Hee Jaspera,

Je hebt het weer flink te pakken, he? Laat ik beginnen met zeggen dat ik tijdens het lezen van je op z'n zachtst gezegd niet al te positieve blog paradoxaal genoeg een grijns niet kon onderdrukken. Als ik zou moeten verklaren waar die grijns vandaan komt, dan denk ik dat het het meest accuraat is om te zeggen dat dat is omdat ik je zoveel onzin zie verkondigen. Dat deed je in het verleden en dat doe je nog steeds. Je geeft blijk van een zeldzaam gebrek aan zelfkennis. Dat er eveneens een gebrek aan zelfvertrouwen is, is geen nieuws, natuurlijk.

Maar wat moet ik er nog op zeggen? Hoe omschrijf je voor een blinde de schoonheid van een landschap? Ik heb in het verleden al heel vaak tegen je gezegd dat je nonsens verkondigt. Je bent inderdaad hoogopgeleid, geeft blijk van een hoop intelligentie, je ziet er bovengemiddeld goed uit (voor de lezers die Jaspera niet kennen: je kunt maar beter mij geloven dan hem, want zijn probleem is een gebrek aan zelfkennis, niet een gebrek aan fysieke aantrekkingskracht) en tijdens de keren dat we hebben afgesproken om wat te drinken, heb je me nog niet éénmaal verveeld. Natuurlijk ben ik geen meisje, maar ik mag denk ik redelijk veilig stellen dat saaiheid zich niet tot slechts één der seksen zal beperken.

Vandaar dus ook die grijns. Een grijns van ongeloof, misschien. Voor mij is het gewoon echt moeilijk te geloven dat je zo onterecht zo negatief over jezelf denkt. De grijns kwam nog even terug bij de fotoshoot waar je semi-naakt geposeerd hebt. Ik vertrouw erop dat ik mag aannemen dat dat niet ging om een 'lelijke man expositie'?

Je hebt geen zelfkennis en je trekt verkeerde conclusies. Stel voorop dat het is bewezen dat minder dan 20% van de communicatie door woorden geschiedt. Als jij jezelf een stuk stront vindt, kun je je voor je eigen gevoel wel positief opstellen naar zo'n meiske toe, maar dat komt voor 20% over. De overige 80% zegt: "ik ben een stuk stront". Dát is - en daar geloof ik heilig in - de reden waarom het je niet zo voor de wind gaat op liefdesvlak. Je benadert het allemaal rationeel, niet gevoelsmatig, en laat daarbij selectief wat belangrijke informatie weg.

Maar zoals gezegd - het is niet de eerste keer dat ik het je probeer te vertellen. Ik heb, ondanks het feit dat ik erom bekend sta nogal wat overtuigingskracht te bezitten, nog niet door die muur bij je kunnen breken, hoe jammer ik dat ook vind. Grappig vind ik wel, bedenk ik me nu, dat als je dit leest, je waarschijnlijk denkt dat ik niet spoor, haha. Want het moet wel zo zijn dat één van ons tweeen het niet zo scherp ziet, nietwaar? Nou, als jij toch zo'n vervelend jong bent, geef mij dan maar het voordeel van de twijfel, da's een stuk logischer. Neem maar gewoon aan dat ik gelijk heb. Lekker puh.

Het is alleen stom om te zien dat iemand over heel veel potentie bezit maar zichzelf op zo'n manier indoctrineert dat al die potentie compleet doodslaat. Het zorgt zelfs een beetje voor een machteloos gevoel.

De rest van de dingen die je schrijft, kan ik me wel in vinden. Wat media over het vrijgezellenbestaan schrijven. Maar ja, hoogst zelden kan ik me vinden in wat er in de media over liefde en relaties gezegd wordt. Sterker nog, ik durf met enige zekerheid te stellen dat een hoop zurigheid in liefde en relaties door media veroorzaakt wordt. Iemand leest ergens over een probleem waar diegene nog nooit bij stilgestaan had in een blaadje, neemt de eigen relatie onder de loep, concludeert dat dat "probleem" zich ook daar voordoet en hopla, je hebt een probleem dat er eerst niet was. Maar ik dwaal af.

