Hoi rozenblaadje

Je hebt gelijk. Ik had er ook een hekel aan dat stiekem gedoe. Ik keek er volop naar uit naar haar scheiding met haar man en eindelijk in volle openheid en vrijheid af te spreken. En we hadden concrete plannen maar daar zag zij uiteindelijk van af. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik in het verleden het al met haar heel even heb uitgemaakt omdat ik de situatie ni langer houdbaar vond en zij iemand moest vinden die haar rust en stabiliteit kon geven, iets wat ik door persoonlijke omstandigheden niet kon. Maar door een stom toeval kwamen we weer bijeen. Zij gaf me laatst te kennen dat ze nu al haar energie wil steken in de kids en haarzelf en onder het juk van haar man weg zien te geraken met alle rompslomp (verhuizen, opvang regeling treffen met man inzake kids, verkoop van huis enz). Je moet weten dat haar man sinds een paar maand verschrikkelijk achterdochtig is geworden en haar controleert op haar fb, mail, mobiel en wat weet ik nog allemaal. Dus ze wil niets riskeren in functie van haar kids. Ook gaf ze toe dat ze is serieus beginnen na denken over wat ik allemaal zei toen ik het eerst uitmaakte met haar.. ( ik had dat via een brief gedaan).
Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook wat tot inzicht ben gekomen. Ik heb haar echt heel graag gezien, ze zat in mn hart, ik keek er alrijd naar uit om haar te zien MAAR ik heb gedurende de relatie mijzelf belogen nml: ik ben nooit echt verliefd op haar geweest. Ik denk dat het bij haar dieper zat, denk ik. Ze gaf me toe dat de relatie haar veel energie vroeg. Ik zou perfect vrienden kunnen blijven zonder het dat het me iets zou doen.Dus echt diep heeft het dan nooit gezeten he. Ik heb in een vorige blog al reeds aangehaald dat ik iets mistte. En jah, dat was verliefdheid. Zij was denk ik meer mijn maatje. Ik laat het nu ff allemaal bezinken. En ik geef haar de rust waar ze om vroeg en probeer wat in het reine te komen met mezelf. En ik wil haar wel eens terug zien, maar dan eerder als 2 vrienden die elkaar vertellen hoe hun leven is ge evolueerd. Want waar ik wel blij voor ben: wij zijn gesplit zonder ruzie of haat.

Ja het klopt, zij leidde een dubbel leven, een jaar lang. Maar ik denk dat nu bij haar de schrik opduikt omwille van haar kids. Zij staat voor veel zaken alleen he, manlief doet niets. En ik begrijp wel dat een relatie nu ook veel van haar energie vraagt. Int geheim afspreken, opvang voor kids voorzien enzo. En jah, haar man is heel achterdochtig geworden en checkt alles. Ik mag totaal geen contact met haar zoeken ( niet via mobiel, mail, fb, skype....). Wordt allemaal gecheckt. En in het grootste geheim zoekt ze een nieuw app waar ze met haar kids zou gaan wonen. Want hij weet nog van niets dat zij hem gaat verlaten. Ik denk dat het bij iedereen kan gebeuren. Ik zei vroeger ook altijd dat ik niets zou beginnen met een getrouwde vrouw, laat staan 1 met kids. Ik weet ni of ze me heeft "gebruikt". Ik gun haar rust omdat ik geen nare situaties wil creeren. Haar kids is alles voor haar en ik respecteer dat. Maar ik ga zeker ook niet achter haar aanhollen. Ik heb ok mn zegje gedaan maar daar stopt het.

erg is dat he... ik had het ineens deze week weer, na 5 jaar. Had ineens iets wat ik hem wilde vertellen. En dacht ook ineens, dat vanzelfsprekende dat ik met hem had, komt nooit meer terug, er staat nu een mega muur tussen ons in. En had ik bij de ex erna ook nog lang. Dan kreeg ik een nieuwe fiets, wilde ik hem meteen bellen. Pffffff het is een rotgevoel, het zit er automatisch. Gewoon maar hier blijven schrijven hoor, wij lezen het ook, het is niet hetzelfde maar toch gefeliciteerd met het goede nieuws op je werk!

Heb je überhaupt nog wel gelegenheid gehad om terug te reageren op haar berichtje waarin zij de relatie verbrak ? Iets afsluitende voor jezelf terug te kunnen sturen/zeggen (Afgrijselijke manier trouwens om een relatie te verbreken. Maar soms kunnen mensen gewoon niet anders handelen op dat moment)