Hey iedereen
Ik volg al eventjes de verhalen hier op de ldvd.nl, maar ik durf het nu eindelijk aan mijn eigen verhaal te delen. Ik probeer het niet te langdradig te maken, maar probeer ook niet over te komen als "kort door de bocht".
Ik ben 24 jaar, 4,5 jaar samen met mijn 31-jarige vriend. En, als ik heel eerlijk ben met mezelf, twijfel ik al 3 jaar. Nouja, niet continu, het gaat zowat af en aan. Je voelt 'm al komen: ik zit weer in een ongelofelijke dip waar ik aan alles twijfel. Alleen is het nu extra moeilijk: we hebben net een huis gekocht. Dan ga je natuurlijk niet zomaar even een beslissing nemen.
Ik word steeds heen en weer geslingerd tussen volgende zaken:
- hij is echt een goede jongen, hij zal me altijd steunen en er altijd voor me zijn
- we hebben het eigenlijk wel goed samen
- hou ik wel van hem? of blijf ik bij hem uit 'gewoonte'?
- durf ik geen beslissingen nemen? Nouja, dat is nu wel duidelijk.
- de situatie met mijn schoonfamilie weegt enorm zwaar voor me, dat is wel duidelijk
- we denken aan kinderen. Maar wil ik een kind met hém, of wil ik gewoon graag een kind?
- er zijn mensen waarmee ik soms meer klik dan met hem
- om nog maar te zwijgen van alle praktische dingen die erbij zouden kijken
.....
En zo gaat het nog wel even verder. Dat is een héél korte lijst van hoe ik me nu voel. Ik weet niet wat te doen... Geef ik een goede relatie op in de veronderstelling dat we meer broer en zus geworden zijn? Of is dit écht een goede relatie, en breng ik deze in gevaar met al mijn getwijfel?
We hebben al heel wat meegemaakt (ook heel erge dingen) en op zo'n momenten ben ik er ook altijd voor hem. Geen ruimte voor twijfel op zo'n momenten. Maar op momenten zoals deze... Weet ik absoluut niet meer wat te doen. Ik word er ziek van.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Sorry als mijn verhaal wat warrig overkomt. Het is moeilijk om het zomaar even op te typen in enkele alinea's...
Hoi Zimi
Twijfel in relatie, ik denk dat veel meer mensen dat wel kennen. Zeker als je net een huis gekocht hebt en zo..... Maar toch wel iets om serieus te nemen. Vooral als je zegt dat je al 3 jaar twijfelt. Is hij werkelijk geschikt voor je? Maar is het wel handig om dat te denken net nu je samen een huis gekocht hebt? Echt wel een serieus gesprek wat je met jezelf moet gaan voeren......
De kernvraag is: Ben je echt gek op hem? Kan je je geen leven zonder hem voorstellen? Of blijf je bij hem uit gemak, uit veiligheid? Als je op die vraag antwoord hebt, ben je een heel eind. De rest is bijzaak.
Dat huis..... dat weegt zwaar..... lijkt het.... dat is misschien niet heel slim achteraf.... Maar je doet wel vaker dingen die achteraf niet heel verstandig zijn. Laat dat soort dingen niet te zwaar wegen. Laat dat huis je niet in een moeras trekken waar je maar heel moeilijk uit loskomt. Als de wil om samen door te gaan er niet meer is, dan is dat doorslaggevend, he. Niet dat huis. Je niet al te veel gebonden voelen door eerdere beslissingen.
Die schoonfamilie....... dat doet er niet zoveel toe, he. Je hebt met hem een relatie. Niet met zijn familie..... Als je relatie met hem loopt, dan krijg je de schoonfamilie er gratis bij. Loopt je relatie met hem niet, dan is de schoonfamilie alleen maar een extra lastpost. Maar de kernvraag is niet de schoonfamilie.
Kinderen....... Niet doen, in deze omstandigheden. Zou ik zeggen. Eerst weten of je echt gek op hem bent. Dan pas kinderen. Elk ander pad leidt tot chaos. Niet doen!!!!
Die klik met anderen......... Verder onderzoeken..... Waarom heb je klik met anderen? Gaat dat alleen om de spanning, het avontuurtje, het nieuw? Of zijn die anderen, waren zij wel jouw relatie, ook heel gauw niet interessant genoeg meer, en verdwijnt de klik dan ook? Ga hier goed over nadenken, want dat geeft aan wat jou drijft, waar jouw verlangens zitten, en waar jouw behoeften zitten. Heel belangrijk...
