ik weet even niet goed hoe ik moet beginnen, het zit me vandaag allemaal zo hoog, ik kan niks anders doen dan huilen.
Ben vanmorgen begonnen, en ik kan niet ophouden, zit nu ook met rode oogjes dit te typen.
Alles is zo verwarrend op het moment, ik weet even niet meer wat ik wil.
het enige waarvan ik wel weet dat ik het niet wil, is me voelen, zoals ik me nu voel.
Leeg, afgestopt, afgedankt,gefrustreerd, machteloos, verdrietig en boos, vooral boos.
Om enig inzicht te krijgen, zal ik in grote lijnen vertellen wat er zich speelt, en gespeeld heeft.
5 jaar terug is mijn man dus vreemdgegaan, was een eenmalige actie, maar de impact die het op mij had, was groot, misschien wel TE groot.
Heb mijn man nadien nooit meer voor de volle 100% vertrouwd, en eerlijk gezegd, heeft hij ook niks gedaan, om mij dat vertrouwen te geven. Toch heb ik mijn schouder onder de relatie gezet, want ik wilde niet zo maar zonder slag of stoot opgeven, we hebben een dochterje, en zij was toen net anderhalf, en belangrijker, mijn liefde voor hem was zo groot, dat ik hem niet kwijt wilde.
Mijn man heeft ongetwijfeld mijn wantrouwen, op momenten moeten hebben aangevoeld, maar heeft er vervolgens nooit een woord aan vuil gemaakt, omdat hij niet wist hoe er mee om te gaan.

Hij is een vrij gesloten persoon, en heeft nooit van thuis meegekregen, hoe te moeten communiceren over gevoelens, dat, en het feit dat ik hem niet vertrouwde heeft nu dus geleid, tot het onvermijdelijke.
En hoewel ik van mening ben dat het waarschijnlijk de juiste beslissing is, die genomen is, neemt het niet weg dat mijn liefde voor hem nog net zo groot is, als tevoren.
En dat is het altijd geweest, dat is ook de reden waarom ik het zolang heb volgehouden, mijn liefde voor hem was, en is nog steeds, groter dan het wantrouwen, en nu het verdriet.

De avond dat hij me verteld dat hij wilde scheiden, was dus ook het eerste wat ik vroeg, of er iemand anders was.
Nee, dit keer niet, was het antwoord, en hij wilde ook voorlopig alleen verder, en ik heb toen al gedacht, wat is voorlopig bij jou.
Nou daar ben ik nu dus achter, nog geen 2 maanden is meneer alleen geweest, heeft sinds kort een nieuwe vriendin.
Heeft haar via internet leren kennen, en heeft haar al, koud 4 weken na zijn vertrek voor de 1ste keer ontmoet. 4 weken, nou vraag ik je, hij vlucht als het ware, van de ene, naar de andere relatie, en dat terwijl alles rondom de scheiding nog in werking moet worden gezet.
Ja, idd, er is wettelijk nog niks geregeld, zijn nog niet bij een advocaat geweest, er is nog niets op papier gezet, what so ever.
Ik loop met mijn ziel onder de arm, want ik kan geen kant op, zelfs letterlijk niet, want wil ik een keer naar de stad, moet ik vervoer gaan regelen, want hij heeft de auto, kan de deur dus niet uit, zonder dat het me handen vol geld gaat kosten, ben of afhankelijk van het openbaar vervoer, of de gunsten van anderen, zoals het lenen van een auto.
Ok, deze week is er eindelijk een afspraak gemaakt, maar dat zal nooit genoeg zijn om de dingen te regelen die moeten gebeuren. Dus moeten er nog meer afspraken volgen, willen we alles tot en goed einde brengen.
Het gaat allemaal zo langzaam, te langzaam naar mijn zin, toen ik eenmaal kenbaar had gemaakt, niet aan de flitsscheiding te beginnen ( ja echt, flitsscheiding) is alles in de langzaamaan- actie gekomen, zo erg, dat ik zelfs begon te twijfelen of hij wel een scheiding wilde. Maar die komt er wel dus, ook al ben ik er emotioneel gezien nog steeds niet mee eens.

Oook heb ik hem al weken terug een brief geschreven, waarin ik alles heb geschreven wat ik kwijt wou, en het is een best confronterende brief geworden. Heb ook om een reactie terug gevraagd, die er al wel ligt, maar op de een of andere manier, niet in mijn bezit komt. Waar wacht hij op??? Had hem allang af kunnen geven, want hij haalt en brengt onze dochter, van en naar huis, dus gelegeheid genoeg, zou ik zo denken.
Maar tot op heden, nog niks gelezen, terwijl hij al wel heeft aangegeven, dat het een heel open brief is, waarin hij alles uitlegt.
En ja dan is daar natuurlijk ons dochtertje, waar het in het geheel niet goed mee gaat.
Er zit zoveel boosheid, en verdriet, in dat kleine meisje, maar ze kan het niet sturen.
Probeer natuurlijk wel goed met haar te praten, en er voor har te zijn, als vast ankerpunt, maar ik kan niet alle verdriet en boosheid wegnemen, die voornamelijk gericht zijn aan haar vader.
Ben dus ook van mening dta hij in deze zijn steentje moet bijdragen, hoe moeilijk het misschien ook voor hem is, maar ik kan het echt niet alleen. En dat is de reden waarom ik hier terecht ben gekomen, omdat ik het niet alleen kan, ik heb wel genoeg vrienden en kennissen, en familie waar ik terecht kan, maar ik heb toch dat beetje extra nodig,
Tips en adviezen van mensen die het zelfde meegemaakt hebben, en weten waar ze over praten.
Mijn gevoelen te delen met mensen die het zelfde voelen, en er over mee kunnen praten.
Ik zie jullie berichten graag te gemoet, want te weten dat er mensen zijn die je kunnen steunen, door er enkel te zijn, en naar je verhaal luisteren/lezen, begrip tonen, geeft me enige moed en kracht, om te vechten voor mijn eigen geluk, en dat van mijn dochtertje.