De rust begint nu echt wel definitief te komen. Nog wel een enkele dip gehad, maar over het algemeen gaat het prima. Het nadeel van die dips is dat ze ontzettend hevig kunnen voelen, en je dus soms het gevoel hebt dat je weer terug bij af bent. Gelukkig is dat niet meer zo en doet een nachtje goed slapen weer wonderen.
Het contact heb ik niet kunnen verbreken. Iedereen heeft me het advies gegeven, maar ik kon het gewoon niet, te zwak misschien. Het contact is nu ook goed en hoewel ik weet dat ik er nog wel eens overstuur van zal raken, voelt dit toch natuurlijk. Ik merk dat ik echt wel steeds meer afstand neem. Ik richt me meer en meer op mezelf en mijn leven. En daarin gaat alles voorspoedig, dat helpt een hoop. Natuurlijk ben ik nog steeds verdrietig over dat het uit is en hoop ik dat het misschien in de toekomst ooit nog weer goed komt. Maar daar moet ik me niet op richten. Ik wil niet dat ik na een jaar smeken, verdrietig zijn en me op hem richten, hem weer terug 'krijg'. Dan heb ik niet wat ik wil, dan ben ik zelf geen stap verder. Ik wil verder gaan, mezelf ontwikkelen, mezelf verbeteren zoals IK dat wil en de toekomst op me af laten komen. En als het dan ooit weer goedkomt, dan is het echt. Dan was dat het 'lot'. Anders niet, en anders wil ik het ook niet.