- hij is echt een goede jongen, hij zal me altijd steunen en er altijd voor me zijn
Dat is de vraag niet, he............ De vraag is: ben je gek op hem? Kan je je een toekomst voorstellen waarin je gelukkig met hem bent, en waarin je bij hem blijft? Lukt je dat die toekomst voor te stellen, dan kan je kijken of je door wilt gaan. Lukt het je eigenlijk niet om je die toekomst voor te stellen, dan mee kappen.........
Focus op het belangrijke, hoor...... Laat het belangrijke leidend zijn. En de rest? Bijzaakjes...........
Heel veel succes hoor! Ga er serieus mee aan de slag! Het blijft knagen, totdat je weer weet hoe je er in staat!
Waterman
Heel erg bedankt, Waterman,
Heel erg bedankt, Waterman, voor je uitvoerige antwoord!
Ik apprecieer het echt dat je hier de tijd voor genomen hebt.
De kernvraag is: Ben je echt gek op hem? Kan je je geen leven zonder hem voorstellen? Of blijf je bij hem uit gemak, uit veiligheid? Als je op die vraag antwoord hebt, ben je een heel eind. De rest is bijzaak.
Ik weet het niet, het antwoord op deze vraag wisselt voor mij ook... Soms denk ik dat ik mezelf wat wijsmaak door zoveel te twijfelen. Of, maak ik mezelf wat wijs op de momenten dat ik denk dat ik helemaal verzot op 'm ben?
Dat huis..... dat weegt zwaar..... lijkt het....
Ik weet het, in principe mag ik dat niet zo laten meespelen in mijn beslissing. Ik ben iemand die het moeilijk heeft om zulke beslissingen bvb. thuis te gaan uitleggen. Ik heb enkele maanden geleden hetzelfde met m'n moeder besproken en haar besluit was duidelijk: praat eens met hem, het zal wel beteren als jullie verhuisd zijn, moet je daar nou nog mee afkomen, ... Zucht. En ik weet het, iemand anders heeft hier geen beslissingsrecht in, maar het speelt wel mee.
Wat je zegt over kinderen daar heb je helemaal gelijk. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders, en ik wou een ander leven voor m'n eigen kind. En nu merk ik... Of nu ben ik bang... Dat de geschiedenis zich gewoon herhaalt, en ik het pad van m'n moeder bewandel. Zij deed ook altijd "wat hoorde".
Het is echt ongelofelijk moeilijk... Hij laat me natuurlijk niet onbewogen, ik zie hem heel graag, maar misschien niet genoeg voor een relatie...
Ach wat maak ik mezelf toch gek!
Hoi Zimi
Ga jezelf serieus nemen, he.... Als jij twijfelt, dan is dat zo. Dan twijfel je. Niemand mag zeggen of jij mag twijfelen of niet, dat maak je zelf uit. En verantwoording? Ben je alleen aan jezelf schuldig, hoor. Aan niemand anders.... JIJ, JIJ, JIJ......
En dat zou de sturing moeten zijn voor het hele verhaaltje. Wat wil JIJ??????? Wat is voor jou belangrijk????? Hoe wil jij je leven inrichten????? Niet dat dat het makkelijker maakt, dat snap ik ook wel. Maar het maakt wel duidelijk ten opzichte van wie jouw problemen zich nou eigenlijk afspelen. Zelfs je partner speelt hier geen enkele rol meer in. WAT WIL JIJ? Hoe wil jij het? Hoe ga jij je leven zo inrichten dat het jouw leven is? Het beste wat Zimi uit haar leven kan halen?
En de kernvraag is: Ben je gek op hem? Heb je klik met hem? Zo nee, dan wegwezen. Bij twijfel...... Tijd nemen, afstand nemen, rust zoeken. Gun het ook tijd hoor, dit zijn geen makkelijke vraagjes.... Gun het net zoveel tijd als JIJ nodig hebt om tot antwoorden te komen. Zoveel tijd heeft het gewoon nodig Maar die kernvraag, die moet je centraal gaan zetten.....
SUCCES!!!!!!!!!!
Waterman
@waterman Je hebt vast wel
@waterman
Je hebt vast wel gelijk... Maar het ligt niet in m'n aard zo egoïstisch te denken. Al zou ik deze raad waarschijnlijk ook aan iemand anders gegeven hebben. Het is alleszins duidelijk dat ik voor mezelf nog heel wat moet uitmaken..
Het is erg moeilijk om hier antwoorden op te gaan zoeken. Daarnaast woon ik met hem samen, hij voelt natuurlijk ook (weer) dat er iets niet juist is. Ik weet dat als ik hem hier over vertel, hij weer op mijn schuldgevoel zal werken. Met tranen en alles erop en eraan...
