Het klinkt alsof er hier een nogal uitgebreide dynamiek plaatsvindt, tussen personen, gebeurtenissen en het verleden. Het is dan ook niet zo gek dat je 'de draad kwijtraakt', als jullie die al ooit duidelijk hebben gehad.

Het viel me op dat je je dochter (uitgebreid) noemt, en dat haar gedrag als een verrassing voor je leek te komen. Voor zover ik zelf weet komt het vaker voor dat een kind uit het 'nieuwgevormde gezin' zich kan gaan afzetten tegen de relatie van zijn/haar gescheiden ouder. Maar dat wist je waarschijnlijk al. Aangezien ook dit probleem complexer lijkt te zijn, zijn jullie in therapie gegaan, en dat lijkt me een gunstige stap.

Ik ben zelf nooit in een dergelijke situatie geweest, en ben naar mijn mening ook niet de aangewezen persoon voor 'het perfecte advies'. De situatie is ook geëscaleerd, en dat is een feit. Maar dat hoeft natuurlijk niet onoverkomelijk te zijn.

Daarom wil ik het bij deze opmerkingen houden. Ik wens je heel veel sterkte en als je het goed vindt volg ik de ontwikkelingen.

Op de een of andere manier voel ik altijd de behoefte uitgebreid te reageren bij het lezen van blogs waarin kinderen betrokken zijn. De “prikkel” zit ‘m dan met name in het feit dat de blogger(ster), ondanks dat jij het uitgebreid over de relatie met je dochter hebt, en de reacties gericht zijn op relationele perikelen tussen de volwassenen en het verdriet en wanhoop daarover. Over de kinderen en wat het met hen doet, wordt eigenlijk amper gekeken of over gesproken ( m.u.v. Evee en mrpither).

Mmmmja, het maakt het allemaal zo ingewikkeld om met de nieuw verworven “liefde van het leven” samen te kunnen zijn. Daar waar ik vind dat je als ouder een belangrijkere relatie met je kind hebt, en problematiek die daarin kan ontstaan ook zeker een vorm van verdriet is. Het is namelijk de enige relatie die hoe dan ook je levenlang zal duren.

Ik zoom even eerst in op je dochter. Poemlover legt in mijn beleving haarfijn zijn vinger op de zere plek, waarvan jij, je vriendin en al de kinderen nu op de blaren zitten. De dynamiek tussen jou en je dochter.
Ik schrik eigenlijk een beetje als ik lees hoe jij over je dochter schrijft. Jij en je vriendin, je kindje hebben ervaren als stressfactor binnen jullie relatie. Je dochter geen ruimte ervaart meer bij je, en het opgeven van co-ouderschap in beeld komt. Je lijkt,met de nadruk op lijkt, het afgelopen jaar totaal voorbij te zijn gegaan aan de dynamiek van je dochter.

Goed punt wat ik uit je verhaal haal: je hebt nu hulp daarbij, probeert jezelf en je dochter weer op de rails te krijgen. En je dochter lijkt instaat heel goed haar gevoel te kunnen weergeven, want ze geeft je namelijk een gigantische richting aanwijzer aan: "waarom niet vroeger". Maar voelt haarfijn aan, en dit is even een eigen invulling, dat paps zijn energie aan het verdelen is. Aan het vechten is voor het behoud van zijn vriendin. Zijn kind niet totaal op nummer een zet (zou haar gevoel kunnen zijn), daar waar zij dat gevoel en die bevestiging nu misschien wel even nodig heeft. Paps fietst met drie benen. Vriendin, dochter en zichzelf.

Even terug naar de dynamiek van je dochter waar jij aan voorbij lijkt te zijn gegaan. Uit eigen ervaring, ex-en, omgeving, blabla. Ik wil ook niet voorbijgaan aan het feit dat kinderen echt soms “pain-in the-ass" gedrag kunnen vertonen, maar zij geven je altijd terug wat ze zelf ontvangen hebben.

Ten eerste is je kind al geconfronteerd met de scheiding van haar ouders. Hoeft op zich geen “littekens” creërend issue te zijn. Mits ouders dat goed begeleiden. Beter netjes uitelkaar, dan dat een kind op groeit met ouders die bij elkaar blijven en langs elkaar heen leven, of elkaar de tent uit aan het vechten zijn (t.b.v het behoud van het grote huis, de 2 auto's voor de deur, caravan, en 2x per jaar op vakantie gaan). Maar ook een kind moet die ‘scheiding’ verwerken en mee leren omgaan. Ineens 2 thuizen, verschillen in opvoeding, bla,bla. Daarna heeft ze je twee jaar niet hoeven delen, went aan nieuwe situatie en omgeving. Iedere keer “quality time” met pap. Pap heeft alle aandacht voor haar. En dan ineens moet ze paps gaan delen met een nieuwe vriendin. In de “blinde” verliefdheid, en in de behoefte om samen te zijn wordt er na 2 maanden al besloten samen te gaan wonen. Weg “veilige” omgeving, waar ze net aan gewend is geraakt. Krijgt er daarnaast nog 3 zusjes cadeau bij, waar paps full-time bij is, en in rap tempo een “band” mee aan het opbouwen is. Wat op zich prima kan gaan, maar bij hommels haar het gevoel kan geven dat zij in een “minderheids” positie zit. Tevens is er (alweer) een nieuwe plek alweer in het vooruitzicht waar ook weer aan gewend geraakt moet worden. Ohja en paps heeft het ook nog razend druk met allerlei andere activiteiten. En wordt zij als de bron ervaren van het uit elkaar gaan (de stressfactor). JOY!!!!!!

