En op een druilerige zomerdag als vandaag poog ik dan maar van enkele woorden een zin te maken en die het liefst nog samenhangend te krijgen... om tot een 'blogje' te komen...
Dat heel erg veel gelijkenissen vertoont met de andere blogs en zo hebben we elk onze eigen besognes...
En ik weet dat als ik mijn eigen schrijfsels eens opnieuw lees, ik mezelf ook 'raad' zou kunnen geven...

Hoe kon ik enkele maanden geleden toelaten dat er een collega/vriendin zo onder mijn huid kon kruipen?
Ja, we werkten de laatste 6 maand vaak samen, gingen naar enkele congressen en vonden het leuk om in elkaars gezelschap te vertoeven. Maar dat hadden we al 6 jaar... Gewoon, een heel aangename professionele en vriendschappelijke relatie.
Ook met onze partners en onze kindjes! Als we elkaar zagen was het leuk, zagen we elkaar dan enkele dagen of weken niet, geen probleem. Just good friends...
We werken zelfs niet full time op dezelfde plaats: Zij 4/10 en ik 5/10, voor de rest werken we nog apart, op zelfstandige basis.
Tot het laatste congres: Slechte sprekers, geen vernieuwing, prachtig weer in een middeleeuwse stad...
We beslisten om gezellig van de sfeer te gaan genieten.
Alles wat we de laatste maanden samen deden was geweldig (en ik weet ook wel, dit is 'gekleurd'): we wisten wat onze beide toekomstplannen waren, waren aan het kijken om het werk wat we doen te optimaliseren, ik wist dat ze graag voor een nieuw kindje wilde gaan, we keken allebei uit naar onze welverdiende vakantie met ons gezin...
Al was voor ons beiden de gezinssituatie (waar eens niet?) op dat moment nogal chaotisch en vermoeiend en we stuitten soms op onbegrip van onze partners... (en ja... je voelt me natuurlijk al komen):
en wij konden elkaar met een half woord begrijpen... Hoe fantastisch is dat?
Ik voelde haar meer en meer (hoe zeg je dat...) 'openbloeien' bij me... Zelfs collega's grapten dat we een onafscheidelijk duo waren...
En ja, ik voelde me ook meer en meer 'openbloeien' bij haar. Die gedachte was enerzijds ongelofelijk krachtig en energierijk, maar ze maakte me ook bang. Dit kon niet, dit mocht niet.
Door enkele levenslessen die ik reeds in mijn rugzakje zitten heb, vond ik dat ik dit op een correcte manier aan haar moest vertellen.
Eerlijkheid duurt het langst én ik dacht dat daarmee de kous af zou zijn. Even de gevoelens op tafel leggen, proberen grenzen af te bakenen en dan gewoon terug verder doen waar we al zolang mee bezig waren: just good friends... Klaar.

Het moment dat ik voorzichtig de evolutie van mijn gevoelens aan het blootleggen was, luisterde ze begripvol en niet verschrikt. Ze vertelde me dat ze die gevoelens al jàren had en dat ze die al de hele tijd 'verdrongen' had.
We sloten ons gesprek heel vriendschappelijk af en reden beiden -elk in een tegenovergestelde richting naar huis- het weekend tegemoet.
De volgende dagen was het een beetje uitkijken naar de reacties van ons beiden. We zagen elkaar graag en dat was toch positief! Niets meer en niets minder?
Ze vertelde me dat ik Pandora's doos geopend had... Dat ze geen blijf meer wist met haar gevoelens...
Het sms verkeer begon drukker te worden, de situaties thuis konden we met elkaar bespreken, het gemis bij onze partners vonden we spontaan terug bij elkaar en de bal ging aan het rollen...
Iedere keer dat we elkaar zagen stroomde er een gelukzalige rush door onze aderen.
In het weekend was dan de spreekwoordelijke koude douche: thuiskomen, de kinderen, de zorg, de dagelijkse 'sleur' (man ik hou niet van dit woord)... en het gemis...
Tijdens de week was het dan weer leuk. Ze kwam zelfs enkele malen langs op de dag dat ze niet moest werken... Speciaal om me nog even te zien en wat te praten... om dan vervolgens weer verzwolgen te worden door het weekend.
Nu kan ik wel zeggen: er is niets gebeurd behalve enkele liefdevolle knuffels en fijne momenten samen (leuke gesprekken -zowel serieus als losjes-, 's middags muziek beluisteren terwijl we onze broodjes aten,...) en daar ben ik echt heel erg blij om...