Hoihoihoi Zimi
Het is erg moeilijk om hier antwoorden op te gaan zoeken. Daarnaast woon ik met hem samen, hij voelt natuurlijk ook (weer) dat er iets niet juist is. Ik weet dat als ik hem hier over vertel, hij weer op mijn schuldgevoel zal werken. Met tranen en alles erop en eraan...
Weer een reden om beter naar jezelf te kijken...... De argumenten rondom hem???? Die kan je toch lekker bij hem laten..... Hij zoekt het maar eventjes uit, je bent met belangrijker zaakjes bezig
Nee, even serieus..... Ga eens met iemand praten waar je al je gevoel op tafel legt..... Zonder dat je al te veel aan de consequenties van je gevoel hoeft te denken. Zonder dat je gelijk definitieve beslissingen aan het nemen bent. Maar gewoon eens uitspreken hoe je je eigenlijk voelt. Wat jouw primaire gevoelens zijn. Zonder dat je doordenkt wat dat betekent, zonder dat er iemand is die jou aan jouw uitspraakjes gaat houden. Maar gewoon, wat voel je nu............ Kijk eens op daar gevoelens tussen zitten die je eigenlijk wel opluchten, als je ze uitspreekt.....
En de analyses, en de consequenties, en de gevolgen.... Die komen later wel weer, hoor. Maar eerst jouw gevoelens onder woorden gaan brengen. Wees je eigen beste vriendin, ga dit voor jezelf niet uit de weg.
Moeilijk, he...... Ook dat weten de meesten hier wel.....
Waterman
Héél moeilijk, waterman.
Héél moeilijk.
Ik denk dat ik nog nooit zo'n moeilijke beslissing heb moeten maken.
Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik vrees voor het ergste. De moed zakt me helemaal in de schoenen als ik aan de toekomst denk. En met toekomst bedoel ik beide kanten: enerzijds de toekomst als ik bij hem blijf (want ben ik wel echt gelukkig?), anderzijds de toekomst als ik beslis om er toch mee op te houden. Vooral dat laatste schrikt me zo hard af...
Wat zullen ze zeggen, wat met dat huis, wat moet ik doen, ... Ik kan er bijna niet meer van slapen.
Hoihoihoihoi Zimi
Eerst moet je proberen te snappen hoe jij zelf in elkaar zit.... Je hoeft geen beslissingen te nemen, je hoeft nu niet de zaak op te breken, maar je moet wel snappen wat je zelf wilt. Wat je eigen gevoel je aangeeft, wat jouw kern wil. Al die buitenkantjes, al die andere mensen die daar wat van gaan denken, ze gaan hun gang maar. Dat is niet het interessante stukje. Het interessante stukje is wat jij wilt, en wie jij eigenlijk bent. Wie Zimi eigenlijk is.
Zorgen dat je rustpuntjes vind.... Zorgen dat je gaat snappen waar jij rustig van wordt, waar jij onrustig van wordt. Waar jij blij van wordt, waar jij bang van wordt. Dat soort dingetjes......
Wil je met hem in een huis wonen?
Wil je wel relatie met hem, maar niet in een huis?
Wil je kinderen? Wil je kinderen van hem?
Wil je met hem oud worden?
Wil je over 5 jaar nog bij hem zijn?
Wil je nog 5 jaar met hem, maar dan wegwezen?
Wil je hem, maar eigenlijk ook anderen?
Wil je eigenlijk een andere man? Of wil je eigenlijk helemaal geen man, maar wat anders?
Wat zoek je bij hem?
Geluk?
Kinderen?
Veiligheid?
Aandacht?
Bestrijding van eenzaamheid?
Ondersteuning bij jouw angsten?
En wat vind je eigenlijk bij hem?
Al dat soort vraagjes zijn valide vraagjes, niks staat vast, alles is vloeibaar....... Maar alles is alleen vloeibaar omdat jij dat wilt.
En eigenlijk moeten de vraagjes niet over hem gaan, niet over de buitenwereld, maar alleen maar over jezelf.......
Je nu laten beperken omdat je bang bent wat anderen zullen gaan zeggen....... dat is niet een heel verstandige strategie, nu. Maar misschien heb je tijd nodig voor dit proces. Want het is een heel moeilijk proces. Maar niet een proces waar je makkelijk van kan weglopen. En dat weglopen van dit proces, dat zou ik je toch zeker niet aanraden......
Blijf schrijven, hier...... Blijf praten met mensen. Zorg dat je je gevoel duidelijk krijgt.
En niet bang worden.... Niet bang worden voor jezelf en je eigenste gevoelens....... Maar ze leren kennen, je eigen gevoelens. Om er mee om te kunnen gaan.
Heel veel sterkte, nogmaals!!!!!!!!
