Accepteren dat het over is, mijn hoop niet de overhand te laten krijgen, wennen aan het alleen zijn: alles gaat met ups en downs. In het begin voornamelijk downs, ontkenning ook. Mijn situatie is niet zoals die van alle anderen hier, maar na verloop van tijd realiseer je je dat de situatie precies hetzelfde is. Dat het gevoel hetzelfde is. Dat geeft kracht. Langzaam wordt het beter, steeds minder downs. Maar oh wat blijft het irritant om je het ene moment supersterk te voelen en het andere moment ineens weer als een zielig hoopje in te storten.
Ik kom er gelukkig wel steeds makkelijker uit. Zoals iemand hier ook al een zei: je ratio krijgt weer steeds meer invloed op je emoties. Maar het blijft zwaar.
Ik ben er ook nog lang niet. Ik heb de hoop nog niet losgelaten, ik moet er constant voor waken dat ik realistisch blijf. Bij elk contact dat ik met hem heb, dat kost energie. Voorlopig moet ik het even loslaten, een tijdje geen contact zoeken. Hopelijk geeft dat mij weer meer kracht en rust. En ook afstand voor hem, om er over na te denken.
Ik kom er wel, net als iedereen, maar het is een zware klim.