Tijdje geleden sinds mijn laatste blog. Sindsdien is er ook niets meer gebeurd. Ik heb niet eens een reactie gekregen op mijn afscheids sms. Had ik ook niet anders verwacht, maar het doet toch even pijn. Ik houd me aan mijn woord. Heb gezegd geen contact meer te zoeken, ook al blijf ik dan maar met vragen achter. Het doet er allemaal niet meer toe. Voorbij is voorbij en ik moet er maar mee leven.

Het gaat alsnog met ups en downs. Wanneer komt er nou een einde aan? De dag dat ik niet meer aan haar denk zonder dat er tranen in mijn ogen komen. Mooie dagen heb ik sindsien wel weer gehad, maar nooit meer het geluk gekend van weleer. Zal waarschijnlijk ook nog wel een tijdje duren. Uiteindelijk zou ik het fijn vinden als ik zou weten dat zij nu gelukkig is. Dat is voor mij het belangrijkste, maar zelfs op die vraag heb ik geen antwoord gekregen. Nou ja, dat haar relatie met hem helemaal niet gemakkelijk is zei ze. Klinkt niet goed in mijn oren. Hoe pijnlijk het ook voor mij geweest zou zijn, ik had liever gehoord dat ze veel van hem houd en dolgelukkig is. En niet via telefoon maar face to face zodat ik kon zien dat haar ogen straalden terwijl ze dat zei. Het zou voor mij een vernietigende klap geweest zijn, maar ik zou wel weten dat ze gelukkig zou zijn. Maar nu knaagt dat ook nog aan me... is ze wel gelukkig?

Ik weet het, het zijn mijn zaken niet meer. Ik moet ook aan mezelf denken. De ups en downs zullen nog wel een tijdje blijven komen denk ik. Misschien op een dag, zullen er geen downs meer zijn.