Gisteren dus afgesproken. Ik was wel een beetje nerveus om af te spreken, net of ik een eerste date met iemands leuk had ofzo. Ik was wel heel vrolijk en opgewekt.
Ik ben zijn kant op gegaan.
Ik merkte dat hij meer moeite had om houding te geven dan ikke. Voelde zich wat ongemakkelijk, waarschijnlijk omdat hij gemerkt heeft dat hij niet de controle over mij heeft. Niet weet wat ik denk en voel meer, na onze breuk.
Hij gaf me gelijk een dikke knuffel en pakte me vast. Kon zien en voelen dat hij blij was me te zien. Van mijn kant was er toch wat meer afstand in het begin. Want die afstand had ik immers ook in mijn gevoel en hoofd gebracht.
We gingen samen een hapje eten. Eerst over koetjes en kalfjes, de gewone dingen. Maar op een gegeven moment kwam het dan toch op waarom het tussen ons was fout gegaan. Ik begon er niet over, dat was hij.
Hij had die dag weer een gesprek gehad met zijn psych. Eindelijk schoot het wat meer op zei hij, en kreeg hij wat antwoorden op vragen.
Blijkt dus wel dat een grote beperking heeft, wat biologisch bepaalt is, zo zei de psych. Ex is verslaafd aan afwisseling. Niet zo zeer in vrouwen, maar gewoon in het algemeen. Kan geen tot moeilijk keuzes maken, of doet daar heel lang over. Door zijn perfectionisme weegt hij alles af, analyses gooit erop los, stelt en verzint eisen zodat hij geen keuze kan of hoeft te maken, lekker veilig. Als hij een keuze maakt, gaat hij er ook voor, maar daar is hij niet zo rap in. Hij wil het gevoel hebben dat hij niet vast ligt in dingen, dus nog overal heen kan gaan. Daarom gaat hij nooit een commitment aan.
Zijn psych had verteld dat dat in zijn karakter zit, dat hij dat niet kan doen verdwijnen. Wel kan hij hem helpen de scherpe kantjes eraf te halen en hem leren om ermee om te gaan.
Wanneer mijn ex dit allemaal prima vond, dan was er geen probleem geweest. Het is ook geen probleem, totdat je bij relaties terecht komt. Want er worden op den duur toch dingen van je verwacht, serieusheid, vastigheid. Dat is wel iets waar hij zelf ook enorm naar hunkert en verlangd, wat hij echt heel graag wil. Maar op dit moment gewoon niet kan, door zijn issue. Geen bindingsangst of midlife dus, maar gewoon een heel erg moeilijk karakter waar je mee te dealen hebt. En waar die zelf heel veel last van ondervind, omdat relaties dus niet lukken bij hem, terwijl hij heel graag wil.
Ik ben veelvuldig besproken in zijn therapie, het zit hem dwars, hij baalt van hoe het gaat. Hij zegt dat ik perfect bij hem pas, in zijn leventje, zijn leefstijl. Hij is gek op me en met me, en verzekerd mij dat het niet aan mij ligt, niet met te weinig gevoel te maken heeft, maar met zijn moeilijkheid. En baalt daarom gigantisch dat die rem zo in de weg zit. Zo kan hij nooit een normale relatie hebben of aangaan. En dat is wel wat hij wil!
Hij krijgt nu wekelijks een sessie, en ze gaan zijn denkwijze veranderen, zodat hij hier en daar beter met de dingen om kan gaan!

Ik weet dat hij ervan baalt, ik weet dat hij hoop heeft, ik voel en weet het allemaal. Ik weet dat hij mij wil niet wil missen. Hij wil me blijven zien, en zal hopen op?¢‚Ǩ¬¶.. Ja, op wat?
Wat moeilijk, en waarom heb ik dit?¢‚Ǩ¬¶ denk ik eindelijk een echt leuk maatje gevonden te hebben, en dan lijkt het onmogelijk om het niet te laten werken. Niet omdat de liefde er niet zou zijn, maar omdat hij een kronkel ergens heeft!
Moeilijk te geloven.. dat zoiets je echt in de weg kan blijven zitten, ook al is die ander je nog zo lief. Geloven jullie dat, ik kan het moeilijk geloven. Het ligt hem niet in niet de ware voor hem zijn, het zit hem in zijn denkwijze, in zijn systeem. Overwint echte liefde niet alles? Ook zo'n issue in iemand?