En wie heeft haar wat gevraagd ? Of de tijd gegeven om hier in haar eigen tempo aan te mogen wennen/ acclimatiseren ? Of de ruimte gegeven om te kunnen zeggen: nee dit wil ik niet ? Of haar de simpele gevraag gesteld: hoe is dit nu allemaal voor jou ? Of wat heb jij van paps nodig om het voor jou aangenamer te maken ?En dan is het nog niets eens duidelijk hoe de situatie er aan moeders kant uit ziet.

Het komt allemaal misschien hard en oordelend over. Maar ik reageer op basis van wat ik lees wat jij allemaal beschrijft. En je kind zal vast geen “schatje” zijn op het ogenblik voor je. Hoort ook bij de leeftijd. Echter krijgt zij dit allemaal ongevraagd op haar bordje geschoteld. Dus vind ik het niet zo gek dat zij opa nu inpalmt. Want die “ziet” en “hoort” haar wel. En lijkt opa hierin de enige volwassene die duidelijke keuzes maakt, en de juiste.

Tips over hoe je dit “gedoe” met je vriendin aanpakken zal je hier vast genoeg krijgen. Ik zoom liever even in op je dochter. Blijf bezig met de hulp die je nu hebt gezocht, probeer je te verplaatsen in haar gevoel, “hoor haar” en zie “haar”, maak oprecht met hart en hoofd tijd voor je kind.

Ennuuuu, ze is 9 jaar, een kwetsbaar kind (meisje), puberteit in aantocht, over 2/3 jaar naar het voortgezet onderwijs. Een belangrijke en vormende levensfase voor een kind. Met al die problematiek die er nu al is: “winter might be coming.

*torn, tikkeltje dramatisch, belerend en oordelend op de vroege ochtend. Maar "children are our future"*

Pffff, gisteren zeer moeilijke dag gehad. Avond er voor mezelf gedwongen om weg te gaan, met oude kennissen gepraat en alleen maar over haar, terwijl ik dat niet wou. Weinig geslapen en gewoon een huildag van gemaakt tot een uur of twee in mijn bed. Voelde mij precies depri worden, haar ook even gecontacteerd (doen we regelmatig en is ook de afspraak als het minder gaat), maar kreeg natuurlijk niet de dingen te horen die ik wou horen.
Ze stelde voor om 's avonds te komen, maar heb me sterk gemaakt en het afgewimpeld , gewoon door het feit dat ik haar dan wil vasthouden en knuffelen, en als zij dat niet wil (soms wel) komen er irritaties van.
Maar afgesproken eventueel voor vandaag, dan voel ik me iets sterker en geniet ik ook meer van haar aanwezigheid.
Uiteindelijk mezelf gisteren in de douche gegooid enorm pad met de auto, maar waar naar toe .... Rondgereden, naar huis vrij vroeg en nog een drietal keer samen gebeld, was het ergste weer door
Ja jongens, dit is moeilijk, elkaar zo graag zien, en van haar kant niet weten of ze dit avontuur nog aankan .....
Zij heeft rust nodig en ik haar liefde, zoals eerdere blogs ben ik aan het werken wat er fout ET en vorder in de juiste richting. Als ze ook maar is vertrouwen kreeg in deze vorderingen. De liefde is er zeker en vast nog.
Zie ze doodgraag.

Moeilijk weekeindecachter de rug. Zondag had ze door priveredenen moeilijke dag. Ze komt toch langs en alles escaleert een beetje. 'S anderendaags sms je met excuses en 's avonds terug een normaal gesprek via FaceTime.
Ze wil en vind geen rust, haar verteld dat ik alle contact via haar wil laten komen en dat ik niets meer uit mijn eigen stuur, resultaat, mail of ik iets moest hebben van appie, 2 sms en van haar met zeer stomme vragen welke ik netjes beantwoord heb, maar vandaag onze dagelijkse chat via FaceTime niet ontvangen.
Het is zeeeeer moeilijk om niets te sturen maar heb het gevoel dat ik dit even moet volhouden om haar echte gevoelens te kennen.

na een contact van verschillende keren per dag, totaal niets meer, ik heb natuurlijk beloofd alles zo te laten en kan niet bellen.
Het is nu bijna avond en nog geen stom sms'je, weet dat ze het contract gaat tekenen voor haar nieuwe woning in september en durf zelfs niet sturen.
Ben in mijn bed gekropen en janken natuurlijk, eten zat er ook nog niet in vandaag.
Misschien is beginnen om strepen te trekken en de pijn te laten afnemen