Sinds 3 dagen is het uit met mijn vriendin, waar ik 7 jaar een relatie mee gehad heb. Nodeloos te zeggen dat ik me op het moment knap klote voel. Vandaar dit schrijfsel, in de hoop dat dat iets oplucht (en dat er misschien leuke reacties op komen die een beetje helpen).

Ik heb mijn ex leren kennen in het studentenhuis waar we beide woonden. We hebben dus vanaf het begin van onze relatie 'samengewoond'. Na een paar jaar hebben we samen een huisje gehuurd waar we heel leuk woonden. Na 2 jaar heeft zij het echter uitgemaakt: het samenwonen benauwde haar, ze wilde meer ruimte voor zichzelf. Ze heeft dus haar eigen woonruimte gezocht, maar eigenlijk zijn we nooit echt uit elkaar geweest: we sliepen nog zeker 2x/week samen, deden veel samen, samen op vakantie, samen naar feestjes, etc. We waren dus nog steeds een officieus stelletje en iedereen in onze vriendenkring wist dat ook.

Daarbij speelde er nog iets anders: Sinds mijn 17e heb ik met het plan rondgelopen om een wereldreis te maken, maar heb dat jarenlang voor me uitgeschoven: eerst afstuderen, nee, ik heb nu een leuke baan, eerst wachten tot m'n vriendin is afgestudeerd zodat ze mee kan. Een van de breekpunten voor het verhuizen van m'n ex, was dat zij niet mee wilde en dit altijd een beetje tussen ons in heeft gestaan. Eind november vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en heb alles achter me gelaten en ben voor vier maanden vertrokken naar Australië en ZO-Azië. Fantastische tijd gehad, veel mensen leren kennen, ook vrouwen, maar me ook gerealiseerd dat mijn ex toch echt de ware was.

Gedurende mijn hele reis hebben we veel contact gehad, mailtjes en sms-jes over hoe we elkaar misten, etc. Ik was dus vrij zeker dat het nog goed tussen ons zou zijn als ik terug kwam in Nederland en had me voorgenomen haar ten huwelijk te vragen. Toen ik thuis kwam was ze echter erg afstandelijk en vertelde eerlijk over haar twijfels. Zij heeft altijd erg veel ruimte voor zichzelf nodig gehad, en ik heb dat altijd gerespecteerd, hoewel ik zelf graag wat intensiever contact zou willen. Ze vertelde dat ze vreselijk veel van me hield, maar dat ik haar nog steeds benauw. Daarnaast voelt ze zich gespleten in allerlei wereldjes die maar niet bij elkaar komen: haar professionele contacten, onze vrienden, haar eigen werk, haar vrienden, etc. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze niet ineens nu allerlei dingen moet, dat ik haar ruimte blijf respecteren en dat we best verder konden gaan op de oude voet en kijken waar we uit zouden komen. Mijn huwelijksaanzoek heb ik maar even op een laag pitje gezet, haar er ook niks over verteld. Na een leuke week kwam ze langs om te vertellen dat ze diep had nagedacht en er toch een punt achter wilde zetten. Sindsdien heb ik haar niet meer gesproken.

Ik voel me op het moment vooral erg verdrietig: ik was er aan toe om te settlen, kindjes te maken, een grote-mensen-baan te zoeken voor de komende 40 jr., etc., met HAAR. Ergens heb ik nog de hoop dat het goed komt: we zijn eerder uit elkaar geweest en weer bij elkaar gekomen, in een vergelijkbare situatie: Na een gescheiden vakantie (zij wilde op paardrijvakantie, ik kan niet paardijden) maakte ze het uit, waarschijnlijk omdat het ineens weer teveel was, een samenwoonrelatie voor iemand die haar vrijheid zo nodig heeft. Ik kan me voorstellen dat zoiets nu weer speelt. Zij moet zich ook realiseren dat de tijd voor echte keuzes aangebroken is: mijn wereldreis staat niet langer tussen ons in, ik ben klaar voor de toekomst. Kan me levendig voorstellen dat dat haar extra benauwt en ze daarom tot deze keuze is gekomen. Zelf is ze er nog niet aantoe om te settlen: ze is net afgestudeerd, werkt deels freelance en deels voor een baas, verhuist binnenkort naar haar eerste zelfstandige woning (geen studentenkamer meer), kortom, haar leven staat nog tamelijk op z'n kop. Ze zegt wel, en dat geloof ik ook, dat ze nog steeds vreselijk van me houdt en altijd zal blijven houden, dat ik de allerliefste ben, etc.

Het kan nu misschien ook wel eens echt over zijn, al wil ik daar nog niet echt aan denken. In dat geval moet ik weer helemaal vooraan beginnen: heb geen huis meer, geen baan, geen geld, geen vriendin, etc. Het kan best een flinke tijd duren voordat ik weer ben opgekrabbeld en het klinkt misschien stom, maar ik ben ook de jongste niet meer (ben 31). Tegen de tijd dat ik met iemand weer op het punt ben waar ik met haar was, zijn we een flinke tijd verder, terwijl ik nu juist toe ben aan het soort burgelijke vastigheid. Het doet zeer om op TV lachende babies, huwelijken, etc. te zien, omdat ik dat zelf ook zo graag wil en weet dat dat nu misschien nog wel eens heel lang kon duren. Omdat ik onze breuk helemaal had niet had zien aankomen, moet ik mijn hoofd ineens omschakelen naar een heel ander leven, wat ik eigenlijk helemaal niet wil.

Ik vind/vond het prettig om op deze site vergelijkbaare verhalen te lezen, alle reacties van mensen die hetzelde hebben meegmaakt, meemaken of goede tips en adviezen hebben, zijn op het moment meer dan welkom.

Dank,
M.