Ok nog maar een blogje, ik had gehoopt dat dit een van mijn laatste zou zijn om vervolgens het verwerkingstraject voort te zetten, maar ik heb mezelf (heel stom) in een behoorlijk benarde positie gemanoeuvreerd. Ik heb een soort van hoop voor mezelf gecreëerd waar ik niet aan vast wil gaan houden. Onderstaand het verhaal:

Gisteravond ben ik langs mijn ex-schoonouders geweest. Deze afspraak had ik op staan om ook deze kant van het verhaal netjes af te ronden. Het is uiteindelijk een hele gezellige avond gebleken. Ben een paar uur daar geweest. Had een bloemetje meegenomen en een bedankbrief voor de afgelopen leuke jaren. Dit konden ze heel erg waarderen en we hebben gesproken over koetjes en kalfjes. Ook mijn ex was daar, er was geen raar gevoel maar eigenlijk het gevoel alsof we nog altijd bij elkaar waren (van mijn kant uit). We hebben foto's bekeken van een vakantie van haar ouders, een plaats waar ik ook met mijn ex ben geweest. We zaten naast elkaar op de bank en spraken over deze vakantie, over de toekomst waarin ik op mezelf wil gaan wonen en mijn werk. Super gezellig!

Haar moeder vroeg of wij elkaar nog gezien hadden en ik bevestigde dit. Ze vroeg heel geïnteresseerd hoe dit was gegaan. Een klein beetje op een toon van; 'gaat het nog goed komen denk je?'. Heb haar verteld dat het definitief uit is en dat er geen kans is dat het op korte termijn goed gaat komen en dat we ieder onze eigen weg gaan bewandelen. Ze gaf ook te kennen dat gezien onze leeftijden/levensfases dit ook wel het beste zal zijn. En dat als we elkaar in de toekomst zouden treffen en er weer een klik zou plaatsvinden het ook zo zou moeten zijn.

Aansluitend heb ik nog zeker 1.5 uur met mijn ex alleen kunnen praten. Eerst over koetjes & kalfjes, vervolgens over het ex-ons en hoe we nu verder gaan. Ze gaf aan dat ze in de veronderstelling was dat we dit al hadden besproken, dat we elkaar af en toe eens een berichtje zouden sturen en dat we over een aantal maanden weer eens een moment zouden prikken om elkaar te zien en bij te kletsen. Ik was in ons vorige gesprek behoorlijk emotioneel en heb dit toen hoogstwaarschijnlijk niet mee gekregen.

We hebben nogmaals besproken wat haar uiteindelijk de knoop heeft doen doorhakken. Het verhaal bleef deels het zelfde maar nu met nog meer onderbouwing. Het komt er op neer dat ze zich in de laatste maanden van onze relatie verstikt voelde. Mensen om ons heen gingen samen wonen en we kregen regelmatig de vraag wanneer wij deze stap gingen zetten. Dit beangstigde haar aangezien ze voor haar gevoel hier helemaal nog niet klaar voor is. Ze gaf aan dat ze 22 is (ze was vanaf 18 samen met mij) dat ze nog helemaal niet heeft kunnen genieten van een soort van studententijd, single met vriendinnen dingen doen, focus op studie en alleen (op kamers) wonen. Dat de logische stap in onze relatie zou zijn geweest om samen te gaan wonen (ook omdat ik hier deels mee bezig was en wel eens vaker aangaf dat ik het leuk zou vinden) maar dat ze er achter is gekomen dat ze hier helemaal nog niet klaar voor is. Daarbij waren er op haar stage ook heel veel jonge stelletjes die samen gingen wonen waaraan ze de vraag heeft gesteld of deze nog "verliefd" waren. Vaak kreeg ze te horen dat dit wel het geval was. Voor zichzelf heeft ze geconcludeerd dat ze niet meer "verliefd" is maar dat de ze wel een heel groot houden van gevoel heeft, maar dat ze niet nu al op basis van een houden van gevoel een relatie op wilt bouwen. Dat ze nog verliefd wilt zijn en over een tijdje wellicht ook wel open staat voor andere relaties.

Ik heb bij deze onderbouwing heel veel begrip getoond voor haar gevoel en ook aangegeven dat ook ik niet op deze voet verder wil. Niet verder wil met een meisje dat niet klaar is voor een relatie met mij c.q. 100% voor mij wilt gaan. Dat ik niet op zoek ga naar een meisje maar dat als iemand op mijn pad gaat komen ik hier, mits ik er dan klaar voor ben hier niet afwijzend tegenover ga staan (ook aangegeven dat dit dan onze relatie kan doet vervagen) Ze gaf aan dat ze dit haar een rot gevoel geeft, maar dat ze ook wel realistisch is dat dit kan gebeuren.

We hebben gesproken over contact houden, en zoals ik al aan heb gegeven gaf ze aan dat af en toe een berichtje/belletje leuk zou zijn maar dat we elkaar wel de komende weken/maanden niet fysiek moeten zien. Wel dat we elkaar over een aantal maanden weer eens moeten treffen. (maar goed er kan veel gebeuren in die tijd)
Hierbij gaf ze overigens aan dat ze niet het gevoel heeft alsof over 6 maanden haar gevoel t.o.v. een relatie met mij en "de situatie" zal zijn veranderd. Dat ze volgend jaar rond deze tijd 6 maanden naar het buitenland wil gaan en dat ze bij terugkomst op zichzelf wilt gaan wonen. Dat haar ideale relatie dan ook een LAT relatie zou zijn. Dat ze er achter is gekomen dat ze dit "type"is.

Gedurende het gesprek kwamen er tranen in haar ogen waarin ze aangaf dat ze wel van mening was dat ik haar soulmate ben maar dat ze niet uit durft te spreken dat ik "de ware" ben. Dit weet ze niet........ze mist me, houd heel veel van me maar weet ook dat ze nu geen relatie met mij wil. Dat ze haar eigen weg wilt gaan bewandelen en wilt gaan ontdekken wat de toekomst te brengen heeft en als ik hier ooit een deel van zal uitmaken, het lot dit zal bepalen. Ook geeft ze aan dat het haar lastig lijkt om op een vriendschappelijke basis contact te houden aangezien er toch meer is dan alleen vrienden (in eerste instantie gaf ze wel aan dat ze mij meer als een goede vriend is gaan zien)

Op dit moment heb ik dus ook het gevoel dat ik tussen wal en schip ben beland. Ik wil niet gaan wachten totdat ze haar "wilde haren" heeft verloren, haar dingen heeft kunnen doen die ze nog graag alleen wilt gaan doen. Maar ik merk ook aan mezelf dat ik een soort van hoop heb gecreëerd. Een gevoel van, over 3 jaar komen wij elkaar tegen en springen de vonken er van af, ben ik een stap verder in mijn leven en heeft zij ook haar dingen gedaan. Hoe verkeerd dit ook is. Wel weet ik dat ik dit moet gaan verliezen, dat ik mijn eigen weg moet gaan bewandelen, maar toch..... Ik heb het gevoel dat ze mijn soulmate is. Ik hoop dat ik mijn eigen leven kan inrichten en niet te veel aan haar zal denken terwijl ik dit doe, want er is maar 1 iemand belangrijk nu......en dat ben ik.

Wijze woorden zijn welkom.