@mrpither
@waterman
@torn
@hetlevenismooi

Dit heb ik nodig. Het klinkt misschien raar, maar ik meen het wel. Alle input die ervoor zorgt dat ik/wij hier sterker uitkom(en) is welkom.

@torn... with all due respect, maar jouw volzinnen doen me een beetje duizelen. Ik moet ze soms meermaals lezen om je te begrijpen. Kan er ook mee te maken hebben dat ik uit het Zuiden van de 'Nederlanden' kom

Maar jullie hebben gelijk. Ik had een 'wake-up call' nodig om me los te koppelen...
Een ferme tik om me wakker te schudden uit een kunstmatig geschapen wereld (die ik zelf mee gecreëerd heb).
En ja, ik probeer me vaak ook in de 'andere' personen (collega, mijn vriendin) te verplaatsen om de reacties of gedragingen te begrijpen. Soms lukt dat en soms lukt dat niet.
Dat doet me dikwijls ook twijfelen... of ik goed bezig ben... of ik niet te hard reageer... of ik het niet allemaal verkeerd zie... (een beetje zoals jullie me voorspiegelen...).

Had ik haar geblokkeerd indien ze anders gereageerd had?
Waarschijnlijk niet. Ik denk dat ik stiekem hoopte op een beter eind (terwijl we beiden bewust/onbewust waren dat zo een eind tot de mogelijkheden behoorde...) in de zin van elkaar gewoon even loslaten, om dan de vriendschapsdraad terug op te pikken. No more, no less.
Weet je, ik denk dat ik er beter mee om zou zijn gegaan als ze het me gewoon 'in my face' gezegd had, eerlijk en met respect voor onze vriendschap...?
Soms hoop ik ook dat die andere mensen zich dan ook eens in 'mijn' plaats stellen... Ik zou, indien de rollen omgekeerd zouden zijn toch harder mijn best hebben gedaan om de schade die eraan zat te komen te beperken.
En daar moet ik nog béter mee leren omgaan. Het gaat niet altijd zoals IK het wil of graag zou zien...
Alweer een levensles 'rijker'.

'Grappig' (verkeerd woord) dat je aanhaalt dat mijn relatie 'open' zou zijn... Terwijl mijn collega er prat op ging dat net zij een open relatie had: alle informaticatoestellen zijn met elkaar gelinkt: er waren geen geheimen. Ze kennen elkaars codes, elkaars paswoorden, elkaars agenda, Facebook werd dagelijks 'geliked' door elkaar ... maar over mij werd er niet gesproken... Terwijl wij thuis juist niets gemeenschappelijk hebben wat mail, gsm, codes,... betreft, maar ik wel van dag 1 heb proberen aan de alarmbel trekken... (klinkt als een heroïsche daad, was met goede bedoeling, maar nogmaals... Ja, ik heb een fout gemaakt, ik ben me er terdege bewust van en ik wil er aan werken).

@hetlevenismooi
Dat is wat ik probeer duidelijk te maken... Ik werk vrij veel (eigen schuld, ik weet het, heb ik zelf in de hand. Heb ik nu natuurlijk ook mijn beweegredenen toe). Ik heb een overschot aan energie (gehad).
Mijn vriendin daarentegen heeft een zeer beperkt energieniveau... Dat lukte, ik vulde haar aan met mijn 'overschot'. Met de komst van de kindjes, die superleuk zijn maar een 'energydrain' van jewelste zijn (nog te vroeg om over ADHD te spreken -ik hou trouwens niet van dergelijke labels-, maar als ik je schrijf dat ik al 3 jaar een gemiddelde nachtrust heb van 5 uur, dan kan je -denk ik- wel voorstellen dat mijn batterij -hoe vol ze ook was- de reserve voorbij is) is onze relatie fel veranderd. We waren allebei moe, hadden geen oog meer voor elkaar en zorgden er gewoon voor dat onze eigen entiteit toch tenminste onbeschadigd bleef... zelfbescherming.
Als je doodmoe bent, leef je op automatische piloot, ben je de vrolijkheid kwijt en reageer je anders dan je zou willen...
Dit hebben we de laatste weken pas echt voluit beseft!!!
Dus om te antwoorden op je vraag: JA, ik had een enorme nood aan affectie en ook een beetje waardering voor mijn werk (want ik wérk voor mijn gezin!). En ik had hier weinig/geen ruggesteun, integendeel... ik had het gevoel dat ik een loodzware kar trok die zo nu en dan eens tegengehouden werd. En ja... meermaals heb ik dit aangekaart... maar als je de reactie krijgt "...ik ben zo en je kan me niet veranderen..." dan helpt je dat in de relatie niet echt vooruit, begrijp je?
En ja, stom genoeg kreeg ik die aandacht en dat begrip wel van die collega. En zo is de bal beetje bij beetje aan het rollen gegaan. Schoolvoorbeeld misschien... en toch toegelaten...

Maar ik ben 'strijdvaardig', een gevoel van druk op mijn schouders is al enkele dagen verminderd en dat doet me goed. Ik kijk uit naar de volgende sessie met de relatietherapeut en wil de komende tijd positief ingesteld doorkomen.
Ik besef dat we nog maar aan het begin staan... maar er is tenminste een begin.

