Beetje naief en onverantwoordelijk gedrag, zeker nu er kinderen in het spel zijn.
Ik denk dat jullie serieus met elkaar om tafel moeten om dingen eens recht voor z'n raap te bespreken.

Of jij/jullie, zoals ik hier in een reactie geschreven zie staan, ‘onverantwoordelijk’ en ‘naïef’ bezig zijn kan ik niet beoordelen. Wil ik ook niet over oordelen. Ik ga er vooralsnog maar gewoon vanuit dat er bewaakt wordt dat het kind in dit verhaal nergens de dupe van wordt en dat zij niet belast wordt met de keuzes die de volwassenen om haar heen besluiten te maken

Als ik je beleving correct weet te interpreteren, heb je dus te maken met een partner die op veel gebieden hoog lijkt te ‘scoren’, maar het jarenlang op het gebied van seksuele trouw heeft laten afweten? Ik kan me voorstellen dat de affaires die er volgens jouw schrijven zijn geweest (inclusief ook nog eens de mogelijke ontmoetingen waarvan je zegt geen weet te hebben) bij jou emotioneel veel teweeg moeten hebben gebracht. Het zal aan je hebben moeten vreten, zijn bezoekjes aan andere dames? Tenzij ik er totaal naast zit (verbeter me dan), wek je bij mij in ieder geval de indruk dat jouw zelfbeeld en de waarde die jij jezelf toeschrijft, in de afgelopen jaren toch aardig is aangetast. En wellicht was deze al wankel toen je hem leerde kennen (maar dat kan ik op basis van alleen dit blog niet beoordelen).

Hoe het er met jouw eigenwaarde voor staat, spreekt voor mij voornamelijk uit dit citaat:

Niet alleen hebben we nu te maken met de seksuele ontrouw van jouw vriend, maar ook jij lijkt op jouw beurt eenzelfde duit in jullie relatie-zakje te zijn gaan stoppen. Waarmee het wel meteen een veel complexer verhaal wordt. Waar jij voorheen wellicht gerechtigde gronden leek te hebben om hem zijn ontrouw te verwijten en/of dat aan te kunnen wijzen als het grote obstakel in jullie relatie, lijkt er een verschuiving te zijn gekomen. Je kunt iemand anders tenslotte niet verwijten waar je je zelf ook ‘schuldig’ aan maakt. Jullie lijken nu beiden een obstakel in het bestaan en vormgeving van deze relatie te werpen.

Nou wil ik het niet over ‘schuld’ of ‘boete’ gaan hebben. Ook niet over ‘fout’. Dat soort labels interesseren me niet. Veel constructiever lijkt het mij om te doorgronden wat deze collega nou eigenlijk precies voor jou vertegenwoordigt? Even buiten de seks om. Even los van je huidige vriend. Kennelijk ‘geeft’ deze collega jou iets, wat je momenteel in je huidige relatie kennelijk lijkt te ontberen. Je schrijft het zelf: hij maakt dat jij je belangrijk voelt, een gevoel dat je binnen je relatie dus niet ervaart.

Het gevoel van ‘waarde hebben’, zou ik dat zo kunnen stellen? Je hebt dus een ‘bron’ gevonden (collega), die iets bij (of in --->no pun intended!) jou weet aan te vullen. Kan het zijn, dat je dit nu extern probeert aan te vullen, omdat het innerlijk in gebreke is?

Ik snap hoe dit ‘mechanisme’ werkt. Collega is een aangename afleiding die kennelijk brengt wat jij in jouw huidige relatie vermoedelijk tekort komt. Ik ga ook hier niet oordelen ‘dat dit fout is’ en ‘hoe jij het dan anders had ‘moeten’ doen’. Dat is aan jou.

Wel wil ik je hier de vraag stellen, of jij het jezelf momenteel emotioneel niet heel erg moeilijk maakt? Dat lijkt niet zo, aangezien de affaire je vermoedelijke heel veel energie en nieuwe prikkels brengt. Echter, er lijken nu 2 verbintenissen door elkaar heen te gaan lopen, die (zoals ik het denk te lezen) uiteindelijk weleens flink met elkaar in botsing kunnen raken. Het innerlijke conflict kan wellicht alleen nog maar het begin zijn.