De essentie van de narigheid van het vrijgezellenbestaan zal denk ik toch de inherente, soms voor anderen verborgen gehouden eenzaamheid zijn. Eenzaamheid is geen gevoel om trots op te zijn, dus ook niet iets wat makkelijk besproken wordt. Zeker in wat meer oppervlakkige kringen is het zo dat men al snel zegt 'happy' te zijn, terwijl dat diep van binnen misschien anders is. Persoonlijk word ik niet goed van die datingsites met die tenenkrommende advertenties van dames van rond de 30 die kort gezegd beweren dat hun leven helemaal perfect is, maar alleen 'die ene' nog ontbreekt. Ze zijn zó blij! Nee, dan heb je een gevoel alsof je wat bij kan dragen in iemands persoonlijke geluk . Los daarvan nog krijg je zo wel erg sterk de indruk dat je jouw leven, dat natuurlijk minstens zo compleet is, moet gaan wringen in dat kleine beetje ruimte dat meisjelief nog voor je overlaat - of andersom. Ik heb wel eens de neiging gehad om puur voor de lol een advertentie te plaatsen met de strekking "hoewel alles naar oppervlakkige maatstaven in mijn leven prima gaat, voel ik me aardig kut omdat ik het allemaal alleen meemaak en ik zoek bij dezen dan ook een meiske om gezellig mee op de bank te liggen om een filmpje te kijken, uit te slapen en leuk niks te doen" (ze willen immers ook allemaal 20x per dag sporten en reizen enzo, grmblz).

Naja, ik dwaal alweer af. Kort samengevat kan ik me dus in jouw conclusie vinden. En ook mij is enig fatalisme niet vreemd (want zo mag ik het 'het is voor mij niet weggelegd' toch wel bestempelen?). Ik ben de laatste tijd dat ook wel een beetje aan het roepen, 'het is voor mij niet weggelegd'. Dat houdt bij mij alleen verband met het feit dat ik erachter ben gekomen dat liefde niet op iedere straathoek te vinden is. Zelfs al word je door meisjes wel positief ontvangen, dan nog is het geen paradijs op aarde - want het gaat erom iemand te vinden voor wie de gevoelens zodanig zijn dat een duurzame relatie zou kunnen slagen (en wederzijds, natuurlijk). Ik kom zulke meisjes hoogst zelden tegen. Een reden voor mij om ook teveel naar het verleden te kijken, naar de twee meisjes (M. en K.) die dat gevoel wel bij me hebben losgemaakt. Maar da's onconstructief, want met M. heb ik geen contact meer en bij K. zijn die gevoelens niet wederzijds. Je kunt je voorstellen dat dat soms ook wel tot enige melancholie en fatalisme aanleiding geeft.

De zinloosheid van alles herken ik ook. Dat leeft bij mij de afgelopen maanden des te meer, nu ik ook mijn tweede studie heb afgerond. Het laatste been dat ik al die tijd nog in het studentenbestaan had staan, moet ik nu ook overbrengen naar de volwassenenwereld. Werken, kort gezegd. Nou heb ik onlangs gesolliciteerd en heb een erg goed aanbod gekregen - en dan bedoel ik ook érg goed. Natuurlijk ga ik dat ook aannemen. Maar dat neemt niet weg dat ik me ondertussen afvraag waar ik het voor doe. Carrieretechnisch erg goed allemaal, het schuift ook aardig wat poen enzo, inhoudelijk ongetwijfeld erg interessant en zeer leerzaam, maar ook erg druk. Dus ik stel me dan voor dat ik doordeweeks tot na zessen aan het werk ben, moe thuiskom waar niemand op me wacht, uit arren moede maar een magnetronmaaltijd in de magnetron douw (koken voor jezelf? Haha, ja dat doen die happy singles uit de media wel, maar ik zie het mezelf dan niet meer doen, zo rond 8, 9 uur 's avonds ), die voor de televisie naar binnen schuif, kort daarna ga slapen voor nog weer zo'n dag. Om nog maar te zwijgen van het vooruitzicht dat de kans dat ik iemand tegenkom met een drukke baan niet zo heel veel zal toenemen.

Maar goed, wat doe je eraan? Je kunt de conclusie trekken dat het inderdaad zinloos is allemaal en er een einde aan maken, maar een kind kan zelfs nog concluderen dat dat wel erg voorbarig zou zijn. De toekomst kan niemand voorspellen en uit de onzekere factor kun je altijd hoop putten. Gemoedstoestanden hebben de eigenschap vaak aan te voelen alsof ze nooit overgaan, terwijl dat in de praktijk nooit zo is. Het enige wat rest is daardoor proberen zo goed en zo kwaad als het gaat met die neerslachtige buien om te gaan en indien mogelijk ze te accepteren om ze daarna van je schouders te laten afglijden.

Nou, nou ben ik eerst wel weer uitgetypt .

Mannen die zich wanhopig opstellen zijn onaantrekkelijk voor vrouwen. Daarmee zeggen ze "Kijk hier, ik doe werkelijk alles om je te krijgen," en daarmee laten ze een gebrek aan zelfvertrouwen zien en dat ze niet lekker in hun vel zitten. Dat ruiken ze van mijlenver. Zou jij het met iemand willen hebben die niet lekker in zijn vel zit? Werk daar aan voordat je 'op jacht' gaat.

Ik zal het heel erg direct zeggen: volgens mij heb jij geen interessant leven (voor vrouwen), omdat jij je zo fixeert op een nieuwe liefde. Wat zijn je hobbys? Wat vind je leuk? Wat maakt je gelukkig? Werk daar aan.