De vakantie stond enkele weken geleden voor de deur en we hebben elkaar gezegd dat we nu tijd konden nemen voor onze gezinnen en dat het gewoon een moeilijke periode zou worden...
En of het een moeilijke periode is!
Ik was een week eerder in vakantie. Met het gezinnetje aan zee.
Zij bleef achter op het werk en vond dat confronterend. Ze kon er best mee om als ze thuis was, maar op het werk... niet echt. Ik kreeg toen ook massa's sms'en.
Hoewel de W-App's op vakantie eerder fait divers waren en vaak vertelsels van hoe leuk ze het had (BBQ's, feestjes, festivalletje,... precies alsof ze me aan het uitdagen was).
Had ik op die momenten niet echt behoefte aan. Wist ook niet wat ik ermee moest aanvangen. Voelde me het speelballetje van aantrekken en afstoten. Wilde kunnen genieten van MIJN welverdiende vakantie (zoals ook afgesproken was), samen met MIJN gezinnetje... Hoe moeilijk ook...
Tot na een week: ik heb haar dan gevraagd geen sms'en meer te sturen, dat ik geen rust had en dat ik haar op deze manier niet even kon 'plaatsen'. Ik sliep bijna niet, werd alleen maar nog meer moe, was lusteloos en was knap vermagerd...
Hoezeer zij aangestuurd had om de energie naar de partners en de gezinnen te leiden, des te vreemder vond ik haar reactie toen ik haar vroeg om me even met rust te laten. Ze zag het als een afscheid... ze kon geen relatie met mij hebben (hadden we ook niet) maar ze zag me graag... en een salvo van lieve en oprechte maar ook verdrietige sms'en volgde.
Ze zou me met rust laten tot ik zelf een sms of mail stuurde.
Bijna 2 weken geleden...
In die 2 weken -en daar gaan we weer- ben ik wel een tweetal keren op FB gaan kijken:
De dag na mijn laatste sms met de vraag of ze me even met rust wilde laten (waarbij ze liet merken dat haar ogen watervallen waren) stond er een foto van haar met vrienden op FB tijdens een stadsfestival... alles vrolijk en blij (toppie... en ja ik weet dat dit een 'instant' moment is, zoals al eerder aangehaald in sommige reacties)..
My fault. Had ik niet hoeven doen. Opnieuw een mes recht door het hart. Terug rechtkrabbelen.
Enkele dagen later, bericht op FB van vriend. Geopend. Kon niet laten haar nog eens te checken. Nu een foto van 2 jaar geleden op reis, met haar ventje en haar dochtertje... tekst:
"mmmm 2 jaar geleden in Frankrijk met mijn schatjes (hartje)(hartje)(hartje)............"
Tsjakka, opnieuw messteek, opnieuw rechtkrabbelen...
Ja, dit hadden we afgesproken. Het zou een moeilijke periode worden. We zouden investeren in onze eigen relaties.
Maar dit had ik nu ook niet verwacht. Ik bedoel... waarom doen mensen dat? Dergelijke dingen posten op FB? Deed ze dat bewust? Wat was haar rationale? Wilde ze zo haar liefde voor haar gezin nog eens extra duiden (ik denk het wel), maar zou ze dan niet doorhebben dat iemand dit wel een beetje verdrietig kon maken?
Het is allemaal zo tweeslachtig! En iedereen hier heeft het er over:
Ratio zegt: tuurlijk, ze doet dit gewoon en ze gaat verder met haar leven zoals afgesproken. Klaar.
Hart zegt: dit doet pijn. Ik zou -uit respect voor haar- dit nou net niet doen. Geen 'zout' in de 'wonde' strooien...

Ondertussen weer enkele dagen verder, nog steeds geen contact. Met ups en downs. Geen FB meer en ook geen W-App. Wel veel LDVD en ondertussen weer stilaan beginnen werken.

Ben wel onrustig over de nabije toekomst. Werk wordt complexe situatie!!!
Heb haar maanden geleden voorgesteld om in de staff te komen...
En in september hebben we een werk 3-daagse...
Ik weet even niet hoe ik het nu moet aanpakken. Het zal sowieso voor beiden heel erg raar zijn...
Heb gedacht te stoppen met werken daar. Is echt complex, ben verantwoordelijk voor opleiding studenten (klinisch) en doe dit zeer graag en met passie... (en met wederzijds respect. Heb echt goed contact met studenten).
Anderzijds wil ik ook volwassen kunnen omgaan met deze situatie. Vluchten? Lijkt me niet echt volwassen. MAAR...

Schamen doe ik me niet: ik vind dat oprechte mooie gevoelens gekoesterd dienen te worden en er moet eens kunnen gezegd worden tegen een ander: "ik zie je graag", of "ik hou van je", zonder dat dat dan tegen jouw partner is. Maar wat je dan met die gevoelens doet,... 'that's another cook' zoals L. Van Gaal zou zeggen...
Alleen... waarom voel ik me toch zo?? Er is emotioneel iets gebeurd, dat wel... maar in zo'n korte tijd! De 'endgame' duurt langer dan de game an sich?!

Ok guys, dit was het dan, zo beknopt mogelijk... Shoot, but please, don't aim for the heart