Je twijfelt of je je huidige vriend ‘niet nog een kans zal gaan bieden’, maar lijkt je tegelijkertijd ook vast te houden aan het gevoel van ‘waardevol’ en ‘belangrijk’ zijn wat jij in samenzijn met deze collega lijkt te ervaren. Dat zijn ingewikkelde driehoeken, Tonke. En ook al maak je kenbaar dat jouw collega er (althans nu, dan) geen moeite mee lijkt te hebben dat je relationeel ‘gebonden’ bent, hoe zal jouw partner hier tegenover staan? Hij heeft momenteel geen enkele zeggenschap, aangezien hij nergens van weet. En je zal dit wellicht met een reden voor hem verborgen houden? Misschien ben je zelfs van mening dat hij geen enkele zeggenschap verdient, gezien zijn eigen affaires in het verleden?

Even terug naar je twijfels omtrent je huidige partner.

Begrijp ik het goed, dat de twijfel over jouw (geheime) affaire pas zijn begonnen nadat jouw partner zich weer voor jou begon te interesseren? Nu jij je weer ‘gezien’ ziet door je partner, welk effect heeft dit dan op jouw samenzijn met de collega? Heb je dat nu minder nodig, denk je? En is het correct om te stellen dat het, zowel waar het gaat over jouw huidige partner, alsook de affaire met de collega, bij beiden draait om jouw beleving ‘je belangrijk te voelen’?

Voor mij, als lezer, lijkt er 1 thema in jouw verhaal uit te springen: je bent op zoek naar waardering, belangrijkheid en erkenning. Iets dat jouw partner jou, wellicht onbedoeld of zich er niet van bewust, jarenlang heeft onthouden door zijn interesse en aandacht voor andere vrouwen. Kan zijn dat je heel ontvankelijk bent, omdat je het zo hebt moeten missen. Ik kan me voorstellen dat dit krassen op jouw identiteit als 'vrouw zijn' heeft aangebracht. Hoe diep die krassen zijn, kan alleen jij beoordelen.

Echter, het lijkt erop dat in plaats van dit ‘tekort’ aan te pakken in de situatie waar zich dat dus voor heeft gedaan (jouw relatie), dit bij jezelf proberen te doorgronden (waar voert het naar terug, wat heb ik zelf nodig waar niet aan wordt tegemoet gekomen) erkennen wat het met je doet en hier vervolgens bepaalde keuzes op baseren….lijk je de keuze te hebben gemaakt om dit ‘tekort’ aan te gaan vullen door middel van een afleider (=collega) buiten de deur.

Heb ik verder geen oordeel over, alleen vraag ik me wel af of je hiermee niet gewoon ‘de issue’ hebt doorgeschoven? In plaats van dat je deze innerlijk bent gaan ‘verzorgen’, lijk je het eerder gewoon te hebben ‘verplaatst’….

Een escapisme, misschien?

Heb jij de film "The unbearable lightness of being" gezien? Of het boek gelezen? Ik heb vaag het gevoel dat dat heel herkenbaar voor je zou kunnen zijn. Erg goed boek, overigens.....

Er is maar een vraag van wezenlijk belang: "Wat wil Tonke zelf? Diep van binnen?". En dat is gelijk de moeilijkste vraag die er is........

Moet je nu knopen doorhakken? Moet je nu beslissingen nemen? Of is de onrust eigenlijk wat aan het wegzakken? Kan je wachten met grote stappen en grote concepten? Kan je wachten tot zaakjes duidelijker worden? (Zowel wat betreft je relatie als wat betreft je andere relatie )

Een van mijn favoriete spreuken luidt (Lao Tzu, Chinees wijsgeer):
Do you have the patience to wait
Till the mud settles and the water becomes clear?
Can you remain unmoving
Until the right action arises by itself?

Heel veel sterkte!
Waterman