‘Je moet eerst van jezelf houden voordat je van een ander kan houden.’

Een "ik hou van jou" is pas wat waard als degene die het zegt ook van zichzelf houdt.
"Ik hou van jou" hoort te betekenen "ik geef erg veel om je, wil je begrijpen en wil dat jij gelukkig bent." Anders zeg je daarmee eigenlijk "ik heb jou heel erg hard nodig om me waardevol te voelen" en "ik kan mezelf niet gelukkig maken maar jij bent degene die mij gelukkig maakt." Dat is erg veel verantwoordelijkheid die je legt bij een persoon.

Het baart mij zorgen dat jij zo snel verliefd wordt, en vervolgens na een vruchteloze poging opnieuw verliefd wordt op iemand anders. Daaruit blijkt voor mij dat jij niet kieskeurig bent en afgaat op de eerste paar indrukken die je van iemand hebt. Lijkt mij ook niet gezond. Als je van iemand houdt, dan hou je van die hele persoon zoals die is (met goeie en slechte kanten) en niet alleen maar vanwege de eerste paar indrukken. Van iemand houden kan pas als je diegene door en door kent. Anders is het alleen maar verliefdheid, hormonen. Zou het kunnen dat jij verslaafd bent geraakt aan het gevoel verliefd te zijn?

Jaspera, er is zoveel in het leven waarvan je kunt genieten als vrijgezel. Wat maakt nou dat jij je zo fixeert op het krijgen van een nieuwe liefde? Waarom moet je per se een nieuwe vlam aan de haak slaan? Waarom hangt jouw levensgeluk van dat ene ding af? Wat is precies je blokkade tegen genieten van het leven?

Jelle

Heb nu al een paar keer stukjes van je gelezen. Je had naar de vorige meeting moeten komen, die had je ws goed gedaan.

Ik heb je gezien. En gesproken. Je bent niet onaantrekkelijk. Je bent typisch zo'n jongen waar veel vrouwen op zouden kunnen vallen. Toegankelijk en aardig en leuk om te zien. Ok, dus je bent ook geen Brad Pitt, maar hee, wie wel. Je zelfvertrouwen is inderdaad waarschijnlijk de sleutel naar meer aantrekkingskracht naar vrouwen toe. Jij denkt waarschijnlijk dat je meer zelfvertrouwen zult krijgen als er een vrouw op je valt, maar ik denk dat het makkelijker is om iets aan je eigen ideeen en opvattingen over jezelf te veranderen. En dan komen die vrouwen vanzelf wel.

Ga er anders eens over praten ergens, misschien dat er trainingen of technieken bestaan om je eigen negatieve gedachten te neutraliseren (mindfulness, ret, oid) want zo word je er volgens mij niet gelukkiger op. Niet wachten, waar wacht je op, je moet niet gaan zitten wachten... het leven nu is tenslotte geen generale repetitie!

Wens je levenslust!

Grtz,

L.

Beste jaspera, zag mijn naam een paar keer vallen, door mijn blog getriggerd, voel me wel een beetje schuldig, wist niet dat het zo diep zit bij jou. Is wel heftig, hoe wanhopig en uitzichtloos het bij jou is geworden.
Heb niet zoveel toe te voegen aan de reacties, behalve 1 ding:
juist als je niet zo gefixeerd bent op het op zoek gaan naar die ander, en al ok bent met jezelf, dus niet meer zo wanhopig bent, dan is de kans groter dat het wel lukt?
Juist onverschillig worden, dat het je niet kan schelen, dat je al happy bent met je eigen leventje, dat straalt kracht en zelfvertrouwen uit, dat vergroot je kans denk ik. Maar aan de andere kant, ik heb mijn kids nog, heb nog gemakkelijk praten. Het valt idd niet mee als ik alleen verder zou moeten, voor wie moet ik dan verder leven, het leuk hebben? Een mens heeft toch gezelschap om zich heen nodig die zich druk om je maakt, vroeger waren dat je ouders en familie, maar als je wat ouder wordt zou dat je vrouw en kinderen moeten zijn? De anderen hebben het te druk met hun eigen gezinnetje. Misschien een idee om single bijeenkomsten te houden, als een soort familie bijeenkomst? Er zijn zoveel singles in NL, waarom zoeken wij singles elkaar niet op, als een groot singles familie, en als het klikt maak je ook nog kans om daar een relatie uit te halen. Zo niet, kun je altijd soort broer en zus blijven. Daar horen natuurlijk ook vaders/moeders/grote zus/grote broer bij. Mensen die jouw verjaardag onthouden, jouw een kaartje sturen als je ziek bent, toch een manier om te voelen dat er mensen zijn die het belangrijk vinden dat je bestaat. Is dat niet jouw ware probleem, het gevoel alsof het niet uitmaakt of je wel of niet bestaat?
By the way, hoe staat het met jouw familieleven?

Mr Bean