Juist, dat 'gaar koken in hun eigen sop'-gevoel krijg ik ook meer en meer. Wordt ze gelukkig? Prima. Ziet ze na een aantal maanden of jaren in dat het met mij toch zo slecht niet was? Ook goed, maar tegen die tijd zal ik verder staan. Niet dat de ex dat ooit zou toegeven (toch de mijne niet), daar is ze veel te trots voor
In elke relatie zijn er goeie en slechte momenten. In het begin zijn er bijna uitsluitend goeie ... en na verloop van tijd beginnen de vieze kantjes boven te komen.
Een relatie opbouwen kost energie, tijd, vertrouwen. Een relatie IN STAND HOUDEN daarentegen is nog een stuk moeilijker. Ik heb dat geleerd en leer van mezelf nog elke dag bij. Wat wil ik? Wat wil ik niet? Een 'klik' hebben met iemand is één ding, de klik doen 'overgaan' in liefde is nog wat anders. Die liefde voor de rest van je leven (want daar gaan we toch vanuit als we een relatie beginnen denk ik?) in stand houden kost veel energie en enorm veel zelfkennis. Dus niet alleen 'de andere appreciëren, leren kennen' maar ook, en VOORAL jezelf kennen!
Wij, met een gebroken hart, leren onszelf kennen. Het doet ons pijn hem of haar al zijn of haar leven te zien oppakken met een ander. En in the end? Only time will tell
En ach, een tijdje alleen zijn doet toch deugt. Bij zoveel relaties van vrienden en kenissen om me heen loopt het soms moeilijk ... en dan denk ik vaak, ach, die miserie heb ik voorlopig toch niet. Die miserie mag pas terug in mijn leven als ik met mezelf gelukkig kan zijn. Als ik weet dat als het mislukt, ik ook gelukkig kan zijn, ALLEEN! Op die manier wordt het voor mij een stuk makkelijker de waarheid onder ogen te zien, makkelijker te zeggen 'dit is niet wat ik wil', in plaats van me snel aan iemand vast te klampen en vooral ook 'blijven' vastklampen omdat ik 'iemand heb', om na tich maanden of jaren weer te moeten beseffen ... is dit het?