Hoi,

Sinds twee weken heb ik het uit met mijn vriendin na 1,5 jaar samen te zijn geweest. Ik snap niet zo goed waarom dit zo heeft kunnen gebeuren. Het begon allemaal zo'n twee maanden terug toen ze ineens geen aandacht meer aan me schonk en lieve dingetjes zei in sms'jes. Dus ik heb haar gevraagd hoe dat zat. Ze had al een jaar lang problemen gehad met een leraar op school en ze kon zich niet uiten, ze heeft namelijk 1 op 1 les. Ging allemaal niet goed dus en ze is uiteindelijk verhuist naar een andere stad waar ze wel goed uit de voeten kon en waar alles precies het tegenovergestelde was van de vorige school. Na een paar maanden kwam het bericht dat haar vorige leraar was verongelukt en was overleden.

Zij vond dat natuurlijk echt verschikkelijk. Daarnaast zat ze nog met veel problemen uit het verleden met haar thuissituatie en haar (beste) vriendin bleek niet echt haar beste vriendin, ze heeft haar niet geholpen in die tijd. Tussen ons was alles nog koek en ei tot dus zon 2 maanden terug, bleek dat ze ontzettende terugslag had gekregen van wat er eigenlijk gebeurt was op haar vorige school en het overlijden van haar leraar. Bleek dus uiteindelijk dat ze hem toch wel erg leuk vond, terwijl ze dat altijd ontkende en ook hard onderdrukte, omdat ze met mij in een relatie zat. Ze zegt ook altijd voor mij gekozen te hebben!! Onze relatie was altijd super relaxed en we hebben nooit echt grote problemen gehad, ze was echt m'n maatje zeg maar. Opeens geen aandacht meer krijgen is dus echt niet cool en ik had het er dus erg moeilijk mee en dat merkte ze ook. Zij had het er ook moelijk mee en voelde zich erg schuldig tegenover mij. Totdat we uiteindelijk hebben besloten even afstand te nemen en mekaar een tijdje niet te zien, dat heeft twee weken geduurd en twee weken geleden heb ik niet goed nagedacht en op tafel gegooid dat we er maar effe een punt achter moeten zetten, terwijl dit heel erg tegen mijn gevoelens inging. Ik hoopte dat ze dan ging inzien wat ze mist. Zij ging hierop in en zag zelf ook geen andere uitweg op dit moment om rust te krijgen voor haarzelf en ze zei dat ze er zelf ook wel over had gedacht, maar niet om het werkelijk te doen, het was een gevoel zei ze.

Het is zo makkelijk nu geweest voor haar, omdat ze er ook wel over heeft nagedacht maar het gewoon niet durfde te doen om mij pijn te doen. Ze wil er ook niet over praten recht in mijn gezicht, het uitmaken is dus allemaal telefonisch gebeurt. Dit stoort mij heel hard, omdat ik niet kon zien wat voor een emoties zij erbij heeft. Ik kon er maar moeilijk mee omgaan en heb haar een paar keer gebeld en gezegd dat dit niet klopt. Ze zei bij de tweede keer dat we maar even niet moesten bellen, omdat ze de vorige keer de dag erna helemaal kapot was geweest en niks kon doen. Ze zegt dat ze de situatie ook heel kut vind, maar niet weet wat ze anders had moeten doen. Ik wil heel graag de hele tijd toenadering zoeken, terwijl ik weet dat dat echt niet bevordelijk is. Ik heb ook een brief geschreven, maar twijfel nog of ik die ga sturen. Ik wil er eigenlijk deze week langs gaan en kijken wat het met haar doet om mij weer te zien en vragen hoe zij de afgelopen maanden heeft beleefd en haar laten merken wat het mij heeft gedaan en nog steeds doet, maar twijfel daar ook nog aan. Ik heb echt 2 maand in de shit gezeten, vind ze me nog wel leuk of niet meer, en nu nog steeds. Ik heb het erg lang volgehouden vind ik zelf, ik heb haar zelfs nog helpen met verhuizen in die tijd. Voelde echt alsof ik haar afzette en daarna niet meer weer zou zien. Het lijkt mij echt erg op vluchtgedrag, nieuwe stad, allemaal nieuwe mensen en niet steeds als ze mij ziet geconfronteerd worden met wat er is gebeurt. Ik zit nog steeds in dezelfde situatie en voor haar is alles nieuw. Dat maakt het waarschijnlijk makkelijker het los te laten.

Ik kan de hele dag niks doen, het wordt me echt teveel op het moment. Ik moet het een tijdje loslaten, maar het houd me de hele dag bezig. Alles hier herrinerd mij eraan.

x