Dit gaat een heel andere blog worden dan dat ik voorheen schreef, hoe "grappig" dit ook eigenlijk is.

Ik heb 3 jaar een relatie achter de rug, met ups en downs. Een half jaar geleden werd ik verliefd op een ander en daar heb ik al die tijd tegen gevochten. Ik weet wel waarom ik verliefd werd op een ander, mijn relatie met mijn ex vriend liep niet helemaal geweldig. Eigenljik kan ik zeggen dat al een jaar geleden ik serieuze stappen wilden maken richting samenwonen, maar hij telkens de boot afhield. Vervolgens werd hij gefrustreerd omdat ik op mezelf ging wonen, en daarna kregen we gedoe omdat hij er niet bij wilde intrekken omdat het "te klein" was voor hem. Dus moesten we op zoek naar iets anders. Maar daar had ik eigenlijk al geen zin meer in....

Dus hebben we eigenljik sidns ik op emzelf woon, nu 6-7 maanden, al gedoe door mijn door hem "vervloekte" appartement. Het verpestte echt heel veel, we raakten beide gefrustreerd door elkaar. We begrepen elkaar niet meer. I ksnapte niet dat hij me liet zien er écht voor te gaan, ook al is het misschien niet groot genoeg voor hem. Hij begreep niet dat ik hem niet begreep. Dit resulteerde niet alleen in snelle irritaties vanuit beide kanten maar ook verpestte vakanties. Zo had hij een weekend Parijs voor me geregeld, super lief, 10 minuten daar ruzie gehad en toen achteraf zei hij dat hij het niet zo leuk had gevodnen als dat hij had gedacht....

Nu zijn we sinds een klein weekje uit elkaar. Na een paar dagen kreeg ik enorme spijt (we maakten het samen uit), en gaf ik mezelf open en bloot: we spraken af om te praten, en ik vertelde hem dat we beide volwassen moesten worden. Een relatie is geven en nemen, elkaar accepteren. Dan zal het beter gaan. En dat we niet zoiets moesten weggooien alleen maar door dit huis. Maa rhij reageerde kil, negatief en kinderachtig. Kwam met een lijstje aanzetten waarop allerlei negatieve dingen stonden. Hij liet niks blijken van dat hij het ook op die meer volwassen manier zag. Hij wilde een time out, van een week. Ik vond dat belachelijk. Maar achteraf gezien eigenlijk best wel goed, want dat gesprek was écht een afknapper. Ik had meteen zoiets: als het zo blijft en als hij bij deze standpunten blijft, dan is dit misschien juist wél een goede keuze en kan ik gelukkig vol zekerheid verder.

Dus tijdens de eerste paar dagen van de time out trok ik automatisch al naar die ander, hoe slecht dat ook is... En waar ik al "bang" voor was gebeurde ook: mijn ex begint me nu opeens te vertellen dat hij dingen had los moeten laten en dat hij wel degelijk verder wilde en dingen anders had moeten doen en idd geven en nemen, enz enz enz. Oftewel, precies de dingen die hij eigenlijk die avond had moeten zetten. En ik zit al helemaal in de wolken door die ander....

Dus heb ik tegen mijn ex gezegd dat ik de time out wil "afmaken", oftewel de volle week nemen zoals we hadden afgesproken. Maar ik weet nu echt niet meer wat i kmoet doen. Ergens denk ik: goed nadenken, want nu kan het nog... Misschien is dit juist een teken dat we bij elkaar horen. Aan de andere kant: ik ben zo verliefd op die ander, misschien is dit juist niet genoeg en moet ik niet weer verwikkeld raken in alles. Maar ik voel ook ergens wel dat ik mijn ex nog niet kan loslaten... Natuurlijk brengt me dit weer aan het twijfelen....

Wat moet ik nou?! Het liefst spring ik in het diepe met die ander, beseffende dat ik waarschijnlijk alleen achter blijf. Maar moet ik dan nog steeds denken dat de andere keuze, met mijn ex vriend opnieuw proberen, wel goed is om te doen? Ik weet het niet meer....