Waterman
to Zimi
CITAAT: Ik weet het, in principe mag ik dat niet zo laten meespelen in mijn beslissing. Ik ben iemand die het moeilijk heeft om zulke beslissingen bvb. thuis te gaan uitleggen. Ik heb enkele maanden geleden hetzelfde met m'n moeder besproken en haar besluit was duidelijk: praat eens met hem, het zal wel beteren als jullie verhuisd zijn, moet je daar nou nog mee afkomen, ... Zucht. En ik weet het, iemand anders heeft hier geen beslissingsrecht in, maar het speelt wel mee. CITAAT ENDS.
Hier wil ik wel even iets over delen.
Vooral het stukje: “praat eens met hem, het zal wel beteren als jullie verhuisd zijn’’ valt mij op.
In mijn beleving heeft een relatie geen enkele (betere kans van slagen) vorm van garantie als het een verandering van omgeving ‘opzoekt’ of, in dit geval een huis kopen, of verhuizen.
Liefde is iets wat je voelt voor die ander, en in mijn bescheiden mening is een omgeving daar niet op van invloed, of, anders gezegd, mag het in ieder geval niet zijn.
Het gaat hier toch om het fundamentele gevoel van liefde, houden van elkaar?
Of is er ergens in dit houden van een ‘lijstje met voorwaarden’ waar onder meer de bezittingen (huis) van invloed zijn op in dit geval jouw geluk?
Zomaar een observatie.
Z
@zgan Ik kan alleen maar
@zgan
Ik kan alleen maar ja-knikken bij het lezen van jouw reactie. Je hebt absoluut overschotten van gelijk.
Mijn moeder denkt dat we nu te veel op elkaars lip leven (kleiner appartement). In een groot huis zou dat minder zijn, ook meer te doen in huis...
En je kan nu wel denken: "wat dom dat ze dan een huis gekocht heeft met 'm". Ja, achteraf gezien misschien wel. Op dat moment twijfelde ik niet (zoals ik zei gaat het wat op en neer). Heel soms denk ik: had ik het maar gewoon vroeger gedaan gemaakt. Anderzijds voel ik me dan enorm rot bij die gedachte.
to Zimi
Je twijfelt volgens eigen zeggen nu al 3 jaar, in een relatie die 4.5 jaar duurt.
Dat dit op en af is, wel en niet, of, weinig of veel twijfelen, dat is eigenlijk niet relevant.
Het feit dat je twijfelt lijkt me reden genoeg om een besluit te nemen.
Je bent nu niet gelukkig, ben je dat wel geweest (met hem, of überhaupt met jezelf)?
Wat zou er voor jouw gevoel moeten of kunnen veranderen om niet langer te twijfelen?
Misschien, en ik schrijf hier een gevoel neer, twijfel je over heel veel andere dingen ook wel, en is het dan dus niet vreemd voor je, dat je in een soort van eeuwige tweestrijd verwikkeld bent als het bijvoorbeeld gaat om iets simpels als een jurk kopen, of schoenen?
Met die invalshoek zou je misschien iets objectiever kunnen 'kijken' naar de liefde die je voelt voor hem, twijfel je omdat het in je zit, of twijfel je aan hem als zijnde de persoon waarmee je oud wil worden.
Misschien moeten jullie een tijdje uit elkaar gaan, om eens te kijken hoe dat voelt voor je?
Je staat nu in ieder geval je eigen geluk in de weg, als je bij hem blijft en je twijfels worden sterker, zit je met een huis, en alle rompslomp die erbij komt kijken, en ondanks dat dit ondergeschikt zou moeten zijn aan je beslissing, laat je wel heel duidelijk doorschemeren dat het allemaal heel zwaar meeweegt in jouw mogelijk keuze.
Wat echter onder geen beding zou mogen meewegen in dit besluit is meningen ven derden, (ouders, familie) om de simpele reden dat het hier om jouw leven, en jouw geluk gaat.
Ik zie inmiddels alle reacties die hier staan, waarbij jij iedere keer weer 'ja maar' en 'wat als' als tegenargument opwerpt.
Ik snap dit wel, maar je hebt geen andere keuze dan primair naar jezelf te luisteren, je bent er wel achter dat de twijfel je gek maakt, en langzaam je gehele zijn ondermijnd.
De uiteindelijke beslissing kun je echt alleen maar zelf nemen, en belangrijker in deze, welk besluit je ook neemt, je zal er, voor jezelf, volledig achter 'moeten' staan, los van alle ongetwijfeld goed bedoelde adviezen die je 'krijgt' uit je omgeving.
Wat ik zie, is een relatie van 4.5 jaar waarin één partij 3 jaar twijfelt, nu, het gaat op en af, dus laten we er 2 jaar twijfel van maken, dit lijkt mij duidelijk genoeg, voel jij dit ook niet zo?
