Lieve mensjes.
Ik heb al even niks meer geschreven, maar voornamelijk heel veel blogs van jullie gelezen. Zelfs van jaren terug. Heb er veel dingen uitgehaald waar ik mezelf in herken. Het verdriet, hoop, mijn toekomst in duigen, moeite met accepteren...maar wat mezelf het meeste bezig houdt, is toch wel de afsluiting....Ik zit met zoveel vragen, het waarom, hoe , wat.
Waarom verdween je na bijna 7 jaar zo uit mijn leven, waarom wilde je niet praten, waarom had je al zo snel een ander? Waarom heb jij geen pijn van die herinneringen, waarom liet jij me zo vallen?
Na 17 weken is het de hele dag huilen minder, denk ik iets minder aan hem, maar daar staakt het verwerkingsproces dan ook. Mensen in mijn omgeving hebben minder begrip, vinden dat ik die loser allang had moeten vergeten. Dingen die moeten, doe ik. En dan houdt het op. Ik krijg mezelf niet de deur uitgeschopt. Zit vast in mijn vragen, in mijn herinneringen, zie overal tegenop. Ik heb de blog van CHELLE tig keer gelezen, een hele mooie blog overigens, over dat je je ex niet nodig hebt om het af te sluiten, dat je dat ook alleen kunt. Waarom lukt me dat dan niet ? PETALS jou pbtjes lees ik ook tig keer, je woorden zijn waarheid, maar toch voel ik ze niet. Ik voel me een schim van wie ik ooit was.
Ik weet dat meerdere van jullie dit zo voelen, dat het uitzichtloos lijkt, voelt. Bang die ultieme liefde niet los te kunnen laten om het daarna mshn ook nooit meer opnieuw te vinden. Drama...
Dus....Alle ervaringen die jullie met mij willen delen zijn ozo welkom
Liefs twinkelloos
Hallo Twinkelloos, Ja dat is
Hallo Twinkelloos,
Ja dat is ook vreselijk moeilijk, en iedereen doet het op zijn eigen manier. Ten eerste wat anderen over je vinden, ja dat kunnen ze vinden maar zij voelen niet wat jij voelde toen en hoe je je op dit moment voelt. Probeer daar niet te veel van aan te trekken vind ik. Het blijft gewoon een kut situatie.
Wat bij mij helpt is om je aandacht ergens anders op te richten, iets wat je heel leuk vind of erg enthousiast over bent. Dat helpt bij mij om het meer los te kunnen laten(Heel veel aandacht aan mijn studie geven wat ik leuk vind). Hoe lang dat duurt? Tja bij iedereen is het anders. Bij mij zelf duurt het lang, maar uiteindelijk kom je er en voel jij je ook weer helemaal happy en zoals je je wilt voelen.
Die vragen zijn echt heel vervelend. Al die antwoorden die je wilt weten. Denkt hij of zij nog wel aan me? Waarom ging het zo? Enz. Ik vraag me af of je ze uiteindelijk wel zou willen weten.
Probeer sterk te blijven en met de tijd gaat het echt beter, praat er met veel vrienden/vriendinnen over als dat helpt en hou de eer aan je zelf als het er op aan komt.
Heel veel sterkte!
Groejtes
twinkel
knuffies
Dankje lieve schat... Knuffie
Dankje lieve schat...
Knuffie ook voor jou. ..xxx
Hoi Twinkeloog
Heel veel sterkte. Vandaag. Dit weekend. Morgen. Overmorgen. Het wordt beter, echt. Echt echt echt. En Chelle heeft helemaal gelijk, in die blog. Je hebt de ander niet nodig om af te sluiten. Je hebt de ander niet nodig om jouw leven weer op te pakken. Om door te gaan met JOUW leven.
Blijf schrijven hier, he. Blijf ook PBtjes sturen als je wilt. Maar blijf lief voor jezelf, blijf heel veel van jezelf houden. Blijf heel goed voor jezelf zorgen!!!
