Toch even een update,

Ik heb een maand gewacht om contact op te zoeken, van zijn kant uit geen teken van leven...
Ik voelde me zeer onrustig en wou bellen om te vragen hoe het met hem ging ondertussen.
Ik had zo'n voorgevoel....
Dat gesprek was tegelijk het beste en het slechtste dat er kon zijn. Hij was super positief aan de telefoon, heel opgewekt. "Het gaat veel beter met mij, ik voel me veel beter" en ga maar verder. Maar wat zo rot was, is dat hij tegelijk zo afstandelijk klonk, brrrr , het maakte me erg onzeker. Hij klonk net alsof hij met een zakenrelatie aan het praten was, een heel rare beleving. Ik wou hem nog paar dingen zeggen, over hoe ik me voelde vooral .
En ik wou weten als hij mss terug samen was met zijn ex ( daar had ik ineens zo'n gevoel over ). Dat was zeer moeilijk om te vragen, maar ik deed het toch. Hoewel hij het bijna niet over zijn lippen kreeg, JA dus! Wat een sukkel, dat was het waarschijnlijk die hele tijd, zeg dat dan gewoon. Dat speelde waarschijnlijk al veel langer, ik had echt liever gehad dat hij dat direct had verteld. Maar nee, allemaal lieve praatjes, en maar opscheppen met zijn oprechtheid en eerlijkheid naar mij toe... Heb dan tenminste het fatsoen dat eerlijk tegen mij te zeggen. Hoe erg kun je je vergissen in een persoon...
En nu...verder met mijn leven!