Vaak komen er mensen/vrienden/familie/kennissen naar je toe en vragen hoe het met je gaat. Sommige weten dat ik er mee zit, sommige weten van niets. Elke keer antwoord ik ongeveer. jaa gaat wel! Ja gaat wel goed! Maar van binnen voel ik me juist onwijs klote, onwijs veel pijn en verdriet. De gene die er wat van af weten vragen wel eens door, maar dan hou ik het juist kort. Mijn hechtere vrienden die weten dat ikP het er moeilijk mee hebt. Maar ik benader se er niet meer over. Dan kom telkens over als die droevige jongen met zijn ziel onder zijn armen die na zoveel maanden nog steeds zo is. Ze hebben meer zo iets van; Kom op, laat dat wijf toch. Er zijn genoeg andere meisjes. Ze hebben wel gelijk, maar het zit anders. Zij hebben nog nooit liefdes verdriet gehad, ze weten niet hoeveel pijn je er van kan voelen. Hoe diep het zit.

Telkens doe ik me maar voor als een vrolijke normale jongen. Maar van binnen is het alleen maar verdriet. Ik wil gewoon weer gelukkig kunnen zijn, mij niet meer zo voelen, Toekomst zien, uistralen wie ik ben. Gewoon weer mezelf zijn! Maar nee ik heb het er nog zo zwaar mee. Tuurlijk zijn er ook goede momenten dat ik me ook even blij en vrolijk voel, en toekomst ziet. De goede momenten zijn er zeker! Maar één nare gedachte en ik val weer keihard terug naar de verdrietige ik. Uiteindelijk zal het wel goed komen, ik kijk er erg naar uit!
Ik kijk steeds al wat meer dan andere meisjes. Dan kom ik hele leuke meisjes tegen en ben ik toch wel benieuwd hoe het zal zijn als ik een relatie met een van die leuke meisjes zal hebben. Dat is wel een goed teken! Maar tegelijker tijd denk ik aan mijn ex, en voel ik me meteen weer rot dat het uit is. Want eigenlijk wil ik niemand anders.

Straks over een tijdje zit er een heel leuk nieuw meisje in mijn armen waar ik helemaal gelukkig mee ben. Dan denk ik aan deze tijd terug en kan ik er om lachen;-)