Ik heb op 23 maart 2013 mijn grootte liefde ontmoet, met een stromachtig begin van haar kant.
Een paar kleine details: zij is 46 en ik 49, zij heeft 2 kinderen een meisje van 11 en een jongen van 13. Ik een meisje van 8. Ik woon in het centrum en zij zuidelijker in NL.
Gedurende 1ste 3 maanden werd door haar de wereld aan mijn voeten gelegd, alles wat ik zou willen horen van een nieuwe liefde zij zei tegen mij…ik kon mijn geluk niet op maar bleef terughoudend.
Ze wilde perse met mij op vakantie maar ik was daar nog niet klaar voor(wilde 1st nog een keer met mijn dochtertje) dus ze moest alleen met haar kinderen op vakantie volledig tegen haar zin in.
Toen ze eenmaal weg was miste ik haar zo gruwelijk dat bij mij alle stoppen doorsloegen en toen zij eenmaal terug was ik mijn liefde voor haar verklaarde. Ik ging ervoor!
In deze 3 maanden gaf ik al een paar keer aan laten we uit TGV stappen en samen gaan wandelen naar mooie toekomst.

Eenmaal de zomervakantie voorbij begonnen de kleine signalen op te treden, minder lieve woordjes en zinnetjes, minder berichtjes…dat geeft niks dat hoort erbij…het normale leven begon…maar samen, hoewel altijd super leuk….steeds minder ik hou van jou. Dat frustreerde mij, zonder dat ik dat echt uitte, wel gesprekken gevoerd, met de vraag of haar iets dwars zat. Antwoord nieuwe baan, kinderen van haar die steeds moeilijker gingen doen, en dus had ze even minder energie voor mij. Prima.
1,5 maand na de zomer vakantie met ons 5en naar de Efteling, haar kinderen die weer eens aan het zieken waren escaleerde in de auto terug naar haar huis. Haar zoontje zei ineens alle meisjes van 8jaar zijn tyfuskinderen en aidskinderen. Wat ik indirect als een directe aanval tegen mijn dochtertje interpreteerde. Mijn vriendin reageerde helemaal niet….stomverbaasd hierover na 5 minuten flipte ik volledig naar haar kinderen.
(weer een stukje historie: Haar kinderen waren vanaf de geboorte niet welkom bij de vader(narcist) zo erg dat bedreigingen met messen en geweld naar haar kinderen en haar gedurende 10 jaar “normaal” waren en spontane vreselijke boosheid van hem standaard waren) Zei was dus volledig gevechtsklaar voor hoor kinderen.
aan het einde van de rit thuis zei ik dat mijn dochter voorlopig haar kinderen niet meer mocht zien…….daar had ik na 1 dag al spijt van(en heb later mijn excuses aan haar en haar kinderen gemaakt voor mijn boosheid, erna ben ik dat nooit meer geworden)…een paar dagen erna met haar gesproken en ze zei dat ik haar in haar meest innerlijke gevoel had geraakt en ze was niet meer zeker van haar gevoel voor mij.
Ze wilde mijn nog steeds elk weekend zien want ze had het altijd heerlijk met mij, gezellig intieme seks, etc,etc,……alleen bleef haar gevoel voor mij onzeker…dat bleef maar doorsukkelen tot afgelopen zondag.
Ik heb haar nooit gevraagd om bevestiging, nooit gevraagd hoe het nu ging met haar gevoel, dat zij ze altijd zelf af en toe een keer peer maand. Tijdens de feestdagen kon ze mij ineens niet meer tongzoenen dat was voor mijn gevoel bij mij eigenlijk het einde, maar beide na weer een gesprek wilde gewoon bij elkaar blijven, we hebben het altijd super met elkaar dus ook dit gunde we weer tijd. Op de whatsapp een berichtje of 4 per dag uitwisselen, 0x, 1x of 2x per week bellen. Maar in het weekenden zagen we elkaar…Haar kinderen veranderde de afgelopen 5 maanden in terroristen en samen gingen we opzoek naar oplossingen om die bij te sturen. Ik was haar steun en toeverlaat in al haar ellende met haar kinderen. We deden leuke uitstapjes samen als we weer eens een dag of weekend voor ons alleen hadden. Kortom als we samen waren hadden we beide het gevoel dit klopt allemaal dus waarom aandacht besteden aan dat “andere”.
Als ik dan eenmaal zondag weer naar huis ging, dan ging bij haar de “schakelaar” om “terug naar de realiteit”. Ze begon te vragen om meer ruimte en daar had ik moeite mee maar was bereidt dat zeker te doen, alleen hadden we nog wat afspraken die we moesten nakomen en eenmaal dat afgerond kwam ik dus alleen nog vanaf zaterdag middag en de 1 x in de 2 weken op dinsdagavond bleef nog steeds. Nu ik dus in de TGV zat was het voor mij ontzettend moeilijk uit te stappen…ik werd daar dood ongelukkig van. Dit zag zei en zondagochtend gaf ze aan dat haar gevoel nog steeds niet goed zat. Waarop ik reageerde dan stap ik er uit. Ik was klaar met 5 maanden het zwaard van Damocles boven mijn hoofd en pakte mijn tas en wilde weggaan. Ze pakte mijn arm en zei laten eerst nog praten, haar kinderen waren thuis en we hadden voor de bom aan haar dochter beloofd dat we gingen schaatsen. Na 1,5uur buiten te hebben gewandeld hadden we een time-out afgesproken dat we elkaar over 4 weken weer zagen en ondertussen 0% contact hadden. Zoals altijd als wij samen zijn is ook dat gesprek weer heerlijk gelopen, met huilen, knuffelen, kussen, lachen, kortom super leuk en gezellig, alsof we elkaar de volgende dag weer zagen. Ik ben een man van mijn woord en dus gingen we nog schaatsen wat mijn din ook erg graag wilde. De hele weg ernaartoe, daar op de ijsbaan, handje vast(die zei vastpakte) knuffelen, kussen als een echt stel…terug naar haar huis zij ik blijf niet eten ik ga nu wel weg. Ze nam zo intiem afscheid van mij zo fijn en heerlijk en zoals altijd weer erg verwarrend.

