Om valentijnsdag zelf geef ik niks om. Maar 14-02 was wel de datum waarop we wat kregen..
Ik vind het klote.. ze heeft nu een ander, en gaat hoogstwaarschijnlijk op valentijnsdag wat doen met hem, terwijl het onze 5e jaar zou zijn..

Wil liever die paar dagen in de "winterslaap-modus" doorbrengen

Valentijnsdag is voor mij commerciele BS. Als groot voorstander van consuminderen en CO2-uitstootreductie, kan ik het sowieso niet zo goed voor mezelf verantwoorden om teddybeertjes, kaartjes en frutseltjes te kopen. Nuttige cadeautjes voor mijn geliefden vind ik veel aardiger om te geven als het vanwege een aanleiding is, die iets met ons persoonlijk te maken heeft. (Zoals: zomaar, omdat ik je lief vind en daar even door overvallen werd. Als me dat overkomt op valentijnsdag, gooit valentijnsdag zelfs roet in het eten, omdat ik anders de verdenking van valentijnscollaboratie op me laad.)

Doorheen het jaar ben ik eigenlijk toch al niet van de cadeautjes. Aan mijn man en S. geef ik cadeautjes in de vorm van zijn lievelingstoetje meebrengen bij het boodschappen doen, koffie halen bij de enige goede koffieautomaat op de campus en die langsbrengen op zijn werkplek, dat soort dingen. Echt voorwerpen aanschaffen, met een papiertje erom en alles, dat vind ik veel te moeilijk. Daar zijn mijn mannen ook veel te pietluttig voor; ze weten altijd precies wat ze willen en zoeken het daarom liever zelf uit. By all means, do, gentlemen

O. is anders. Die heeft het fenomeen 'een attentie voor de gastvrouw' in ons kaaskoppenhuishouden geintroduceerd. Je kunt hem simpelweg niet uitnodigen om te komen eten zonder dat je een fles wijn (een goeie, ook nog) in de maag gesplitst wordt. Ik voel me zo'n beetje verplicht om dat weder te keren, met een -in mijn ogen nog altijd overbodig- uitruilsysteem tot gevolg. Ik ken de sociologische onderzoeken die onomstotelijk hebben bewezen dat wederzijds cadeautjes geven een sterke emotionele uitwerking heeft, dat het een band schept, dat het nuttig is, kortom, maar come on - we zijn de balts onderhand wel door, ik nodig je uit omdat ik je graag bij me aan tafel heb en je bij mijn leven hoort. Let me just feed you, already!

Valentijnsdag als gelegenheid om enigszins veilig je nek uit te steken tegenover iemand die je leuk vindt, maar niet zo goed kent, dat vind ik wel leuk. Kaartjes, zenuwachtig gekrabbelde briefjes, gedichtjes voor stille liefdes, dat is cute en door de collectieve actie is het genante blauwtjes-loop-risico mooi afgedekt. Ik zou het wel degelijk leuk vinden om een berichtje van een geheime bewonderaar te krijgen. Daar gaat een mens toch maar mooi net even wat rechterop van lopen, nietwaar?

Zo heb ik een heel mooi meisje in mijn 'jaar'. Ze volgt bijna al dezelfde vakken als ik. Ze is bijna altijd te laat bij college, waar ik hogelijk mee sympathiseer. Ze heeft iets ernstigs over zich. Ze beweegt ontzettend gracieus, schijnbaar ondoordacht, terwijl ik het idee heb -door die ernstige en een beetje in zichzelf gekeerde blik- dat ze zich wel degelijk erg bewust is van zichzelf. Ze heeft mijn belangstelling, ze wekt mijn nieuwsgierigheid op, maar ik wil haar eigenlijk helemaal niet echt leren kennen. Ik wil de betovering laten voortduren, maar tegelijk zou het leuk zijn als ze wist dat ze iemand betoverd heeft. Dit meisje is dus het ultieme valentijnsdoelwit. Het probleem zit hem in de modus deliverandi. Hoe zend ik haar bericht zonder dat ze weet dat het van mij komt? Zonder dat andere mensen zien dat het van mij komt? (Het enige wat ik kon bedenken, was in de pauze van het college een briefje op haar tafeltje leggen. Dan heeft zij niet gezien wie dat deed, maar de mensen die in de zaal zijn blijven zitten -dat zijn er altijd wel een paar- die weten het dan. Kan ik erop vertrouwen dat ze mijn geheim bewaren?)

*niet meer te verwijderen dubbelpost*