Kijk in je hart, en 'vergeet' alle maren en alsen. je hebt het hier over de rest van je leven dame.
Z
@Zimi: Bespreekbaar maken?
Zou je het zelf willen weten als je vriend/man/partner 3 van de 4,5 jaar terugkerende twijfels zou hebben over de relatie?
Het meest eerlijke (zuivere) wat je naar jezelf en hem kan doen is het 'openbreken' en bespreekbaar met hem te gaan maken. Zeker als je al zo een lange tijd regelmatig overvallen wordt door twijfels.
Nu neem je ondanks je twijfels en worstelingen onder invloed van o.a. je moeder op jonge leeftijd al vrij grote beslissingen. Zoals nu een huis kopen en wie weet over een jaar toch maar besluiten om kinderen te nemen. Beslissingen waarmee je jezelf steeds vaster in het drijfzand zet waar je volgens mij in de titel van je blog naar verwijst.
Hoe hard je ook je best doet het te verbloemen, partners voelen altijd wel ergens de twijfel bij de ander aan. Tenzij je helemaal langs elkaar leeft en ieder zijn/haar eigen ding doet. Maar volgens mij zijn jij en je vriend nog veel te jong om op die manier in een relatie te zitten. Een levens/leeftijdsfase waarin je nog maar net je eigen identiteit aan het ontwikkelen bent en daar de ruimte voor hoort te hebben.
Heb je een tante of oudere vriendin waar je hier over mee kan praten? Iemand die jouw begrijpt en niet de eigen levenskeuzes en oplossingen op je zal gaan projecteren zoals, met alle respect, je moeder doet? Iemand die naar je luistert en zonder sturing te willen geven aan jouw gevoel van twijfel.
Ja, ik ben op dit moment nog
Ja, ik ben op dit moment nog volop de moed aan het zoeken om het op tafel te gooien. Het is zo verdomd moeilijk. Elke keer als ik mijn twijfels uit, huilt hij en begint hij over hoe graag hij me wel niet ziet enz enz... Maar hij snapt niet dat dat absoluut niet helpt.
Alhoewel het mij wel telkens opnieuw ertoe heeft aangezet het nog een keer te proberen...
Ik snap hem niet, waarom wil hij bij iemand zijn die zo regelmatig twijfelt?
Ik ga deze zaterdag bij een vriendin, eigenlijk de enige waarvan ik zeker weet dat ze me niet zal veroordelen hiervoor. Ik weet dat m'n moeder niet de juiste reactie geeft, en toch heeft ze die invloed op me. Ik stel niet graag teleur, maar ik heb het gevoel dat ik nu iedereen die ik ken teleur ga stellen.
Teleurstellen?
Het belangrijkste is dat je Jezelf niet teleur gaat stellen!
Ik ken het maar al te goed uit mijn eigen jonge jaren : proberen te blijven pleasen. Ik raakte op den duur steeds verder van mezelf verwijderd, en in misverstanden verzeild.
Mezelf teleurstellen...
Da's een doordenker, voor mij.
Stel ik mezelf teleur nu? Als ik bij 'm blijf? Of stel ik mezelf pas echt teleur als ik het allemaal opgeef?
Wat is teleurstelling?
Hoi Zimi,
Ik denk dat het dan eerst nuttig is om vast te stellen wat teleurstelling precies is, voordat je op deze vraag een antwoord kan geven. Als je het mij vraagt, dan is teleurstelling een gevolg van een verwachting. Je verwacht iets (in dit geval van iemand), en als aan die verwachting niet wordt voldaan, dan volgt daaruit een teleurstelling. Als aan die verwachting wel wordt voldaan, dan is het resultaat over het algemeen geen blijdschap, maar eerder een redelijk neutrale reactie. Blijdschap komt vaak pas bij het overtreffen van de verwachtingen.
Wil je dus teleurstelling voorkomen, dan is daarvoor de logische weg om de verwachtingen realistisch te houden, zodat er aan die verwachtingen kan worden voldaan. Als je verwachtingen heel hoog liggen, dan wordt het voor de ander enorm moeilijk om aan die verwachtingen te voldoen en volgt teleurstelling op teleurstelling, totdat uiteindelijk het vertrouwen in de ander daarmee verdwijnt. Als je dat punt eenmaal bereikt, wordt het heel moeilijk om dat te herstellen. Niet onmogelijk, maar wel heel moeilijk en dat kost dan enorm veel tijd, energie en wilskracht.
