis en hoorde ik weer een tijd niets van hem, dan hadden we bijvoorbeeld ruzie daardoor en hing ik huilend aan de telefoon omdat hij telkens maar bot bleef reageren, en dan zette hij zijn telefoon uit en kon ik wel schreeuwen uit frustratie. Ik weet dat het ongelofelijk stom is en als ik voor die tijd zou horen dat een meisje in zo'n jongen intrapt zou ik echt denken, hoe naief kun je zijn? Dat vind ik ook van mezelf maar als iemand je elke keer weer hoop geeft waar je zielsveel van houd, dan kun je ook niet anders dan telkens maar weer in die hoop geloven, en telkens maar weer denken dat het deze keer wél anders is.

Ik heb het er vroeger toen het uit was vaak met mijn ouders over gehad, alleen gaat dat nu niet meer. Als ik er nu over begin worden ze alleen maar boos en zeggen ze dat het mijn eigen schuld is. Als ik steeds naar hem terugga kom ik nooit over hem heen en ik kan niet ontkennen dat ik het volkomen eens met ze ben.

Ik hoop dat ik hem ooit kan vergeten, daarom heb ik alles van hem weggegooid, foto's e.d, zijn telefoonnummer gewist, zijn msn geblokkeerd en verwijdert..