Hi allemaal,

Weer wil ik mijn trouwe lezers die reacties geven enorm bedanken voor de laatste reacties en de inzichten die me dat weer heeft gegeven. Ik denk ook altijd veel na over al jullie redacties en probeer daar alle puntjes uit te halen die mij weer een rijker mens kunnen maken.

Ik wilde een korte update geven na een kleine week van radiostilte tussen hem en mij na mijn impulsieve actie.

Er valt veel over te zeggen: een wanhoopsdaad, een stoere actie, stalkgedrag, het is allemaal waar. Ik snap ook dat het niet normaal is om zoiets te doen, om zoveel uren alleen op een dag te rijden en mezelf ongevraagd voor een deur te parkeren. Ikzelf wilde (en wil...) zo graag hard bewijs voor mezelf. Maar misschien zou dat harde bewijs er nooit komen.

Ik heb het ooit ook tegen hem gezegd: dat we van tevoren wisten dat we heel anders zijn en anders in het leven en de liefde staan en dat dat niet erg is in die zin. Hoe alles is gelopen, dat maakt het erg.

Nog steeds denk ik: mijn verhaal is aannemelijk, maar zijn verhaal is ook zeer aannemelijk. 100% wordt het nooit: of ik ben inderdaad verwend geweest en heb teveel willen opeisen en te weinig willen accepteren, of hij is nooit bij zijn ex weggegaan en heeft veel gelogen en gemanipuleerd. De waarheid zal wel in het midden liggen, zoals altijd.

Toch voelt het gek. Ik voel dat ik schiet van ontkenning (ja, nog steeds) naar besef (huilen) en weer terug. Acceptatie is nog niet dichtbij. Het is raar dat hij nu voor het eerst in een anderhalf jaar tijd niets van zich laat horen. Niets positiefs, niets negatiefs. Gewoon niets. Dat is vreemd. Maar ergens goed, ik weet dat ik het nooit zelf zou kunnen laten rusten. Ik heb dat overigens altijd gehad, ook bij andere exen. Afscheid nemen vind ik gewoon heel moeilijk.

Misschien moet ik met een professional praten (ik blijf namelijk twijfelen aan wat is nou waarheid en blijf daarmee bezig), maar misschien moet ik het gewoon wat meer tijd geven. Het is voor het eerst dat we echt geen contact meer hebben dus waarom zo snel. Al hoop ik dat ik snel een steady standpunt kan aannemen, wat dat dan ook moge zijn, zodat ik er rust in kan vinden. Want nu denk ik ook weer aan alle dingen die hij wél deed, vooral toen hij nog in NL woonde (zo goed als bij mij thuis dag in dag uit, behalve een aantal weekenden in de maand). Ja het klinkt stom, maar we hebben ook fun gehad als we samen waren. En ondanks dat hij, waarschijnlijk, loog had ik soms wel het gevoel dat hij van me hield. Op zijn manier dan, wat dat dan ook moge zijn.