Heel veel liefs van Waterman, die jou gunt dat dit heel wat beter wordt. En dat de weg bergopwaarts nu heel snel komt.
XX
jij hebt in een ontzettend
jij hebt in een ontzettend rot relatie gezeten. Niet alleen de break up, ook de relatie zelf was al lang gewoon niet goed, ging gepaard met veel ellende. Bij dit soort relaties beland je in een lastig te doorbreken patroon van gehechtheid aan iemand die niet goed voor je is, en kun je heel lang nog de dubbele gevoelens houden: ik wil dit niet, dit is niet goed, en aan de andere kant ik verlang zo terug naar hem. Die vriendinnen van jou, die daar niet zelf in hebben gezeten, kunnen dat ook niet begrijpen. Ik heb hetzelfde gehad: je bent nu toch van die eikel af, wees blij. Maar ik was niet blij, en ik vond mezelf soms echt belachelijk dat ik nog steeds om hem gaf. Mijn advies zou dan ook zijn om het vooral te bespreken met mensen die het wel begrijpen, die snappen waar die dubbele gevoelens vandaan komen. Want aan opmerkingen van waarom ben je nou nog steeds niet over hem heen, daar heb je helemaal niks aan.
17 weken is echt helemaaaaaal niet veel, voor de verwerking. Zeker met zo'n relatie! Besef waar jij in hebt gezeten, wat voor soort man hij echt was, dat je van zo iemand gewoon geen afsluiting gaat krijgen, en dat dat de afsluiting is die jij nodig hebt. Dat kost heel veel tijd. Het heeft mij 2 maand gekost om weer enigszins normaal te functioneren. En ik heb ook nog weken lang een zombie gevoeld. Zorg dat je geen contact meer met hem hebt, dat is essentieel, en geef jezelf veel tijd.
@Twinkelloos
het is bij mij dan nog wel vroeg (net iets langer dan twee weken uit) Maar ook ik zit met deze vragen. naar al die jaren, nog een week geleden voordat het uitging een trouwjurk gespot samen vroeg nog wat ik mooi vond en toen ik er één aanwees glimlachten met het feit dat hij zei."Dat moet ik dan even onthouden. Erna een week cursus in Amerika en meneer komt terug met het feit dat hij daar had ondervonden dat het niks meer werd. Hij had al langere twijfel maar deze zijn daar erg komen opspelen toen hij alleen was. Toch kwam het als een klap en ook alles voelt zo dubbel. Hij geeft nog steeds om mij zegt dat het misschien in de toekomst anders is er achter komt wat gooi ik weg. Een paar dagen naar dat het uit was nog even gepraat ik had hem gezien en hij zei dat hij opgelucht was dat hij het me verteld heeft. Maar zeker ook nog steeds een rot gevoel heeft. We hebben zo nu en dan contact gehad over aantal zaken. Maar ineens is hij zo zakelijk anders zo afstandelijk en toch weer willen helpen en om me geven...
Ik vraag me zoiezo hoe dat zit, degene die het uitmaakt, ervaart deze persoon wel dezelfde pijn/verdriet? Aangezien hij zei dat hij toch ook wel opgelucht was. Ik krijg geen hap door me keel terwijl als ik naar (ons) huis ga om dozen in te pakken ik zie dat hij nogal goed eet, biertje heeft gedronken enz. ineens weer volop sport dingen die hij normaal bijna nooit deed. ik krijg er bijna een schuld gevoel van. Elke minuut dag in dag uit vraag ik me dat af, waren die jaren dan niets, alles wat we hebben mee gemaakt. Het kan toch bijna niet onmogelijk zijn dat zo iemand niks voelt? het is allemaal zo raar!
@ayra
Ik heb jou blog ook gelezen en dit verdriet kennen we helaas allemaal. Net als die rot vragen die de hele dag door je hoofd spoken.
Ik heb de eerste weken alleen maar gehuild, kon ook niet eten, niet slapen, alleen maar denken, piekeren, malen.
