Liefdesverdriet is zo meezuigend. Je weet wat er gebeurt en toch kun je het niet tegen gaan. Hij wil niet meer, en dat doet mij verdriet. Ik zit met mijn verdriet en mijn gevoel zegt, doe er iets aan. De manier voor mij om er mee om te gaan is proberen met al mijn macht het weer om te keren. Telkens maar weer willen proberen kleine stukjes hoop te verzamelen, door hem te bellen en een leuk gesprek met hem te hebben, door anderen te bellen en te vertellen hoe het gaat en hopen dat ze me moed in praten, alles. Echt alles om maar het verdriet te verzachten en hoop te verzamelen. Maar langzaamaan komt dan toch telkens het besef, je kunt het niet veranderen en als je het al kan veranderen, dan niet op deze wijze. Je moet door het verdriet heen. Geen hoop zoeken, maar het los laten. Janken en weer doorgaan. Niet je laten meesleuren.
Vorige jaar heb ik hetzelfde in zwaardere vorm meegemaakt, en je zou verwachten dat je er dan geen tweede keer intuint. Maar zo werkt het niet. De hij is anders, het verhaal is anders, maar het gevoel hetzelfde. Minder heftig, maar ik ben weer net zo hard in de kuil gedonderd. En besef me nu weer net zo hard dat ik verkeerd bezig ben en het verdriet moet laten komen en hem los moet laten. Ik wil zijn naam niet meer horen, niet meer zien. Ik wil het al helemaal niet in mijn hoofd. Ik wil nieuwe dingen in mijn hoofd, leuke dingen. Ik wil het gat van verdriet vullen in plaats van het telkens maar opnieuw te constateren. Ik weet dat ik het kan, het is me eerder gelukt. Ik weet dat wanneer het me lukt, ik me weer supergoed zal voelen. Maar daarvoor moet je los durven laten, je niet laten meesleuren, maar je eigen weg in slaan. Het moment dat je probeert los te laten is zwaar, en voelt klote en duurt soms langer dan je wilt, maar daarna is de beloning er. Ik weet dat die de moeite waard is.

Maar dit keer ga ik me niet zo ver laten meeslepen. Dit keer ga ik mezelf bewijzen dat ik volwassener ben geworden. Ik ga het nu direct loslaten, nu ik het geconstateerd heb. Ik ga hem loslaten, het gat vullen, mijn eigen weg in slaan. Ik ga geen contact zoeken, geen enkel excuus gebruiken. Zelfs niet het feit dat we nog een afspraak hebben staan en ik hem nu even niet meer wil zien. Ja, ik ben in staat zijn hem te gaan bellen met als excuus om die afspraak af te zeggen. Nee, helemaal niets laten horen, niets willen laten horen, niet aan denken. Punt.

Vallen en weer opstaan.