Om je verwachtingen "op peil" te brengen is het denk ik handig om je te verplaatsen in de positie van de ander. Als je begrijpt hoe de ander zich voelt, hoe de ander iets ziet, mee maakt etc. dan is het vaak een stuk makkelijker om je verwachtingen daarop aan te passen. Verwachtingen bijstellen naar beneden is vaak moeilijk. Ook hier weer, niet onmogelijk, maar wel moeilijk. Immers, het is niet leuk om te concluderen dat iets niet helemaal is hoe je het graag wil zien. Maar aan de andere kant, het is makkelijker om verwachtingen bij te stellen naar beneden, dan om keer op keer teleurgesteld te worden totdat het vertrouwen helemaal weg is.
Verwachtingen naar boven bijstellen is juist weer eenvoudig. Immers, verwachtingen worden overtroffen, daar wordt je blij van, en keer op keer worden je verwachtingen overtroffen. Dan stel je onbewust je verwachtingen steeds verder bij naar boven. Het gevaar daarin is dat plots die verwachtingen niet meer worden overtroffen, maar niet meer worden gehaald. Wees ook daar dus (erg) voorzichtig mee; wees blij met wat je hebt, maar verwacht daarmee niet automatisch ook dingen.
Er is heel veel te vinden over vertrouwen, verwachtingen etc, maar over het algemeen is het best wel stevige kost die je wel een tijdje bezig kan houden. Het is niet heel ingewikkeld, maar wel redelijk "zwaar" om doorheen te komen.
Heel veel succes in ieder geval de komende tijd.
@Zimi: Ben je gelukkig?
Elke keer als ik mijn twijfels uit, huilt hij en begint hij over hoe graag hij me wel niet ziet enz enz... Maar hij snapt niet dat dat absoluut niet helpt.
Ik trek hier even de voorbarige conclusie uit dat je de twijfels die je hebt al (meerdere keren?) kenbaar hebt gemaakt.
Cruciaal element wat ik zelf mis in de weergave die je geeft van hoe er op wordt gereageerd door je vriend is het gedeelte waarin in die gesprekken over jou gaat. Jouw gevoel, jouw behoeftes, jouw twijfels en wat jij wil.
Ik lees iemand, in dit geval jouw vriend, die op dat moment alleen bezig is met zijn gevoel, angst, verdriet of emotionele afhankelijkheid en niet met jou.
Persoonlijk denk ik dat je het beste een gesprek hierover, als je zover bent, voorbereid in kan gaan. Voor jezelf helder hebben, desnoods op papier zetten, wat je kwijt wil en het gesprek iedere keer weer terug brengen naar jou.
Ik mis in je verhaal en antwoorden een beetje de kern van je twijfel. Hoef je hier niet uit te leggen of bloot te geven, wel essentieel voor jezelf om die helder te hebben. Praten erover met degene die het aangaat kan ook voor jou en je partner leiden tot de antwoorden en helderheid die je zoekt
Misschien helpt om i.p.v. een bombardement van vragen op jezelf los te laten waarin je vast kan komen te zitten en in cirkeltjes van kan blijven draaien omdat je daar nu geen antwoord op hebt jezelf een concrete vraag te stellen:
ben ik gelukkig in/met het leven wat ik nu leid met deze partner?
En wat het antwoord ook is, die voor jezelf zonder een maar te kunnen beantwoorden.
Voor de duidelijkheid; ik heb het hier nu over het bespreekbaar maken van je twijfels. De uiteindelijke beslissing wat hierin voor jou het beste is, wel of niet doorgaan met de relatie, ligt uiteraard bij jezelf.
Ik heb inderdaad al een paar
Ik heb inderdaad al een paar keer mijn twijfels besproken met mijn vriend.
In hoeverre het tijdens die gesprekken over mij gaat? Ik denk dat het zowat 50/50 verdeeld is. Hij is vooral bang en gekwetst en al die dingen...
De kern van de twijfel?
Ik heb op dit moment zo hard het gevoel geen kant meer uit te kunnen, dat ik zelfs daarop geen eenduidig antwoord kan geven.
Misschien moet ik echt wel even fysiek afstand nemen...
@Zimi: Fysieke afstand
Misschien moet ik echt wel even fysiek afstand nemen...
Hoeft helemaal niets verkeerd aan te zijn voor beiden partijen. Een periode om ieder voor zich (niet alleen jij, maar ook hij) de relatie in kaart te brengen en voorbij de angst stil te staan bij de vraag: hoe gelukkig ben ik in een relatie waar ik over twijfel en waar twijfel ik aan.
Of in zijn geval: wil ik wel met een partner zijn die steeds twijfels heeft over de relatie (dus over mij). Kan ik dan niet beter voor mijzelf kiezen en alleen verder gaan of met iemand die wel gevoelsmatig 100% voor mij weet te gaan.
