hallo!
het gaat redelijk goed met me! afgelopen dagen druk gehad met leuke dingen doen, en ik geniet! wat een fijn gevoel is dat zeg! en ik kijk naar andere gasten, en ook daar geniet ik van! wat een verschil zeg. en wat geeft me dat een enorme bevestiging voor mijn/onze keuze om er een punt achter te zetten achter onze relatie. ik ben gelukkig nu, en als ik goed nadenk, gelukkiger dan toen mét hem. nu geniet ik intens van kleine dingen, met hem genoot ik alleen van de momenten mét hem. en met vriendinnen dingen doen was leuk, maar toch genoot ik met een rem erop: zolang ik niet bij hem was, was het maar half half. dussssss, prima prima!

maar dan toch, ineens, gisteren in bed, overvalt het me ineens: als een soort paniek: ik zie ineens zn gezicht voor me, zijn lijf tegen het mijne.... shit, het is er niet meer!!! het is uit! we horen niet meer bij elkaar en hij gaat zijn leven delen met een ander, aah! auw, pijn, ongeloof, misselijk, verdriet...... en die constante TWIJFEL! Zelfs nu blijf ik analyseren: wat was mijn aandeel? wat de zijne? is het niet mijn schuld? mijn omgeving kent hem natuurlijk voornamelijk via mijn verhalen.... heb ik dat niet verkeerd verteld? was ik niet te claimerig? zeurderig? prinsesserig? jaloersig? enz? enz?... en dan is het janken, janken, janken..

en vervolgens is de dag weer om en zit ik heerlijk met een lieve leuke collega heerlijk op het terras in de zon te genieten van het leven! geen plaats voor mn ex in mn hoofd! joepie!

kortom...... ups en downs en ups en downs.... maar de ups zijn er, gelukkig. en dat komt bij iedereen hier echt wel komen!