Na een relatie van ruim 17 jaar zijn we sinds deze week uit elkaar.

Sinds een half jaar zijn we bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen, nadat was gebleken dat ik een te lage zaad concentratie heb. Dit houdt in dat zij allerlei hormonen moest slikken elke maand, de afgelopen drie maanden.

Voor de vorige poging (nu 2 weken geleden) gaf ze al aan dat dit de laatste keer was: voor haar geen hormonen meer. Daarbij vertelde ze toen ook dat onze relatie zonder kind waarschijnlijk geen kans had: een relatie met mij, waarin een kind een plaats zou krijgen, was waar ze naar op zoek was (met mij).

Naast dit speelt ook mee dat er op de sportclub een ander persoon is waar ze het heel goed mee kan vinden. Ze kent hem nu pas een half jaar ofzo, maar ze voelde altijd al een duidelijke klik. Voor haar was dit (tot zover ze weet) vriendschappelijk. 2 weken geleden heeft die ander aangegeven dat dat voor hem niet zo was: hij wil wel meer, maar weet dat ze een vriend heeft. Sindsdien is de ellende pas echt begonnen: zij ging twijfelen aan ons en vroeg zich af hoe het toch zou zijn met iemand anders. Afgelopen weken was ze bijna dagelijks urenlang aan het appen met deze ander. Daarnaast zien ze elkaar ook nog zo'n 3 keer per week tijdens het sporten.

Na verschillende gesprekken is nu gebleken dat ze niet met mij verder wil. Ze wil uitzoeken wat ze precies voelt. Dit betekent dat we in ieder geval apart gaan wonen (we wonen samen in een koophuis).

Ze toont naar mij geen emotie over onze breuk, anders dan dat ze zich schuldig voelt. Ze weet ook niet hoe het komt dat ze zo koud en klinisch is en daar heeft ze ook wel moeite mee. Het meeste moeite heeft ze ermee dat ze mij pijn doet (want ze wil dat niet en wil het liefst als vrienden uit elkaar), maar ze heeft geen enkele moeite om te accepteren dat onze relatie voorbij is. Er is geen traan gelaten en dat doet heel veel pijn.

Ik twijfel heel erg over wat nu het beste is:
- Zelf weggaan, zodat ik niet constant met alle herinneringen geconfronteerd wordt. Nadeel is dat ik dan in een kleine studio o.i.d. terecht zal komen, waar ik me ook erg alleen kan gaan voelen.
- Haar vragen om weg te gaan (wat ze ook zegt te kunnen doen), zodat ik niet met de ellende van het verhuizen zit.

Ik hoop zelf nog steeds dat ze bij gaat draaien. Ik weet niet of dat zal gebeuren als ze in ons huis blijft wonen, of juist wanneer zij in een andere omgeving terecht komt.

Ik heb zoveel vragen: Hoe kan iemand in zo'n korte tijd compleet klaar zijn met een relatie die zo lang heeft geduurd. Is ze dan al zolang ongelukkig?
Zou het kunnen dat hormonale behandelingen zo'n sterk invloed hebben op iemand dat het bijna lijkt alsof die persoon totaal afgevlakt en niet zichzelf is?!

Bedankt voor het lezen..ik hoor graag jullie ervaringen en meningen.