Er is een hoop gebeurd de afgelopen week....
Na een maand geen contact, ontving ik een bericht. De aanleiding hiervoor was omdat ik maandag met zijn moeder gesproken heb. Ik zag haar buiten bezig voor het huis en ben toen even gestopt. Ik had haar sinds de breuk niet meer gezien en toen ze me kort na de breuk belde om medeleven te tonen en te bedanken voor de steun, had ik beloofd nog een keer langs te gaan. Ik was het nog niet van plan, maar doordat ik haar buiten zag ben ik toch even een praatje gaan maken. Zo had ik ook weer het gevoel dat ik het een stukje af kon sluiten.

Nog geen twee uur later kreeg ik een sms van m'n ex: "Lief van je, dat je bij m'n moeder geweest bent, ze vond het fijn en het doet haar goed. Hoe is het met jou? En op je werk".

Pas 24 uur later heb ik neutraal geantwoord, omdat ik vond dat ik het niet compleet kon negeren, dat zou een teken van zwakte zijn in mijn ogen. "Ik vond het leuk om haar nog even te spreken/zien, had een tijd geleden al beloofd om nog eens langs te gaan. Met mij gaat alles goed! Leventje weer een beetje op de rit. Werk is druk, ben nog steeds op zoek naar wat nieuws. Hoe is het met jou?".

Nog geen uur later, gemiste oproep... Kwartier later, weer een oproep. Ik heb niet opgenomen. Waarom moest hij meteen weer bellen en kon hij niet gewoon terug reageren via de sms?
Dat was dinsdag, ik heb hier dus niet meer op gereageerd en tot op heden niks meer gehoord.

Maar er zijn nog andere ontwikkelingen. De dagen voor Koningsdag voelde ik me weer super rot, slapeloze nachten, enorm gespannen. Ik ben een paar keer in tranen uitgebarsten op mijn werk en kon me niet meer goed concentreren. Op Koningsdag zelf heb ik echt een top dag gehad, ik kon alles even vergeten. Alleen de kater was des te erger. Het gepieker stopte wederom niet meer....

Toen besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik ben begin maart ook al bij de huisarts geweest omdat ik me zo rot voelde en slecht sliep. Toen is er bloed geprikt, kwam niets uit en kreeg ik sterke melatonine pilletjes mee. Het ging daarna met ups en downs, maar uit de cirkel kwam ik niet echt helemaal. Ook heeft mijn moeder begin februari een ongeluk gehad, waardoor ze nu het komende jaar nog in een rolstoel zit en afhankelijk is van anderen. Op het werk zijn er begin dit jaar 2 collega's uitgevallen waardoor ik een enorm hoge werkdruk heb. Daarnaast zitten we met het bedrijf in een fusieproces waar ik nauw bij betrokken ben, wat veel verantwoordelijkheden met zich mee brengt + ik ben druk opzoek naar een nieuwe baan omdat ik het al een tijd niet naar m'n zin heb en door de fusie mijn baan kan verliezen. En m'n relatie is begin dit jaar uitgegaan. De relatie waarvoor ik 3 jaar lang gevochten heb en met periodes in onzekerheid heb gezeten.

Eigenlijk heb ik alles wat mijn hartje begeert, maar dit zijn wel gebeurtenissen die ik me enorm persoonlijk aantrek, die mij stress geven, waar ik enorm over pieker en slapeloze nachten van heb. Ik heb m'n hart uitgestort bij de huisarts en gezegd dat ik nu iets aan het gepieker moet gaan doen, aan mezelf wil werken. Ik zal in mijn leven nog wel voor hetere vuren komen te staan en dan wil ik daar wel mee kunnen dealen. Ik had echt het gevoel dat ik er nu al niet meer uit kwam... Van alles geprobeerd, ontspanningsoefeningen, mijn gevoelens proberen te begrijpen, veel lezen over liefdesverdriet, loslaten en relatieveren, het verdriet opzoeken, maar structureel hielp dit niet.

De huisarts heeft me een lichte antidepressiva voorgeschreven waar ik nu dus aan begonnen ben. Na enkele weken zal dit wat meer rust in mijn hoofd geven. Ik heb last van de bijwerkingen, maar ik merk vandaag al een beetje dat ik minder last heb van emoties. Helaas ook de blije emoties.

Maar goed, ik wil het in ieder geval een kans geven. De huisarts zegt dat als ik aan mezelf wil werken, ik eerst uit die cirkel moet zijn. Ik probeer goed op mezelf te letten, goed te eten en heb volgende week weer een afspraak bij de huisarts.

Na jaren periodes van piekeren en niet los kunnen laten, ben ik mezelf nu dusdanig tegen gekomen dat er wat aan gaat gebeuren. Dan maar met hulp.

Wat een enorm fijn vooruitzicht is, is dat ik over anderhalve week op vakantie ga naar de zon. Ook al heb ik er nu nog niet echt zin in, ik denk dat het me wel even goed gaat doen. Even weg van alles, andere omgeving.

Mijn ex probeer ik nog steeds te vermijden. Ondanks dat ik nog steeds kwaad kan worden over hoe het is gegaan, zie ik hem niet als 'schuldige'. Als ik eerlijk naar mezelf kijk heb ik door de jaren heen steeds lastige periodes met mezelf gehad, het is eerder goed dat ik er nu wat aan ga doen. Ook al moet ik een beetje door een dal. Het maakt me sterker voor wat me nog te wachten staat in de toekomst.

Liefs,
Glittergirl