Maar we komen er wel , echt hoor, wil verdomme niet in een slachtofferrol blijven hangen ofzo... IK wil winnen niet mijn verleden.
Houd deze zin goed in je hoofd ,dan gaat het vast goedkomen .
Groetjes en sterkte Beer

Het feit alleen al dat je geen slachtoffer wilt blijven van je verleden zorgt al dat je vooruit gaat... Niet zo snel als je zal willen, maar zulke dingen hebben tijd en verwerking nodig.

En die tijd en verwerking kan je maar beter gebruiken, anders krijg je het in je toekomst keihard nog een keer op je bord omdat je het niet genoeg verwerkt hebt. Neem dus die tijd Hortje....

Je bent een mooie sterke vrouw en ik heb enorm veel respect voor hoe jij met je situatie omgaat... Maar misschien is het nu goed om even die rust te pakken. Nog even niet denken aan samenwonen, maar eindelijk genieten van de teruggewonnen macht over je eigen leven... Je hebt genoeg stress gehad lieve Hort... Nu tijd om voor jezelf te kiezen, want anders maak je jezelf stuk.... Nu tijd om je herwonnen vrijheid te gebruiken en te genieten van het feit dat alles wat je hebt lekker alleen van jou is... Dat heb je nodig... Die terugvalbasis... Nu nog wel. Er komt een moment dat dat anders zal zijn Hort en dat je weer durft te vertrouwen op een ander.... Maar laat jezelf tot die tijd door niks en niemand vertellen wat je wel en niet moet, en leef het leven zoals JIJ het wilt... Het is immers jouw leven en van niemand anders... en dat heb je lang genoeg uit handen gegeven.....

Geloof in jezelf zoals ik in jou geloof.... want jij hebt echt niemand anders nodig!

Een onverwachte hoek lezende van jou, raakte je een snaar,
Hoe kan het zijn dat iemand als jij opnieuw terug kan verzeilen en verdwalen in haar pijn, alsof het nooit is weggeweest…

Verrassend, en verontrustend, welke afslag is in je denkpatronen ontstaan, waar begonnen de geesten uit het verleden opnieuw de echoos van verwarring en angst te verspreiden

De dromen vertellen, de dromen laten je zien, de dromen zou je zelfs als gids kunnen gebruiken.
In meditatie ligt misschien een antwoord, in schrijven misschien een weg uit deze nachtmerries…

Hoe is jouw contact met je spiritguide, want, misschien is deze niet in frequentie met jou, en loopt daarom in je droom achter jouw feiten aan?
Of is het een verleden wat je achtervolgt, iets wat in het heden terugkeert, omdat er iets gebeurd is in je omgeving, of in jou, welk moment?

Ga er eens voor zitten, en kijk als waarnemer naar het proces van de droom, en de gevoelens die je ervaart, bekijk ze, en laat ze weer los, repeteer dit…

Als dromen herhalend zijn, is het een blokkade binnen je mens of ziel kant, echter is de ziel op zoek naar die rust en die kalmte….
Inderdaad, een trauma...

Je basis ligt er, je observeren, doe dit ook eens naar binnen toe, kijk in je eigen spiegel hiermee, en wees niet bang voor de confrontatie ermee, want door hem aan te gaan kun je er slechts sterker uitkomen..

Angst is een hele sterke motor, maar de trekkracht van de ziel is zuiverder, en kan dus nooit worden overwonnen, ook niet in jou dame!

Misschien wat warrig geschreven, maar ik wens dat je er de boodschap uit kan halen…

Warme en een vermogende groet, voor kracht, sterkte en zielen wijsheid in deze…
John.

Heeeee Hort…… je hebt al zooooo veel stapjes gezet. Steeds maar voorwaarts, weg van deze boze dromen. Steeds beter……. steeds sterker…… steeds steviger…….. steeds dapperder……

En dan nu de terugval. De dip. Die er altijd weer aan zit te komen. En dan lig je weer in de goot. En dan moet je weer opstaan, jezelf oprapen. En er weer uit klimmen. Maar weet Hort, dat het sneller gaat, deze keer. Want je hebt geleerd. En je BENT sterker. En je BENT steviger. En dus klim je er weer uit. Opnieuw……..

Hort, wees niet bang. Vertrouw op jezelf. Blijf dapper. Elke keer weer. En zet de stapjes weer.

Hort, grote knuffel van Waterman

Zonder vertrouwen in jezelf of in anderen kom je alleen maar als verliezer uit de bus.
Hoe klote het ook is om 'telkens weer' de deksel op je neus te moeten krijgen, vertrouwen is hoop en hoop
doet leven. Toch?

