Juni 2012 heb ik mijn eerste blog geplaatst. Mijn vriend had twijfels over onze relatie en zijn toen gekapt met het samenwonen, in hoop dat alles beter zou gaan.
Ik woon sindsdien weer thuis bij mijn ouders en hij woont met 2 vrienden.
In principe ging alles goed, ik merkte dat hij echt gek op mij was en we deden vaker leuke dingen.
Helaas ben ik in december mijn baan kwijt geraakt dus ik had aardig wat tijd over en weinig geld.
Omdat hij zelf maar 3 dagen werkt, was ik veel bij hem. Ideaal was het niet want hij woont met 2 vrienden.
Dus veel privacy hadden we niet en daar komt bij dat hij bijna geen geld heeft (amper genoeg voor de huur) en ik ook niet. Maar ik vond het fijn om 3 tot 4 dagen bij hem te zijn (ook omdat het bij mijn ouders wonen niet fantastisch is, klein huis dus weinig ruimte voor mezelf).

De afgelopen weken zit mijn vriend in een dip, hij weet niet wat hij wil met zijn leven.
Hij mist een doel, een passie (qua werk of wat dan ook). In eerste instantie had het niks met mij te maken.
Maar afgelopen vrijdag hoorde ik al de hele dag niks van hem dus ik vroeg aan hem, is er iets aan de hand?

Helaas kwam toen het nieuws waar ik totaal niet op zat te wachten.
Hij zit zwaar in de knoop met zichzelf en of hij nog wel een relatie met mij wil.
We hebben toen een uur gebeld en hij moest heel erg huilen.
Ik moet zeggen dat ik op dat moment vrij rustig bleef maar het besef komt natuurlijk pas later.

Wat hij nog meer vertelde was dat hij denkt dat we mekaar afremmen in het leven.
Hij wil graag uitzoeken wat hij met zijn leven wil, en weet niet of hij dat samen met mij wil doen of alleen.
Ook al houdt hij nog heel veel van me, hij heeft het gevoel dat we mekaar los moeten laten.
Aan de ene kant heeft hij wel een punt, en begrijp ik hem. Maar ik kan hem gewoon niet loslaten.
Ik hou zo veel van die jongen en dat haat ik! Ik wil hem graag loslaten maar mijn gevoel zegt: NEE

Na hem een beetje te hebben gerustgesteld heb ik gezegd dat hij tijd voor zichzelf moest nemen.
Hij wilde mij niet gelijk zien, hij wilde goed nadenken en was bang dat ik hem zou beïnvloeden met mijn verdriet.
(ik ben nogal gevoelig, zeg maar gerust overgevoelig)
Dus we hebben afgesproken dat hij mij deze week laten weten wanneer we gaan praten.
Maar zoals vele van jullie weten, ik voel me nu zwaar en zwaar klote.
Alleen zijn gaat gewoon niet, en aangezien ik geen baan heb (ik ben wel hard op zoek), heb ik weinig afleiding.
Er zijn pas 3 dagen voorbij en ik bereid mezelf voor op het ergste.
Ik zit er zelfs over na te denken om er zelf een punt achter te zetten, maar als ik daar aan denk wordt ik kotsmisselijk.

Ik eet bijna niet, ik slaap amper en ik heb het gevoel dat ik alles kwijt ben.
Er zit een enorme brok in mijn keel de hele dag en een enorm leeg gevoel van binnen (en dan bedoel ik geen hongerige maag)

WAT MOET IK DOEN???