Hoe dan ook ben je het op het moment dat jij besluit om fysieke afstand nodig te hebben, het aan het openbreken. Alles in beweging aan het zetten. Bij jou, je partner en je omgeving. De manier van hoe je het communiceert en met welk doel kan daarin misschien wel een belangrijke rol spelen.
Misschien heb je hier iets aan: http://www.ldvd.nl/rust-afstand-%E2%80%98strategie%E2%80%99-concretiseri...
Bijzonder eigenlijk wel. Zonder aan jouw gevoel van worsteling en twijfels te willen komen, want uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk die zijn, is de onzekerheid en angst die je vriend nu waarschijnlijk ervaart en doormaakt dat wat menig forumlid hier in blogs en verhalen gedeeld heeft. Hoe anders reageren bepaalde mensen dan op die verhalen.
(iets met twijfelen doe je maar in je eigen tijd en in de sop gaar laten koken)
Maar dat even terzijde.......
Succes!!
Bedankt!
Heel erg bedankt voor je antwoord.
Aan dat artikel heb ik vast wel wat. Ik ben er nu al even schuin doorgegaan, en ga het zodadelijk rustig doorlezen.
Apprecieer ik echt!
Ik kan alle visies hierover wel gebruiken. Niet dat iemand me hier kan helpen beslissen, maar ik probeer een manier te vinden om mijn eigen gevoel iets duidelijker te laten naar voor komen. Op dit moment voelt het allemaal nogal, ja... als drijfzand.
Ongelofelijk.
Ongelofelijk.
Komt hij deze morgen aan het bed zitten, wrijft door mijn haren, en zegt dan op tedere manier: "ik weet dat ik het soms misschien niet genoeg zeg... Maar ik zie je echt supergraag. Ik wil je nooit kwijt".
Kom ooppppp, daar ga ik weer.
Hoi Zimi
En wat is jouw gevoel, beleving daar op?
Nee,nee,nee
Mijn eerste reactie (niet luidop, natuurlijk) was: "nee, nee, nee, nee, nee, please zeg dat nu niet".
Alsof ik mij al meteen schuldig voelde.
Hoi Zimi
Ja, dat was jouw eerste reactie, alsof jij je meteen schuldig voelde.
Wat deed het gevoel, het liefdesgevoel, wat er tussen 2 geliefden behoort te zijn in een relatie met jou?
Hoi Zimi
Effe goed snappen wat je hier eigenlijk zegt, he. Effe goed over gaan nadenken.....
Waarom wil je dit nu niet? Ben je toch een beetje te afhankelijk van zijn reactie, en laat je je toch door zijn gedrag op andere gedachten brengen? Waarom voelde je je meteen al schuldig? Voor je eigen gevoelens?
Ik hoef natuurlijk geen antwoord, maar voor jezelf beetje snappen wat jij bedoelt en voelt.
En eigenlijk..... zijn inbreng doet het niet zoveel toe.... Hij wil wel dat je blijft, zoveel is denk ik wel duidelijk. Maar jouw twijfels, daar moet jij wat meer duidelijkheid in krijgen.
Eigenlijk snap ik jouw eerste reactie van "nee nee nee" wel, denk ik.
Nogmaals en alweer: Heel veel sterkte met deze speurtocht!!!! Geef niet te gauw op, dat zou zonde zijn!
Waterman
Zucht
@Hetlevenismooi
Ik kan niet eens een deftig antwoord formuleren op je vraag. Ik weet het echt niet...
@waterman
hmm... Zit wel wat in. Alleszins heb ik een afspraak met een therapeut vastgelegd om meer inzicht te leren krijgen in mezelf. Vorig jaar heb ik ook al bij een therapeut gezeten voor allerlei issues, maar de relatie is er zeker een deel van geweest, toen al...
Hoi Zimi
Niet bang zijn voor je eigen gevoelens, he.... Ze zijn helemaal echt, en helemaal van jou. Jouw gevoelens zijn belangrijker dan andermans meningen, hoor! Niet bang van worden..........
Veel succes bij je therapeut!!!!!
Update
Hey iedereen
Omdat ik jullie reacties echt naar waarde schat, wil ik jullie even een update sturen.
Nuja, niet dat er aan de situatie zelf veel veranderd is, maar ik ben intussen bij de therapeute langsgeweest.
Het is al de tweede keer dat ik tijdens de relatie professionele hulp zoek, maar om praktische overwegingen is het nu iemand anders. En echt, het is ongelofelijk, ik heb met deze therapeut ZO veel geluk, het is bijna ongelofelijk op welke golflengte we zitten.