Maar lieve ayra, dit word echt minder. Echt. De tijd gaat de scherpe kantjes eraf halen. Bij mij is het nu 20 weken geleden maar mis hem nog steeds verschrikkelijk. Ook al had hij na een paar weken alweer een ander. Dat was een dubbele klap. Alsof" wij" nooit bestaan hebben, alsof de bijna 7 jaar voor hem weinig tot niks betekende. ..
Of hun anders verdriet hebben? ?
Ik denk dat hun al langer bezig zijn geweest met het eindpunt. Door hun twijfels of wat dan ook. Op het moment dat hun de knoop doorhakken zijn ze al bezig met verwerken, met loslaten. ..Ze hoefde het alleen nog aan ons mede te delen. Wij....De onwetende. Daardoor komt die klap dan ook zo hard aan. Zij zijn al een paar stappen verder dan ons. Voelt voor hun dan mshn inderdaad als opluchting.
Ergens is het zeker Fijn dat je ex je nog wil helpen, maar contact zou voor mij zelf funest zijn. Het zou voor mij het proces van loslaten vertragen. En als je uiteindelijk toch moet loslaten is dat voor mij cold turkey beter.
Ik lees dat je ex zegt niet te weten wat de toekomst brengt, dat hij zich mshn gaat realiseren wat hij nu weggooit. ... Lieve ayra. .. probeer daar niet teveel hoop uit te halen, ga niet in de afwachtstand staan. Ik ben daar ook geweest, ik weet dat het niet bij iedereen hetzelfde verloopt, maar probeer je daar tegen te beschermen. Ga proberen los te laten, probeer realistisch te kijken naar wat er is gebeurd, doorloop op jouwn manier al je emoties, laat ze toe....maar ga niet zitten wachten. Hij leeft blijkbaar vrij makkelijk door, probeer jij dat voor jezelf aub ook.
liefs en sterkte twinkelloos
lieve Twinkelloos
ja wat je zegt klopt. En zeker wil ik ook doorgaan met mezelf en ik weet ook goed dat ik niet teveel moet wachten en hoop moet hebben. En soms word ik wel een seconden kwaad om mijzelf omdat mijn gevoel anders wil. Ik wil hem terug omdat ik constant denk het was iets stoms kleins. geen ruzie geen geweld gewoon een gevoel. Ik heb wel eens liefdesverdriet gehad maar dat valt in het niets bij deze keer.
Ook denk ik dat je al gelijk hebt met dat hun al een stap verder zijn. ik vind het zo'n raar gevoel geven ook gevraagd of hij een ander had tot 5 keer toe, maar het is het allemaal niets. je gaat je echte van alles in je hoofd halen. het idee dat jou ex al snel een ander had is inderdaad nog erger. daar zit ik dus ook mee in me hoofd van oh stel je eens voor.
Toch kan ik me niet voorstellen dat het makkelijk moet zijn. Hij is nu in dat huis wat we samen hebben opgeknapt, beetje mijn meer mijn stijl, heel veel spullen ineens weg, verhuisdozen en alles wat hem toch wel moet herinneren. Soms wil ik zo graag in iemands hoofd kijken...maar algauw ook weer niet. Ik wil waarschijnlijk ook al te veel vooruit. Niet meer huilen willen en zo elke seconden piekeren. Het ergste nog wel van je werk naar huis gaan, die donkere koude dagen, ik wil het wel bijna uitschreeuwen. Was er maar een knop dat we dat allemaal konden uit zetten!
Inderdaad bestond die knop
Inderdaad bestond die knop maar, ik worstel met precies dezelfde gedachten s. Ik herken het helemaal, alsof ik het zelf heb geschreven. Hoe kan dat he, dat iemand ineens alles opgeeft. En waarom lijkt het alsof diegene zo makkelijk door gaat. Mijn ex heeft mij ook met ontzettend veel vragen achter gelaten. De gedachte dat ze eenander heeft , die is echt verschrikkelijk. Die laat mijn hele lichaam en ziel in schok gaan. Maar we moeten erdoor heen . Ik leef met je mee. Sterkte