Die situatie waarin jij nu zit herken ik. Ikzelf ben in de fout gegaan om geen erkenning te tonen jegens mijn partner. Zelf antwoord geven op je eigen vragen is niet helemaal de juiste weg om te bewandelen, daar ben ik wel achter gekomen. Een masker opzetten is eveneens geen oplossing. Je gevoelens tonen wel. Heb je verdriet, toon je tranen. Ben je blij, straal als de zon. Ben je het beu, bijt van je af . . .

Dit is de limit ! Nu moet naar hem toestappen en het uitpraten. Nu moet je antwoord krijgen op de vragen die je hebt. De antwoorden heb je nodig om dit af te kunnen sluiten, maar leef niet in de illusie dat het nog goed zal komen. Wanneer je geen antwoorden kunt krijgen, omdat hij domweg geen contact meer wilt hebben, laat hij zich zien zoals hij werkelijk is. Jij verdient beter . .

Je schrijft zelf al dat jullie aan kinderen zouden beginnen, waarmee je zelf aangeeft dat je hier voor alsnog van afziet. Wees blij, (clich?ɬ©) dat er nog geen kinderen zijn. Zelf ben ik achteraf ook blij dat er uit mijn vorige relatie geen kind is voort gekomen. Nu, op latere leeftijd, ben ik dan toch ouder geworden en geniet er iedere dag van. Meer zelfs dan wanneer ik nu ook nog een kind zou hebben uit een vorige relatie.

flappie