nou, hier zit ik dan.... met al mijn verdriet en vooral twijfels...
vorige week heb ik mijn relatie van ruim een jaar beeindigd...
ik heb hem vrij snel na het overlijden van mijn man leren kennen via een chatsite en er was al snel een klik... Nu weet ik dat het niet goed was om al een nieuwe relatie te beginnen als je nog niet eens met je rouwproces begonnen bent, maar toen was het een zeer welkome afleiding...
We hadden het goed samen, hij was gek op mij en dol op de kids en ik merkte dat hij er echt voor ging... Hij hielp me met de kids en zorgde ervoor dat ik me, ondanks alles, toch staande wist te houden...
Echter na een half jaar ongeveer begon het steeds verder af te zakken, hij kwam minder, deed minder en ook op sexueel gebied kwam er van zijn kant niet veel initiatief meer terwijl hij in het begin niet van me af kon blijven. Ik merkte dat hij liever andere dingen deed ipv met mij en of de kids en dat was niet fijn... We hebben er over gepraat en hij vertelde me dat hij nu eenmaal ruimte nodig had voor zichzelf en voor zijn hobby, maar er is de afgelopen maanden steeds meer bij gekomen waarmee ik hem moet delen en dat is me erg dwars gaan zitten...
voorbeeld: na hem een dag of 4 niet te hebben gezien, komt hij hier s'avonds naartoe en gaat hij aan de pc zitten om een spelletje te spelen, terwijl ik gewoon graag op de bank samen iets wil kijken bv , een paar uur later zeg ik hem dat ik naar bed ga en krijg ik te horen dat hij nog even doorgaat met spelen... Ja, hallo...denk ik dan...wat kom je hier dan doen?
Dit soort situaties deden zich de laatste weken steeds meer voor en ik werd er verdrietig en ook boos van maar durfde hem eigenlijk niet direct te confronteren...niet echt iets voor mij want normaal gesproken ben ik vrij direct. Vorige week dinsdag gingen we een dagje naar de kust samen met zijn ouders, gewoon gezellig beetje winkelen, hapje eten en uitwaaien....tenminste dat dacht ik. We waren amper op de plaats van bestemming toen hij begon over dat hij, vanwege het mooie weer, toch liever iets anders had gedaan ( zijn hobby uitoefenen ) en dat heeft hij meerdere keren herhaald. Dat is niet leuk om te horen.... Later gingen we een hapje eten en maakte hij opmerkingen die niet prettig waren mbt mij...grappig bedoeld of niet ik ervaarde het als kwetsend en was het op een bepaald moment ook beu. Ik heb toen even teruggebeten en dat was direct de aanleiding om de rest van de middag te worden genegeerd. Hij ging doodleuk op zijn gsm zitten chatten en sprak niet meer tegen me...behalve als ik iets vroeg. Ik vroeg hem waarom hij niks meer zij en toen kreeg ik te horen dat hij vond dat ik te ver was gegaan en er genoeg van had... Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde en hij zei dat hij het daar nu niet over wilde hebben...De hele weg naar huis zat ik met een knoop in mijn maag, omdat ik niet wist wat me te wachten stond en voelde me echt beroerd. Bij hem aangekomen kreeg ik te horen dat hij op de pc ging spelen en dat ik maar wat tv moest kijken ofzo. Later die avond gingen we naar mijn huis en ipv dat hij de avond bij mij zou doorbrengen, vertelde hij dat hij bij een vriend voetbal ging kijken. Opnieuw durfde ik niet echt de confrontatie aan te gaan en accepteerde het maar... De daarop volgende dagen heb ik zitten piekeren wat ik hier nu mee aan moest en kwam ik tot de conclusie dat het zo niet zou gaan lukken... Ik wil vooruit en niet achteruit! Ik heb hem dat toen per bericht laten weten en kreeg een vrij rustige reactie... Hij zou dan wel niet de juiste man voor me zijn en dat onze opvoeding en levensritme teveel zouden verschillen. Later krijg ik echter wel te horen van hem dat hij mij en de kids wel wil blijven zien, omdat hij dat anders wel erg zou vinden. Ook stuurt hij me nog berichtjes met zoentjes en hartjes terwijl onze relatie toch beeindigd is...ik weet niet wat ik hiervan moet denken en twijfel nu heel erg aan mijn beslissing... Ik loop er hele dagen mee in mijn hoofd en kan het maar niet van me afzetten... HELP!!!