De intake duurde 2 uur. Heel mijn situatie uitgelegd (ik denk zo'n 5 verhalen, waarvan er 2 te maken hebben met mijn relatie) en afspraken gemaakt. Het laatste halfuurtje alvast begonnen met bespreken van de relatie. Na een tijdje kwamen we op het onderwerp "kinderen". Ik neem al een hele tijd geen pil meer, maar zwanger worden wou niet lukken. Soms vreesde ik (ik dacht dat ik het hier al eens getypt had) dat ik gewoon graag een kind wou, niet per se van hem. Na een tijdje zei ze:
"Je weet het eigenlijk al hé"
"... wat?"
"Je wil nu helemaal geen kinderen van hem."
Ik ben toen als een kaartenhuisje in elkaar gevallen. Huilen, huilen, huilen.
We gaan er dus binnen een kleine 10 dagen mee verder. Maar de voorbije dagen ben ik echt emotioneel op. Ik durf er met mijn vriend niet over praten. We zijn op dit moment alles aan het regelen voor de verhuis (eind deze maand). Hij is zo enthousiast. Hij wou zaterdag verf en behangpapier gaan bestellen, maar ik heb gezegd dat we het misschien beter later doen. Niet omdat ik dat écht vind, nee. Omdat ik schrik heb dat we misschien uit elkaar gaan... En ik ons niet deze extra kosten wil laten maken.
Hoi Zimi
Moeilijk he....... Waarom kwam de opmerking dat je eigenlijk geen kinderen van hem wil zo hard bij je binnen? Zit er een kern van waarheid in? Zit er een grote kern van waarheid in? Maar wil je dat eigenlijk nog niet erkennen? Ben je er eigenlijk nog niet aan toe om dat te erkennen? Of ben je te veel aan het twijfelen, nog?
Lukt het om de hele zaak even on hold te zetten? Totdat jij met je therapeut wat stapjes verder bent? En je je iets zekerder van je zaakjes voelt? Kun je het "on hold zetten voor een tijdje" wel bespreekbaar krijgen?
Nogmaals: niet te bang zijn voor je ware gevoelens. Als dit is wat je werkelijk voelt, dan is dit wat je werkelijk voelt. Dan is al het andere oplossingen die je niet werkelijk wilt. Als je nog niet weet of dit is wat je werkelijk voelt, dan heeft het blijkbaar wat meer tijd nodig. Maar als je weet dat dit is wat je werkelijk voelt, dan heeft het de stapjes nodig die dan moeten gebeuren.....
Pfffffffftttttttttttt..... effe zorgen dat je een rustpuntje voor jezelf vindt, he.... Dat je hoofd niet helemaal op hol gaat slaan.
Sterkte!!! Alweer! Nogmaals! Vertrouw jezelf........
Waterman
Bedankt, alweer
Die opmerking kwam zo hard binnen omdat ik merk dat er waarheid in zit, veel waarheid zelfs. Ik ben letterlijk tegen die spiegel gelopen, met een enorme knal. Die "oh nee shit, da's waar" kwam zo hard aan dat mijn gevoelens nu echt in een stroomversnelling zitten.
Het kinderen krijgen kan ik natuurlijk on hold zetten. Het bespreekbaar maken zal sowieso weer een paniekreactie uitlokken bij mijn vriend. Wat de hele relatie betreft... Zucht. Hij gaat sowieso een enorme slachtofferrol innemen en hij weet dat dat bij mij werkt. Dit gaat zo moeilijk worden.
Bedankt, alweer, waterman
Hoi Zimi
Loop je met een hele grote knal tegen dezelfde spiegel rondom de hele relatie?
Eigenlijk bedoelde ik met de hele zaak on hold: kan je een soort time-out gaan zoeken? Even een paar maandjes/weekjes op jezelf zijn? Om na te denken? Om rust te zoeken?
Maar zelf begrijp ik dat ook die stap best moeilijk is, en bij hem al enorm de slachtofferrol kan opwekken.......
Moet je eigenlijk gaan beseffen dat je zo in ieder geval niet meer door kan? Wat er ook gebeurt, nu automatische piloot en doormodderen heeft geen zin meer, he. Zoveel is wel duidelijk geworden, misschien, de laatste tijd. En als je niet kunt doormodderen, dan komen de vraagjes van hoe verder vanzelf naar boven.
Ontken het niet langer. Gevoelens zijn zoals ze zijn. Daar heb je zelf mee te dealen, maar zeker anderen hebben daarmee te dealen. En als jij zo niet verder kan, dan is dat zo. Daar is niks aan te doen.........
@Zimi
Altijd goed om meer inzicht te leren krijgen in jezelf.
Komen de antwoorden vanzelf wel.
Hoop dat je snel uit je dip komt.
Liefs!