In mijn beperkte vrije tijd werk ik in n asiel met katten. Hier een klein verhaaltje ter illustratie van de
veerkracht van vertrouwen.
Een poes van 11 jaar, samen met haar veel socialere 'broertje' bij ons terecht gekomen na een gedwongen
afstand. Voor elk geluid, elke beweging was ze bang dus aaien was er niet bij. Na haar weken te hebben
'gelaten' wat dat betreft, toch de beslissing genomen dat het tijd was om de kat in haar tevoorschijn te
'toveren'. De eerste keer rende ze hard voor mij weg en heb ik t daarbij gelaten. De tweede keer zette ik
door en ging haar (zo rustig mogelijk) achterna. Na 10 minuten of zo kreeg ik haar in een open hok dat in
de buitenruimte staat. Ze kon geen kant op en begon klagelijk te mauwen, waarbij ze spontaan haar plas liet
gaan van angst. For good measure deed ze haar ontlasting ook nog even. Echt zo zielig. Ik stapte opzij en
liet haar gaan om de boel op te ruimen. Van ellende schoot ze in een kleine doos. Na t opruimen ging ik bij
haar zitten en tot mijn verbazing rende ze niet weg. Het moment van overgave. Ik kon haar voorzichtig aaien
en ze deed niets.

De weken verstreken en elke dag dat ik er was, bracht ik langere tijd met haar door. Ze ontpopte zich als
een heus kroelmonstertje, maar de angst in haar zit heel diep geworteld. Zo'n dier moet je begeleiden om
zich weer veilig en kat te voelen. Mijn collega's en ik zijn ver met haar gekomen en op een bepaald moment
was ze er wel klaar voor om geadopteerd te worden.
Helaas bij de verkeerde persoon die ondanks alle grote woorden dat ze al zo'n kat had gehad en jadajada,
het arme dier na twee weken weer retour deed met de boodschap dat de poes ziek was en niet goed in haar
hoofd. Etc.

De dag van terugkomst zat ze (verplicht) in de quarantine-ruimten, opdat ze de volgende dag nagekeken zou
kunnen worden. Ik ging natuurlijk direkt bij haar kijken en ondanks dat de stress van haar afstraalde
(blaffende honden, mensen die af en aan lopen, andere herrie), liet ze zich na 1 keer aan mijn hand te
ruiken makkelijk aanhalen.
Nu ligt ze weer op de normale afdeling en ligt ze lekker te tukken, terwijl mijn hand als kussen wordt
gebruikt. Net nog lag ik met mij hoofd vlakbij dat van haar, bijna neus aan neus terwijl ze lekker lag te chillen en te spinnen.
De moraal zijnde dat wij als mens nog wat kunnen leren van het vertrouwen dat dieren in ons hebben,
ongeacht wat ze vaak te verduren krijgen dankzij ons. Echt wonderlijk.

Wat een verassende mooie story om te lezen , het is fijn om ook dit soort verhalen te lezen en automatisch refereer ik dat terug naar mezelf en in mijn verleden naar dieren die ook "probleem" gevalletjes waren . Met hoeveel geduld en liefde je de meest fantastische vriend ervoor terug kreeg , een vriend voor het leven , onvoorwaardelijke vriendschap.
Wat kunnen dieren mensen wel niet leren, denk daarbij ook even aan de workshops met paarden. Spiegeling . Fantastisch om te zien hoe een paard je "leest" en laat merken op een subtiele manier .

Ik weet zelf nog toen ik heel diep in de ellende zat en alles wegstopte dat ik wel eens naar een paardje toe liep ter afleiding. Terwijl vroeger de paarden altijd zo op me afkwamen keerde deze zich nu van me af....Ik snapte er niks van. Voor mij een bevestiging dat er bij mij iets niet goed zat, maar wat, daar kon ik mijn vinger niet opleggen.
Na een hele poos en vele teleurstellingen dat hij niet kwam, ondanks dat ik iets lekkers mee had , kwam hij op een dag ineens heel vlot op me afstappen,ik had het zelf al opgegeven, kwam enkelt nog om te kijken....afleiding..
Ik liep terug naar huis en dacht hier eens overna.Wat was er nu anders?
En bedacht me dat ik me sterker voelde dan eerst, meer rechtop liep ook mijn psyche opgeruimder was dan daarvoor . Met open vizier kwam aanlopen en niet gebukt onder de stress steun kwam zoeken...

Dank je wel Hugo voor je prachtige verhaal en de moeite die je nam om het voor me op te willen schrijven.

Iedereen bedankt voor jullie lieve bijdrages ook mijn lieve vriend torn die ass always , er voor me is ..mhba .
Ik heb over alles nagedacht en zie er zelf nu ook een patroon in, torn gaf terecht aan dat het met vlagen komt en ik geloof ook dat dat zo is.
Ik merk dat meestal kort nadat ik mijn gesprek heb gehad met de hulpverlening dergelijke dingen gaan spelen. Misschien omdat ik de steun van hun even mis en weer het "alleen" moet doen en me achtergelaten voel...zoiets.
Ook kleine pesterijen van ex, om te laten weten dat hij nog bestaat door mijn tel af en toe te laten overgaan etc ook snachts...wat bij mij dergelijke dromen kan opwekken, een combinatie van alles mss.
Maarrr in alles wat jullie hebben gezegd zit wel iets waarmee ik aan de slag kan , wat me weer dingen doet inzien waar ikzelf niet aan dacht . En als ik alles zo lees steeds het "OJa" ... idee heb . alsof je een woord wilt zeggen maar er even niet meer op kunt komen. Ik weet het ergens wel ...maar het is gewoon weg . Heerlijk dat ik dankzij jullie de antwoorden weer terug vind, de puzzle weer een beetje inelkaar kan leggen. Dank je wel daarvoor !