Ik weet dat ik niks moet gaan invullen maar daar ik de 1ste echte relatie ben na haar scheiding en ze was nog geen 2 jaar alleen en dan ineens mijn overdonderende liefde, van wel een lieve man die 1 fout maakt en ervan leert, met 2 kinderen bijna altijd bij haar die steeds over haar heen liepen, en nu we dat een beetje onder controle krijgen, komt ze gewoon niet toe om het te verwerken en allemaal te plaatsen….vandaar deze time-out.
Ik hoop gewoon dat ze slechts tijd nodig heeft die ik haar natuurlijk ga geven ondanks de hel van onzekerheid waar ik nu nog steeds inzit.
Ik hou van haar en dat is mij overkomen, ik kan er niks meer aan doen behalve niks doen. Ze houdt slechts 1 lijntje open en dat is wordfeud….is dat goed of fout…? Ik weet het niet….

Ik hoop hier interpretaties te lezen, spaar mij niet….of wel…;-)

oja bij deze de brief die ik haar volgende week maandag wil gaan sturen:

Hallo schatje,
Nu na 3 dagen vind ik het bijzonder onwennig. Ik mis je ronduit belachelijk veel.
Daar tegenover staat het begrip dat jij dit gewoon nodig hebt.
Ik heb de afgelopen dagen al bijzonder veel kunnen nadenken over hoe en waarom we hier nu op dit punt zijn aangeland.
En gek genoeg snap ik het gewoon helemaal, je hebt het ook al vaker gezegd, mijn gevoel heeft/had wel problemen met het accepteren van wat jij steeds aangaf.
In de eerste 3 maanden wilde jij alles en dan ook ECHT ALLES van mij, en ik dacht die is gek, ik wilde gewoon 1x in de 2 weken een keer wat afspreken. Jij kon/wil/zag dat niet accepteren, weet je nog dat ik het had over een TGV en daaruit wilde stappen en met jou wilde wandelen?
Je zei wel ja maar je overredingskracht was overdonderend en het voelt natuurlijk geweldig als je nieuwe liefde de wereld aan je voeten legt. Dus ik gaf toe aan iets wat ik eigenlijk niet wilde.
Natuurlijk eenmaal toegegeven ging ik er ook echt voor, en daar ging het fout want eenmaal toegegeven stapte jij ineens wel uit de TGV….naar een normale trein, en toen in een boemeltje, en vervolgens ging jij ineens wandelen.
Ik was in de boemel gestapt en vervolgens in de trein en zat in de TGV en we raakte steeds verder van elkaar verwijderd …….
Jij hebt gezegd dat je ruimte wilde maar daar ik dus nu eenmaal in de TGV zat was eruit stappen ergggg moeilijk, ik zit nu in de trein en ben druk bezig de boemel over te slaan en op het station uit te stappen en daar op de halte te blijven wachten tot jij ook daar komt aanwandelen.
Als we elkaar daar dan zien kunnen we nieuwe afspraken maken over onze wandeling want het is mij wel heel duidelijk dat jij nu nog niet toe bent aan meer dan een wandeling.
Het enige wat ik daarbij hoop is dat WIJ SAMEN hand in hand die wandeling gaan maken.
Als dat zo is…..maak je mij de gelukkigste man van de wereld en word jij de gelukkigste vrouw van de wereld
Ik vind namelijk nog steeds dat jij alle strubbelingen waard bent. Ik ben bereid om in jou tempo mee te gaan, het zal enorm wennen zijn voor mij maar het enige wat telt voor mij is dat wij samen het eindpunt bereiken hoelang dat ook gaat duren.

E... XXXxxx...