@chelle
even een vinger'denk'oefening...
Na een 'afscheid' (gedwongen of niet, zoals bij een liefdesbreuk, een sterfgeval, bedrog,...) tussen mensen onderling beginnen de radertjes in ons hoofd onwijs te gaan werken. De synapsen in de hersenen doen voortreffelijk werk, al zorgen de verbindingen soms voor kortsluitingen in ons hoofd
En altijd worden we in dergelijke situaties geconfronteerd met enerzijds ons gevoel/emo (en ik denk dat dit -althans in het begin- bij de meeste hier het sterkst werkt) en anderzijds de ratio (komt meestal een beetje later).
Het valt me op dat mensen helemaal in het begin van hun 'breuk' de gekende 'fight and flight' reflex aanwenden (een onbewuste reflex die als enige doel heeft om het lichaam en daarbij ook de belangrijkste organen te beschermen tegen traumata): adrenaline wordt aangemaakt, mensen worden nerveus, concentratie verscherpt, het bloed wordt naar skeletspieren en hartspier gestuwt (maag-darmstelsel moet het hier even ontgelden wegens niet prioritair) en het lichaam is zogezegd klaar voor een eerste impact. Dat is niet slecht geregeld voor een fysiek dreigement.
Maar wat met een emo-trauma? Het lichaam lijkt me een gelijkaardige bescherming aan te wenden: Adrenaline, onrust wegens hoger adrenalinegehalte, 'concentratie' in de zin van slapeloosheid en toch lucide zijn,... Maar dan lucide in zijn enge vorm van het woord: Enkel maar begaan met: je focus is gericht op één ding (of persoon)...
Je denkt enerzijds wel helder (àl die belangrijke vragen die tijdens de nachtelijke uren op een papiertje dat naast je op het nachtkastje ligt worden opgeschreven... of op een memo in je gsm getypt) maar je bent voor de rest niet echt 'fris' in je hoofd... concentreren op iets anders lukt je maar niet.
Toch niet de eerste dagen/weken... (voor sommigen jaren)...
En daar ligt volgens mij (één van de) redenen waarom mensen reageren zoals ze vaak doen: "closure" in de enge zin van het woord. Rust proberen creëren in de chaossfeer waarin het lichaam zich bevindt (onbewust en toch ook bewust, aangezien we hier tig voorbeelden van vinden). Een soort 'simpele' weg proberen bewandelen waar van ze denken dat dit de weg is 'van de minste weerstand'...
Maar daar ben ik ondertussen van teruggekeerd. Ook ik heb me aan die eerste reflexen gewaagd, met de bedoeling er zo snel mogelijk van af te komen zonder me er verder vragen bij te stellen. Mensen gaan nu eenmaal uit elkaar om bepaalde redenen en 'dat is dan maar zo'. Hoe pijnlijk dat ook kan zijn. En ja, er is er wel meestal één van de twee die zich het slachtoffer voelt. En die zich maar al te graag vastklampt aan de grashalmpjes van het 'zekere' (in de zin van: als ik die persoon blokkeer op Facebook of gsm, dan zal ik hem/haar misschien makkelijker kunnen vergeten)...
En ja, misschien brengt dit heel even soelaas, in het begin. Even de tijd en de sfeer rondom jou doen stilstaan... Maar achteraf besef je maar al te goed dat dit niet zo is. Wat in je hoofd zit, blijft nog wel even zitten hoor... ondanks je blokkade op je technische spulletjes... Wat je dààr dan mee doet is natuurlijk belangrijk. Of je gaat het ook proberen blokkeren, of je gaat tijd nemen om jezelf te doorgronden... de situatie te doorgronden... en bepaalde 'moeilijke' situaties net niet uit de weg te gaan (zoals toch nog even proberen praten met elkaar, toch proberen in schoonheid 'afscheid' te nemen, kijken of er andere mogelijkheden zijn,...). Maar dat is het hogere deel van ons brein, en staat in schril contrast met de basische reflex van daarnet.
Maar het is niet gemakkelijk me dunkt. We worden nu eenmaal wél geboren met die enkele reflexen, maar niet met een 'hoger' denkvermogen... Dàt moeten we dan (soms met schade en schande) aanleren...
Ik had in mijn blog ook even nood aan 'stilte'. Heb ik eigenlijk nog vaak nood aan. En omdat je de wereld rondom jou niet zomaar even uit kan zetten, doe je dan die enkele dingen waarvan je denkt dat ze je toch even kalmte zullen brengen: gsm uitzetten, geen Facebook meer, mensen mijden,... in de hoop dat het je tot betere inzichten zal brengen of dat je tenminste een beetje meer rust zal hebben...
Maar chelle, jij bent meer geïnteresseerd in deel II denk ik... wat nà de eerste golf van emo-blok
Daar wil ik graag nog een beetje over nadenken. Er zal wel nooit een pasklaar antwoord op komen denk ik, maar ik merk dat sommigen wel graag eens lezen hoe anderen hierover nadenken... of tot nadenken gestimuleerd worden...
Waarvoor mijn dank
Wordt vervolgd!